Είμαι καπνίστρια εδώ και πολλά χρόνια.
Άσσος κασετίνα, το άσπρο το τετράγωνο πακέτο.
Με φίλτρο.
Πολλοί περιπτεράδες δυσκολεύονταν με αυτήν την μάρκα, μπερδευόντουσαν και μούδιναν τα σκέτα, τα άφιλτρα.
Δεν τους παρεξηγούσα. Είχα αρκετή υπομονή μαζί τους...πού να ξέρεις τι καπνό φουμάρει ο καθένας!
Άσσος κασετίνα το τετράγωνο το άσπρο το πακέτο. Ναι, αυτό....
Αυτό πούναι σαν ένα μικρό τελάρο ζωγραφικής, που χώραγε στη τσέπη του μπουφάν μου.
Να κάνεις εκεί πάνω μ'ένα μπικ, μαιάνδρους, σπείρες, κύματα...
Κι άκουγες τους άλλους να μιλάνε, να μιλάνε, να μιλάνε...
Να φτάσει το πακέτο στα μισά...να βγάλεις το χαρτάκι να φανεί η κάτω σειρά, να την καπνίσεις κι αυτήν, να φτιάξεις ένα σπιτάκι, έναν δρόμο, ένα σύννεφο... σκίτσα.
Να μπλέκονται τα λόγια, οι καπνοί, τα σκίτσα κι όλα τούτα μαζί κάτι έφτιαχναν, κάτι σαν ιστορία...την ιστορία μας και την ζωή μας πάνω στον Άσσο κασετίνα.
Να τελειώσει το πακέτο, να πας πάλι στον περιπτερά...
Ναι, αυτό....
Τώρα καπνίζω στριφτά τσιγάρα με καπνό αγορασμένο από το περίπτερο συσκευασμένο σε κάτι πλαστικά σακουλάκια που κάποιοι σκέφτηκαν να τυπώσουν πάνω τους μαύρες προειδοποιήσεις, φωτογραφίες με σάπια δάκτυλα και κάτι σκηνές από νεκροτομεία και γραφεία τελετών...
Τι σκέφτηκαν!
Ποιοι τα σκέφτηκαν αυτά;
Και γιατί να πρέπει εγώ κάθε που στρίβω ένα τσιγάρο να υφίσταμαι τις σκέψεις και τις προειδοποιήσεις τους...;
Ιατρικοποίηση της καθημερινότητας, κοινωνική πολιτική, μέτρα για την βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων κι ο ενήμερος καταναλωτής... να ξέρει τις συνέπειες των πράξεων του, μη μας ζητάει μετά περίθαλψη και τα ρέστα...
Και τέλος πάντων ούτε μια σπιθαμή λευκό και ατύπωτο...
Έτσι που καθώς καπνίζεις κι ακούς τους άλλους να μιλάνε, το χέρι σου δουλεύοντας από μόνο του, να σκιτσάρει πάνω στο μικρό το άσπρο πακέτο που αγόρασες, ένα περίγραμμα, μια μορφή κι έναν δρόμο.
Να πεις : Ναι, αυτό!
Άσσος κασετίνα, το άσπρο το τετράγωνο πακέτο.
Με φίλτρο.
Πολλοί περιπτεράδες δυσκολεύονταν με αυτήν την μάρκα, μπερδευόντουσαν και μούδιναν τα σκέτα, τα άφιλτρα.
Δεν τους παρεξηγούσα. Είχα αρκετή υπομονή μαζί τους...πού να ξέρεις τι καπνό φουμάρει ο καθένας!
Άσσος κασετίνα το τετράγωνο το άσπρο το πακέτο. Ναι, αυτό....
Αυτό πούναι σαν ένα μικρό τελάρο ζωγραφικής, που χώραγε στη τσέπη του μπουφάν μου.
Να κάνεις εκεί πάνω μ'ένα μπικ, μαιάνδρους, σπείρες, κύματα...
Κι άκουγες τους άλλους να μιλάνε, να μιλάνε, να μιλάνε...
Να φτάσει το πακέτο στα μισά...να βγάλεις το χαρτάκι να φανεί η κάτω σειρά, να την καπνίσεις κι αυτήν, να φτιάξεις ένα σπιτάκι, έναν δρόμο, ένα σύννεφο... σκίτσα.
Να μπλέκονται τα λόγια, οι καπνοί, τα σκίτσα κι όλα τούτα μαζί κάτι έφτιαχναν, κάτι σαν ιστορία...την ιστορία μας και την ζωή μας πάνω στον Άσσο κασετίνα.
Να τελειώσει το πακέτο, να πας πάλι στον περιπτερά...
Ναι, αυτό....
Τώρα καπνίζω στριφτά τσιγάρα με καπνό αγορασμένο από το περίπτερο συσκευασμένο σε κάτι πλαστικά σακουλάκια που κάποιοι σκέφτηκαν να τυπώσουν πάνω τους μαύρες προειδοποιήσεις, φωτογραφίες με σάπια δάκτυλα και κάτι σκηνές από νεκροτομεία και γραφεία τελετών...
Τι σκέφτηκαν!
Ποιοι τα σκέφτηκαν αυτά;
Και γιατί να πρέπει εγώ κάθε που στρίβω ένα τσιγάρο να υφίσταμαι τις σκέψεις και τις προειδοποιήσεις τους...;
Ιατρικοποίηση της καθημερινότητας, κοινωνική πολιτική, μέτρα για την βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων κι ο ενήμερος καταναλωτής... να ξέρει τις συνέπειες των πράξεων του, μη μας ζητάει μετά περίθαλψη και τα ρέστα...
Και τέλος πάντων ούτε μια σπιθαμή λευκό και ατύπωτο...
Έτσι που καθώς καπνίζεις κι ακούς τους άλλους να μιλάνε, το χέρι σου δουλεύοντας από μόνο του, να σκιτσάρει πάνω στο μικρό το άσπρο πακέτο που αγόρασες, ένα περίγραμμα, μια μορφή κι έναν δρόμο.
Να πεις : Ναι, αυτό!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου