[ παράκοσμος_ ]

(i) Δεν ξέρω κάτι πιο δύσκολο απ' αυτό.  Να πεις Ναι στη ζωή  είναι, για τον άνθρωπο,  θαρρώ το πιο δύσκολο πράγμα. (ii) Η ζωή ξεκινάει πέρα απ' το "πρέπει". Ίσως γι' αυτό "πρέπει" τόσα πολλά πράγματα. (iii) Τα "πρέπει" είναι νοήματα  εκεί που δεν υπάρχει τίποτα.

Τ ο περιστατικό είναι απλό και συνηθισμένο.... Μη περιμένετε εξαιρετικά γεγονότα στα λεωφορεία, στους σταθμούς και στις στάσεις τους.... είναι οι κατ' εξοχήν χώροι όπου εξελίσσεται η συνηθισμένη κίνηση των ανθρώπων, τα απλά γεγονότα της καθημερινής τους ζωής. Όλα, εκεί, είναι τόσο συνηθισμένα μέσα στην αδιάκοπη εναλλαγή των προσώπων και των δρομολογίων που γίνονται σχεδόν αόρατα, σχεδόν σα να μην υπάρχουν.... Έτσι και χθες (ή μήπως ήταν προχθές ή κάποιον περασμένο μήνα;)... Το μακρύ διπλό λεωφορείο, ένα από αυτά που καλύπτουν την διαδρομή "Παν/μιο Γάλλου - Ρέθυμνο"... η διαδρομή προς την πόλη και οι προκαθορισμένες στάσεις του.... η ώρα που θα χρειαστεί για να διανύσει την συγκεκριμένη απόσταση... οι χιλιάδες φοιτητές, παιδιά χιλιάδων συνηθισμένων ανθρώπων που περιμένουν... που περιμένουν και στριμώχνονται για να χωρέσουν κι αυτοί.... το κάπου που θέλουν να πάνε... οι οδηγοί που είναι κι αυτοί συνηθισμένοι άνθρωποι, μ' ένα πλαστικό ποτήρι φραπέ στο χέ...

  Ψαλμός ρβ΄ 102 Ευλόγει η ψυχή μου, τον Κύριον και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού. Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον και μή επιλανθάνου πάσας τας ανταποδόσεις αυτού. Τον ευϊλατεύοντα πάσας τας ανομίας σου, τον ιώμενον πάσας τας νόσους σου. Τον λυτρούμενον εκ φθοράς την ζωήν σου, τον στεφανούντα σε εν ελέει και οικτιρμοίς. Τον εμπιπλώντα εν αγαθοίς την επιθυμίαν σου, ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου. Ποιών ελεημοσύνας ο Κύριος και κρίμα πάσι τοις αδικουμένοις. Εγνώρισε τας οδούς αυτού τω Μωϋσή, τοις υιοίς Ισραήλ τα θελήματα αυτού. Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος· ουκ εις τέλος οργισθήσεται, ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί. Ού κατά τας ανομίας ημών εποίησεν ημίν, ουδέ κατά τας αμαρτίας ημών ανταπέδωκεν ημίν. Ότι κατά το ύψος του ουρανού από της γης εκραταίωσε Κύριος το έλεος αυτού επί τους φοβουμένους αυτόν. Καθόσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμών, εμάκρυνεν αφ΄ ημών τας ανομίας ημών. Κ...

"Αποκάλυψη: Ο ίδιος ο δικτάτορας Φράνκο διέταξε τη δολοφονία του Λόρκα!" Ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς, ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, δολοφονήθηκε σε ηλικία 38 ετών το 1936 και αυτό είναι γνωστό. Σήμερα όμως αποκαλύπτεται ότι η δολοφονία διατάχθηκε από το καθεστώς του δικτάτορα Φράνκο. Σύμφωνα με έγγραφα που βρέθηκαν στα κεντρικά της αστυνομικής διεύθυνσης της Γρανάδας, αποκαλύπτεται μετά από 79 χρόνια, ότι δολοφονήθηκε για τα πιστεύω του, καθώς θεωρείτο από τη τότε κυβέρνηση ως ''σοσιαλιστής και μασόνος της στοάς στην Αλάμπρα". Επίσης τον κατηγορούσαν για ''ομοφυλοφιλία και αποκλείνουσα συμπεριφορά''. Η δολοφονία του, σύμφωνα με ανεπίσημες πληροφορίες, είχε γίνει στην περιοχή της Γρανάδας από ένα εκτελεστικό απόσπασμα 12 ατόμων, το οποίο αποτελούνταν από αστυνομικούς,εθελοντές αλλά και κρατούμενους. Οι περισσότεροι από όσους συμμετείχαν στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν γνώριζα...

Και βέβαια μπορεί ο καθένας να τραγουδήσει το "Άξιον Εστί". Και βέβαια μπορεί ο καθένας να διαβάσει τον Ελύτη. Και όταν λέμε "ο καθένας" εννοούμε όλοι. Στον ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο ζούμε.... Οι άξιοι προχωράνε, με την αξία τους... που τυγχάνει να είναι οι αξίες της εποχής μας. Εννοούμε , λοιπόν, ότι μπορεί να το τραγουδήσει και ο Σάκης Ρουβάς,  ότι μπορεί να το διαβάσει και -γιατί όχι;-  η Τατιάνα Στεφανίδου, στη μεσημεριανή εκπομπή της οποίας έμαθα τα καθέκαστα. Εξάλλου, φαίνεται σ' αυτό να συμφωνούν ομοθυμαδόν  οι επαγγελματίες του καλλιτεχνικού χώρου,  δηλώσεις των οποίων άκουσα και πάλι στην εν λόγω εκπομπή, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει. Κάποιες ισχνές ενστάσεις αφορούσαν δευτερεύοντα θέματα, όπως για παράδειγμα ότι ο Σάκης Ρουβάς προέρχεται από τον χώρο της γιουροβιζιόν-ποπ μουσικής [η οποία -εν παρόδω- συνοδεύει και δένει πολύ καλά με τις ασκήσεις κοιλιακών στο γυμναστήριο] και του μόντελινγκ, θεωρούνται δευτερεύουσες και εύκολα θα ...

Θανάσης Κωσταβάρας (1927-2007) Σου έφτιαξα έναν κήπο να στολίζεις τις μέρες σου. Να' ρχονται τα πουλιά να χτίζουν τις φωλιές τους. Να σε καλημερίζουν με δοξαστικά κελαηδίσματα. Όμως εσύ δεν αρκείσαι στα ρόδα του. Δεν σε καλύπτουν οι φυλλωσιές του. Εσύ έχεις πάντα στο νου τον Παράδεισο. Εγώ σου πρόσφερα τη φωνή μου για ν' ακούς τα τραγούδια μου. Και συ ψάχνεις ν' ανακαλύψεις τους μυστικούς ρυθμούς που ορίζουν τη σκέψη μου. Να διαβάσεις τους άγραφους στίχους που είναι κρυμμένοι στη σιωπή μου.  Μα εγώ σου την έχω εκχωρήσει τη σκέψη μου. Σε σένα ανήκει η σιωπή μου. Δικά σου είναι και τα γραμμένα και τ' άγραφα και τα φανερά και τα κρυφά μου ποιήματα. Τι μένει λοιπόν άλλο να σου χαρίσω; Κι έτσι ξεκινάω πάλι από το τίποτα. Σου φτιάχνω έναν καινούργιο κήπο να δοξάζει τις μέρες σου. Μα εσύ επιμένεις να ζητάς τον Παράδεισο. Δεν ξέρεις πως τον Παράδεισο έχω πάντα στο νου μου. Πως του Παραδείσου κλέβω τ' άνθη, ξεσηκώνω τα δέντρα πως αντιγράφω ...

 του Μάριου Διονέλλη Να πείτε σε αυτό το παιδί, που στάζει ακόμα εκεί στη Ρόδο, πως έφτασε και πέθανε στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας.  Να του πείτε πως το "Πρώτο Θέμα" γράφει ότι πρέπει να τους επαναπροωθούμε και το Λιμενικό να είναι πιο αυστηρό.  Να του πείτε πως ο Πρετεντέρης απαιτεί να μην τους παρέχουμε περίθαλψη γιατί θα το μάθουν κι άλλοι και θα έρθουν ακόμα περισσότεροι.  Να του πείτε ότι με τον πνι γμό του, τουλάχιστον για ένα βράδυ, στα δελτία οι "λαθρομετανάστες" μετατράπηκαν σε "ανθρώπινη τραγωδία".  Να του πείτε πάντως πως δεν ανησυχούμε πια για αυτό, δεν πρόλαβε να "καταλάβει" τις πόλεις μας. (Να του πείτε επίσης πως σε αυτή η σκηνή μοιάζει πολύ με το δικό μου παιδί όταν παίζουμε αεροπλανάκι και ότι στ' αλήθεια απορώ πώς γέμισε με τόσα σκατά το κεφάλι μας...)

Σ άββατο βράδυ τυλιγμένο με μια κουβέρτα το σώμα σου στον καναπέ κοιμήθηκες ή κόπασε για λίγο ο πόνος και μπορώ να σε βλέπω χωρίς να πρέπει να σου μιλάω με συγκεκριμένους τρόπους τότε  μπορώ κι εγώ ν' αφήνομαι επιτέλους στην οδύνη στα ξεραμένα χείλη σου στα πρησμένα σου δάκτυλα στο χλωμό σου πρόσωπο και στο σκουφάκι εκείνο πόσο μικρή φαίνεσαι έτσι κουλουριασμένη σε στάση εμβρύου με μάτια κλειστά κι αλίμονο τόσα σχήματα θανάτου να διατρέχουν το σώμα σου το μικρό σώμα σου που άλλοτε κυλούσε το αίμα μου. Το Σάββατο βράδυ όταν δεν χρειάζεται να σου μιλάω με συγκεκριμένους τρόπους τότε γυρίζω πίσω στις μνήμες τις παιδικές της ζωής μας και θέλω να φωνάξω Έκανα λάθη πολλά κι Υπάρχει ένα λάθος που όσο κι αν θέλω δεν μπορώ να διορθώσω. Το Σάββατο το βράδυ αδύναμη μπροστά στην αδυναμία σου, χωρίς να φωνάζω, γιατί και συ κοιμήθηκες  χωρίς να χρειάζεται να σου μιλάω με συγκεκριμένους τρόπους, γιατί και συ ησύχασες τότε που, επιτέλους, μπορώ κι εγώ να προ...

  Όχι, δεν ήταν το μυαλό, ούτε το σώμα σου, τα πιο απαιτητικά κομμάτια του εαυτού σου. Τα χέρια σου ήταν. Τα χέρια σου ήταν το πιό ταραχώδες κι επικίνδυνο σημείο σου. Λοιπόν, συμβαίνει κάτι παράξενο με τα χέρια:  δεν έχουν  λόγια όπως το μυαλό για να εκφραστούν,  δεν έχουν κάπου να πάνε όπως το σώμα, δεν κλαίνε όπως τα μάτια, δεν ουρλιάζουν όπως το στόμα, τα χέρια δεν συννεφιάζουν όπως το χαμόγελό σου. Δεν ξέρεις τι συμβαίνει στα χέρια. Δεν έχεις τρόπο να καταλάβεις τα χέρια σου. Κι είναι εκείνα που καταλαβαίνουν τα πάντα. Ο τρόπος των χεριών είναι ο δίχως λόγια τρόπος. Τα χέρια ζητούν την ψηλάφηση... Τι είναι όμως η ψηλάφηση; Τα χέρια δεν ψεύδονται κι αργούν πολύ να μεγαλώσουν. Η γνώση τους είναι το έπος των μικρών πραγμάτων. Η ζέστα του σώματος, η πίεση της ανάγκης, το βαθούλωμα της πληγής, τα ράμματα του χειρουργείου, το κενό στο κρεβάτι, το τεντωμένο σεντόνι,  η παγωνιά του σίδερου, η θερμοκρασία του νερού και τα ψίχουλα στο τραπέζι... Τα χ...

 του Δημήτρη Φύσσα     Για τις ποιητικές συλλογές των Λεωνίδα Κακάρογλου, Μνήμη σχεδόν πλήρης (εκδ. Εστία)  και Ζέφης Δαράκη, Η σπηλιά με τα βεγγαλικά (εκδ. Νεφέλη). Η παραμυθητική λειτουργία της Τέχνης, ή τουλάχιστον η ελπιζόμενη ως τέτοια, είναι τόπος κοινός για πολλούς/ές απ' όσους/ες δημιουργούν και για όλους/ες  όσους/ες βλέπουν, ακούν ή διαβάζουν καλλιτεχνικά έργα. Και δεν υπάρχει, βέβαια, μεγαλύτερο άλγος για την επούλωση του οποίου καλείται η Τέχνη να «φέρει τα φάρμακά της» από την απώλεια ενός πολύ κοντινού προσώπου –χωρίς να σημαίνει κιόλας ότι πάντα το καταφέρνει.  Δυο αξιοσημείωτα ποιητικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανανεώνοντας την κατεύθυνση αυτή, και τα δυο ολιγοσέλιδα, ολιγόστιχα, πυκνά και δουλεμένα, και τα δυο με σημείο εκκίνησης την απώλεια του σύνοικου συντρόφου, είναι η Μνήμη σχεδόν πλήρης (Εστία, 2104) του κ. Λεωνίδα Κακάρογλου και Η σπηλιά με τα βεγγαλικά της κ. Ζέφης...

Σσσσσ.. χέδιο με μολύβι και κιμωλία Σχέδιο με μολύβι και κιμωλία

Ο Στρατηγός Ο Στρατιώτης Η Υπηρέτρια Το Παιδί Ο Ιερέας Κόρη Άρχοντα Ανύπαντρη Κόρη Η Αρχόντισσα Ο Γιατρός Ο νεαρός Ευνούχος Ο Αθλητής Ωραία κυρία της Αυλής Η Ιέρεια Πλούσια Κυρία (στριμμένη) Η κόρη της πλούσιας Κυρίας Φιλάσθενη κόρη Η Ποιήτρια

Ερωτόκριτος και Αρετούσα, Θεόφιλος Eσίμωσε ο Pωτόκριτος, στο παραθύρι απλώνει,         κι αγάλια-αγάλια, σιγανά, ποιός είναι φανερώνει. Mε ταπεινότη η Aρετή τρέμοντας 'πιλογάται,         με μιά φωνή έτσι δαμινή, που δεν καλογρικάται.         Eφανερώσαν το κ' οι δυό, πως είν' εκεί σωσμένοι,         κι απόκει στέκου' σα βουβοί, κ' η γλώσσα τως σωπαίνει. Ήτρεμ' εκείνη σ' μιά μερά, κ' εκείνος εις την άλλη,         κι ο γ-είς τον άλλο ενίμενε την εμιλιά να βγάλει. Mιάν ώρα εστέκα' αμίλητοι, και τα πολλά οπού χώναν,                 εχάνουνταν, σου φαίνεται, την ώραν που εσιμώναν. Δεν είχαν την αποκοτιά θέλοντας να μιλήσουν,         δεν ξεύρουν από ποιά μερά τ...

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα τίποτα πια δε θα `ναι όπως πρώτα Ξημέρωσε πάλι Ξυπνάω στο φως, τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός, χαμένος για λίγο Ξημέρωσε πάλι Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο, μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο Μην ξημερώνεις ουρανέ Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει και τ’ όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει Θα `μαι κοντά σου Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου, εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς την ψυχή μου με τα φτερά σου Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις, ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις Μην ξημερώνεις ουρανέ Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε Στίχοι - Μουσική - Ερμηνεία: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Αυτός όμως, το Σάββατο το βράδυ της Ανάστασης, πήγε μόνος του στην εκκλησία του διπλανού χωριού, στον Αι Γιώργη.... Οι άλλοι στο σπίτι ήταν κουρασμένοι, τα μικρά άρρωστα... αποφάσισε να πάει μόνος του. Θα αργήσω, τους είπε, θα μείνω να μεταλάβω....συγχωρέστε με.... μη με περιμένετε, να φάτε.... Στην εκκλησία συνάντησε κι άλλους, οι περισσότεροι με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, κάμποσοι άνθρωποι, γνωστοί όλοι μεταξύ τους, ο νέος παπάς και δύο ψάλτες αμετακίνητοι. Γρήγορα είπαν το Χριστός Ανέστη , ανάψανε τις λαμπάδες, έπαιξε η καμπάνα χαρμόσυνα, κάποιοι πετάξανε λίγες φωτοβολίδες, τα παιδιά έκαψαν τον αυτοσχέδιο Ιούδα, τα έθιμα των χωριών που κρατάνε ακόμα....  λίγα ήταν εφέτος τα φιλιά, λιγότερες οι αγκαλιές, δυο τρεις ευχήθηκαν και σ' αυτόν... γρήγορα η εκκλησία σχεδόν άδειασε...πήγε ο καθένας σπίτι του. Αυτός έμεινε με τέσσερις ακόμα, οι ψάλτες και ο παπάς νέος και ψηλός, καλλίφωνος με τα άσπρα του άμφια.... Ο Χριστός Αναστημένος και η εκκλησία κατάφωτη. "Φ...