_η θλίψη των σχολείων

 

η μικρή Σάρα ήταν μόνο ένα παιδί που εγκλωβίστηκε εκεί, στην τέλεια μοίρα των φτωχών ανθρώπων....

Πολλές φορές όταν φεύγω τελευταία κι αφήνω πίσω μου τις αίθουσες και τα κτίρια κενά από πρόσωπα, και σκοτεινιασμένα, με καταλαμβάνει ένα αίσθημα απώλειας ακαθόριστο. 

Τα σχολεία πάντα μου φαίνονταν τόποι θλιβεροί. 

Πιο θλιβεροί κι από τα νεκροταφεία.   Εκεί ο θάνατος έχει ξεσπάσει, έχει φανερωθεί, υπάρχει παντού σε όλο το μεγαλείο του. Στήνονται μνημεία μαρμάρινα, φυτεύονται λουλούδια, φτιάχνονται μικρά κηπάρια και πέργκολες, υψώνονται σημαίες ποδοσφαιρικών ομάδων, τριγυρνούν παπάδες που ψάλλουν ακαταλαβίστικα και βιαστικά τροπάρια, θυμιατίζουν μαυροφορεμένες γυναίκες. Εκεί, οι άνθρωποι  ανάμεσα στις επισκέψεις τους ανταλλάσσουν λόγια παρηγοριάς και συμπόνιας, μιλούν για τους δικούς τους, καμιά φορά γελάνε κιόλας.   Εκεί, ο θάνατος υμνείται με προσευχές, με θρήνους. Είναι τόσο απτός, τόσο υλικός, έχει υπόσταση. Είναι φερμένος στα μέτρα των ανθρώπων, τόσο μέσα στη ζωή, τόσο οικείος και τέλειος.

Στα σχολεία όμως υπάρχει μια θλίψη ακαθόριστη. Πλανιέται, θαρρείς και υπερίπταται συσσωρευμένη χρόνια. Μοιάζει να εγκλωβίζεται στις αίθουσες, να είναι φυλακισμένη πίσω απ’ τα κάγκελα της αυλής. Κρατάει ζωντανές τις φωνές αυτών των παιδιών που έχουν από χρόνια φύγει. Είναι θλιβερά τα σχολεία γιατί πίσω από τις φωνές, τα γέλια, τα παραγγέλματα, τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν, τα βήματα στις σκάλες, τα πειράγματα, τα τραγούδια, ελλοχεύει μια μαύρη σιωπή. 
Και της αρκεί ένα Σαββατοκύριακο, μια σχολική αργία, μια καλοκαιρινή διακοπή για να ξεχυθεί από παντού και να μιλήσει με την μαύρη της γλώσσα για ό,τι χάνεται και δεν μπορεί να στηθεί κανένα μνημείο γι’ αυτό που να μας το θυμίζει, να μας ανακουφίζει, να το θυμιάσει. Η νιότη των σχολείων. 

Πιο θλιβερές κι από τις φωτογραφίες των νεκρών στους τάφους, μου φαίνονται οι σχολικές φωτογραφίες. Αυτές που βγάζει όλη η τάξη μαζί με τον δάσκαλο στο κέντρο κι όλοι κοιτούν μπροστά κι όλοι κοιτούν το μέλλον.

Μετά χρόνια πολλά ψάχνεις να βρεις τα πρόσωπα και να μαντέψεις το μέλλον, που όλοι τότε βλέπανε και τώρα δεν ξέρεις αν και για ποιους ήρθε.

Μα είναι μόνο παιδιά,  είναι η πόλη των παιδιών που εγκλωβίστηκαν εκεί, στην τέλεια ανθρώπινη μοίρα.