Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_επίκαιρο σχόλιο: bye bye πολιτική

Θύελλα αντιδράσεων προκάλεσαν οι προσφατες δηλώσεις του βουλευτή και τέως υπουργού κ. Νίκου Παρασκευόπουλου, όπως παλιότερα του κ. Φίλη.
Το γεγονός της νέας αυτής θύελλας ίσως να κάνει κάποιους άλλους σοβαρούς και νουνεχείς ανθρώπους να αποφασίσουν να ξεγράψουν τον λεγόμενο στίβο της πολιτικής από τον κατάλογο των ενδιαφερόντων τους για τις επόμενες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες.... μετά τα ξαναλέμε.

Κάποια κυρία δημοσιογραφος πολιτική αναλύτρια που έτυχε να ακούσω χθες, στήριξε όλη την επιχειρηματολογία της σε τούτο ακριβώς: πρέπει ο κάθε κ. Νίκος Παρασκευόπουλος να μάθει ότι είναι άλλο πράγμα να λες την γνώμη σου σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον και άλλο να κάνεις πολιτική....
Τομή : ένθεν ο χώρος της πολιτικής πράξης-αποτελεσματικότητας, θετικότητας , και μακιαβελικής σκοπιμότητας κλπ. κακείθεν ο χώρος της  χαλαρής και ανευθυνης ακαδημαϊκής σκέψης. Από δω ο χώρος της "ευθύνης" που ως τέτοια ανήκει στους ηγέτες,  απο κει ο χώρος της παιδικής χαράς όπου μπορεί ο κάθε ακαδημαϊκός ή και καφενόβιος ελεύθερα να λέει την γνώμη του.
Η πολιτική όμως ως άσκηση εξουσίας οφείλει να είναι απαλλαγμένη από τετοιες παιδαριωδίες...
Τώρα, αν στον χώρο ευθύνης της υπεύθυνης πολιτικής  μπορούν να ακούγονται τερατώδη ψέματα, ανακρίβειες, συκοφαντίες, μισές αλήθειες, κενές ρητορίες και να γίνονται κάθε είδους υπόγειες διευθετήσεις κλπ, για προεκλογικούς ή τέτοιους λόγους, αυτό θεωρείται μέρος θεμιτής επιδίωξης κατάληψης της εξουσίας. Αυτό είναι η πολιτική!

Τουτέστιν το πρόβλημα δεν είναι το περιεχόμενο των απόψεων Παρασκευόπουλου για την Χρυσή Αυγή,  με τις οποίες ο καθένας μπορεί να διαφωνεί περισσότερο ή λιγότερο, αλλά  ποιος έχει δικαίωμα λόγου και ως εκ τούτου συμμετοχής στα κοινά κι αν τελικά αυτό το δικαίωμα πάνω στο οποίο θεμελιώνεται η δημοκρατική παίδευση των πολιτών ανήκει σε κάποιους μηχανισμούς -εκλεγμένους ή διορισμένους, πάντως εντελώς αποστασιοποιημένους και αυτονομημένους- οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα (καλύτερα και από τους ακαδημαικούς, πόσο μάλλον από τον απλό φούρναρη της γειτονιάς) τι είναι σωστό να λέγεται και τι όχι.

Η πολιτική σταθερά αποψιλώνεται από την διαλογική σκέψη, την εκφορά του λόγου και την ατομική ευθύνη.... bye bye πολιτική!

Κι εν τω μεταξύ κάποιοι ψάχνουν να βρουν τους λόγους ανόδου της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, με τον ίδιο τρόπο που ένας μύωπας ψαχνει να βρει τα γυαλιά μυωπίας που φοράει ήδη στο κεφάλι του. 




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,