[ παράκοσμος_ ]

Ε ίναι δύσκολες ημέρες για να βρεις μια κατεύθυνση. Το τρελό φρενοκρουσμένο πλήθος αποπροσανατολίζει διαρκώς τα βήματά σου. Φλυαρίες, κύμβαλα χαλκών αλαλάζοντα, κόκκινες κορδέλες, αίμα ζεστό στην άσφαλτο. Και χαιρετάς ολόρθος την επερχόμενη πλημμύρα. Στο πίσω μέρος των ματιών σου επικρατεί μόνιμα η νύχτα. Το άκαρδο χαμόγελο ενός σκύλου το σκεπάζουν Οι ήχοι μιας εξελισσόμενης κωπηλασίας. Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού και είσαι, δέξου το πια, Ένας ασήμαντος θιασώτης σ΄ αυτό το λευκό καρναβάλι, Των ολόλευκων, πλην αληθινών, ψεμάτων.                                              28/2/2020

Τι κάνεις με την πραγματικότητα, όταν η πραγματικότητα είναι αυτό το άθλιο, γλοιώδες σα μύξα πράγμα που βρίσκεται κολλημένο παντού : στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντάς και στα μανίκια τους, στα βιβλία που διαβάζεις, στα τραπέζια, στα τζάμια των παραθύρων, κυρίως στα λόγια. Τι κάνεις; Παλιότερα, σε ηρωϊκές εποχές, (προσωπικά δεν γνώρισα κανέναν ήρωα, έχω όμως διαβάζει πολλά γι'αυτούς και δεν αμφιβάλλω πως κάποτε υπήρχαν τέτοιοι τύποι) η απάντηση  ήταν ότι θα πρέπει να αγωνιστείς για ν'αλλάξεις την πραγματικότητα.... Ακούστε τώρα και την δική μου απάντηση : Την μαζεύεις, αργά αργά με το ξυστρί  όπου την βρεις την οδηγείς στο παράθυρό σου (το μόνο που έχεις ένα δίχως τοίχους και δωμάτιο, παράθυρο) και εκεί την αναγκάζεις να βουτήξει στο κενό στην ανάγκη,  αν διαμαρτύρεται και χτυπιέται φωνάζοντας αυτά τα γνωστά παρακάλια ή τις απειλές της, τής  δίνεις και μια σπρωξιά. Έτσι ζω στην πραγματικότητα.