 |
| Ντίνος Χριστιανόπουλος, 1931 - |
Eνὸς λεπτοῦ σιγή
Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,
κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;
(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;
(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)
ΜΙΛΑΜΕ ΘΕΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘΕΟΣ!
Διάλεξα αυτό το ποίημα κυρίως λόγω της ημέρας, κι αυτού του "ερωτικού" ξιπασμού που φτάνει στα όρια της απανθρωπίας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ναι, ο Χριστιανόπουλος είναι ένας ποιητής που τα λέει έξω από τα δόντια.
Τόλμησε και δήλωσε την ιδιαιτερότητά του (ήταν ομοφ.) δημόσια
ΑπάντησηΔιαγραφήσε καιρούς πολύ δύσκολους για τον ιδιο...
Κι όχι μόνο, το ότι ήταν ομοφυλόφιλος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαρρώ ότι για τον Ντ. Χρ. η ομολογία αυτή, αποτελεί ένα ελάχιστο αριστείο... ανδρείας!
Έκανε κάτι πολύ σημαντικότερο, με το όποιο ύψος γραφής διαθέτει, τόλμησε να τα βάλει με το παντοδύναμο ΣΥΝΑΦΙ!!
Την συντεχνία, αυτούς τους ποιητές που ροκανίζουν μέσα στην ασφάλεια και με τον μισθουλάκο να πέφτει κάθε μήνα, την ευκολία της δόξας.... της δόξας τους.... Ένδοξοι αυτοί και καλοβολεμένοι μέσα σ' ένα κόσμο που βουλιάζει από το βάρος μυρίων άδοξων ζωών, θανάτων και ερώτων.
Συγχώρεσέ με ανώνυμε αναγνώστη.
Αλλά δεν τραγουδιέται αλλιώς το πράγμα...
Πρώτη φορά μαθαίνω ότι οι ποιητές έχουν σταθερό μισθό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝόμιζα ότι ανέκαθεν οι ποιητές αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης
εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που πουλούσαν πολύ τα έργα τους
ή μελοποιούνταν.
Aπ' όσο ξέρω κι εγώ, δεν υπάρχει ακόμα Υπηρεσία η οποία να μισθοδοτεί τους ποιητές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλην όμως επειδή κάθε εποχή θέλει τους υμνητές της, βρίσκουν και οι ποιητές τους τρόπους να βιοπορεύονται....
Κάπου είχα γράψει :
που αλληλοσυγχαίρονται, που αλληλοχαιρετιούνται,
που αλληλογνωρίζονται, που αλληλοθαυμάζονται,
που αλληλοβραβεύονται , που αλληλοβαριούνται .....
Ο "μισθός" μπορεί να πάρει πολλές μορφές και να έρχεται από διάφορους τρόπους.
π.χ. στην μικρή πλην ωραία και κομψή πόλη μας, ποιητής είναι αυτός που έχει τα κονέ και αρθρογραφεί καθημερινά σε στήλη εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας... ε! αυτός έχει φτιάξει το προφάϊλ που λεμε, όταν ότι κι αν πει πέφτει ως μάνα εξ ουρανού, αν κάνει και καμιά έκδοση... εκεί να δεις μεγαλεία από δήμαρχο.... πολιτιστικούς παράγοντες.. νομάρχες.
Αλλού πάλι συμβαίνουν άλλα πιο φινετσάτα....
Τι ωραία!
Από τα πολύ αγαπημένα ποιήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλος
Ναι, χαμηλόφωνο...
ΑπάντησηΔιαγραφήλες και το ποίημα το ίδιο "κάνει" από συστολή αυτό που δεν κάνουν οι αλαζόνες ερωτευμένοι...
λες και κοκκινίζει το ίδιο και συγκρατιέται για να μην ξεσπάσει εναντίον της ύβρεώς τους...
Γειά σου Ήλε...
Θα προσθέσω και τούτο που το σκεφτόμουν από όταν έκανα την ανάρτηση, αλλά δεν το έγραψα γιατί δεν θα με πίστευε κανείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις δυτικές γειτονιές που εγώ μεγάλωσα, αν κάποιος είχε κάτι καλό, κάτι καινούργιο π.χ. ένα παιχνίδι που του έστελνε κάποιος θείος από την Αμερική, να πούμε, το έκρυβε... ή αν η μάνα μας έκανε κανένα γλυκό μας έλεγε καθίστε να το φάτε μέσα (ήμασταν και πολλά τ' αδέλφια) μην πάτε έξω, που τ' άλλα παιδιά δεν έχουνε... (τότε η ζωή και το παιχνίδι μας ήταν στον δρόμο)
Κι αυτό γινότανε, γιατί νιώθανε οι άνθρωποι πως αν του αλλουνού η ψυχή δαγκώνεται από φθόνο, δεν φταίει μόνο αυτός, φταις και συ... μεγάλες θεολογικές αλήθειες....
Αυτά διαρκέσαν λίγο... γρήγορα οι γειτονιές μας άλλαξαν και τώρα όλοι διατυμπανίζουν τα επιτεύγματά τους, τα ωραία ρούχα τους, τα καλά φαγητά τους, τους υπέροχους γάμους τους, τις προσοδοφόρες δουλειές τους, τα ακριβά αυτοκίνητά τους, τους φλογερούς τους έρωτες..., ακόμα και οι βιτρίνες διατυμπανίζουν, διαλαλούν και εξαπλώνουν τον φθόνο....
Μου θύμισες κάτι Ελένη τώρα που διάβασα το επιπλέον σχόλιο. Μια φορά της μητέρας μου, δε θυμάμαι ακριβώς τις λεπτομέρειες -δεν έχουν και σημασία- της πήρανε από το σπίτι κάποιο μικρό χρηματικό ποσό. Είχε αφήσει τα χρήματα εμφανή πάνω σε κάποιο τραπέζι. Όταν το ανέφερε στην γιαγιά μου, της είπε πως εκείνη έφταιγε. Ακριβώς για τους λόγους που αναφέρεις κι εσύ. Της είπε δηλαδή πως αφήνοντας τα χρήματα έτσι εμφανή, έβαλε τον άλλο άνθρωπο σε πειρασμό! Τι κρίμα που δεν την γνώρισα στα καλά της. Να με ορμηνεύει και να με καθοδηγεί με τον τρόπο εκείνων των ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλος
Βραδινές φιλοσοφίες:
ΑπάντησηΔιαγραφήπριν κάμποσα χρόνια... πες 150 περίπου, η ανθρωπότητα είχε ακόμα πολλά καύσιμα για να προχωρήσει προς τα εμπρός, πολλά οράματα για να την κινητοποιήσουν και να "προοδεύσει", μια αστική τάξη που ονειρευόταν να κατακτήσει τον κόσμο και μια επιστήμη που καυχιόταν ότι θα τον εξηγήσει....
όλα αυτά αποδείχθηκαν μάταια.. πλέον δεν μένει άλλο "καύσιμο" για να κινητοποιεί το ανθρώπινο "θέλω" παρ' εκτός ο φθόνος...
Έτσι σιγά σιγά δηλητηριάζονται οι άνθρωποι κι αντέχουν να ζουν σαν φαντάσματα της φαντασμαγορίας ενός κόσμου φανταστικού που δεν υπάρχει πλέον.
Δες τις πρόσφατες απονομές των Οσκαρ... εκτός την μπίζνα του θεάματος, αυτό που κυκλοφορεί σε μεγάλες δόσεις είναι ο φθόνος.... 150.000 δολάρια έκανε το φόρεμα που φόρεσε, φτιαγμένο όλο από μαργαριτάρια για 3 ώρες κάποια καρακαϊδόνα.. της σόου μπιζ.... γιατί άραγε;
Κι άλλα πολλά.
Ο πολιτισμός μας, ένας πολιτισμός της έκτασης και του φθόνου, απέβαλε με συνοπτικές διαδικασίες τις γιαγιάδες. Έπρεπε οι βάρβαροι να διαβούνε....
Αυτούς τους παλιούς ανθρώπους κανείς δεν βρέθηκε να τους υπερασπιστεί... κι οι ίδιοι ήταν τόσο απλοϊκοί για να μπορέσουν να υπερασπιστούν τον κόσμο τους....
Τέλος, είναι ωραίο να βρίσκεται μια αφορμή, ένα ασήμαντο και τυχαίο κάτι, που είπε ή έγραψε κάποιος και να σε πηγαίνει μπροστά στο σεντούκι των δικών σου αναμνήσεων.