Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_UESNAGINOMEFILOI?



  - TIKANEIS KALISPERA
-.........
Εσείς που λέτε για τα άλλα τ'ανώτερα, τα θεολογικά, τα πολιτικά και τα γλωσσικά και τα τέτοια, εσείς που αρθρογραφείτε στην "καθημερινή" και στο "βήμα",  εσείς που διατηρείτε έναν Μπαμπινιώτη στην οικογενειακή σας βιβλιοθήκη κι άλλα εναλλακτικά... εσείς που,  όταν κάθεστε στο γιορτινό τραπέζι - μητέρα, πατέρας, παππούς, γιαγιά ... παιδιά... γαμπρός... όλοι μαζί- οι τίτλοι των σπουδών σας  απαριθμούν, μπορεί και έναν αιώνα σε κολέγια και πανεπιστήμια...

 - UESNAGINOMEFILOI?
 -...............
Εσείς που κάπως το λύσατε το θέμα με τις ορμόνες σας .... και δεν βάζετε ζελέ στα μαλλιά σας για να μπορέσει κάπως να σταθεί ο εαυτός σας, εσείς που λέτε για ηθική και παρθενίες και άλλα τέτοια....μιας νευρωτικής μισανθρωπίας.... εσείς που λέτε πώς πρέπει να είναι τα πράγματα και πώς πρέπει να γράφονται τα γράμματα κι εσείς που κρίνετε το σώμα για τρομάξετε την ψυχή μας...

- ANUESKAN ANEMOY ETOIMAANUES
NAGINOMEFILOI ANUES
-...........

Ναι, κι εσείς που διαβάζετε Σεφέρη και διαβάζετε κι εμένα,  σκεφτήκατε ποτέ... πώς είναι να'σαι 20, 25 χρόνων ή και μεγαλύτερος και να τρέμεις... μήπως ο άλλος δεν uelei ούτε ένα αίτημα να σου κάνει.... σκεφτήκατε ποτέ πώς είναι να διψά το χέρι σου για ένα χάδι, τα χείλη σου για ένα φιλί, όλο το σώμα σου για μια αγκαλιά, να είναι το κρεβάτι σου μια ερημία.... στο μαξιλάρι σου να μην αναπνέει άλλη ανάσα..... κι όλο το είναι σου να τρέμει  μήπως κάπου κάνεις ένα λάθος, ένα λάθος που δεν μπορείς να καταλάβεις ποιό είναι για να το διορθώσεις κάπως, εαν μπορείς....
ένα λάθος ορθογραφικό ή συντακτικό ή μήπως ολόκληρος είσαι ένα λάθος... ένα λάθος που κανένας δεν θέλει...
Κι εσύ να τρέμεις... να τρέμει η φωνή σου, να τρέμουν τα πόδια σου.... η ψυχή σου να τρέμει...

.. Εσείς που κάνατε την γλώσσα σας ένα ροδάνι πολυτελείας, ξέρετε τι είναι να ρωτάς αδέξια : θες να γίνουμε φίλοι;


Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Ήλο... ξέρει αυτός!
*όπου U=Θ




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός