Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_τι έχω κάνει






Η ώρα πάει οκτώμισι.. 
τι ομορφιά!... το μοβ,  το βιολετί και το πορτοκαλί...
σαρώνουν τον ουρανό 
η μέρα που φεύγει 
  ποιανού είναι τα χρώματα ;
ποιανού είναι οι μέρες;

Κι ο σκύλος στην αυλή που γαβγίζει
και τα δέντρα πανύψηλα 
οι πέτρες χτισμένες πειθήνιες
  τα βουνά αναρχικά χαραγμένα στο γκρίζο
ο αέρας διάφανος 
τον σκίζουν τα πουλιά που κράζουνε 
και μαζεύονται στις φωλιές τους.

Και το ξυσμένο μολύβι μου, 
τα χαρτιά, τα βιβλία μου
η μουσική που μου έστειλες Κύριε,
ένα μήνυμα, μια γραφή, 
ένα ποίημα 
οι άνθρωποι που δεν γνώρισα
οι δικοί μου οι άνθρωποι
αυτοί που φύγανε κι αυτοί που είναι τώρα μαζί μου,
τα παιδιά μου,
τα δικά σου παιδιά
τα παιδιά όλου του κόσμου
οι άνθρωποι όλου του κόσμου
ο άνθρωπος που μου έστελνες κάθε φορά, Κύριε.

Αχ! ας ήμουν τριζόνι αόρατο, κρυμμένο στον κήπο Σου
ν' άρχιζα τώρα δα που φεύγει η μέρα
 να τραγουδάω ολονυχτίς
να Σε ρωτάω  τι τι τι τι τι
τι έχω κάνει 
για ν' αξίζω αυτόν τον Παράδεισο;

Σχόλια

  1. Ανώνυμος12/6/15, 12:33 π.μ.

    Mια ζωγραφιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος12/6/15, 7:28 π.μ.

    Τι υπέροχο κονσέρτο μουσικής και ποίησης!
    Πάσαν την βιοτικήν αποθόμεθα μέριμναν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τον ύμνο μου έστειλε ανώνυμος φίλος της σελίδας, τον οποίο και δημόσια ευχαριστώ.
    Έκτοτε τον ακούω καθημερινά... και κάθε φορά νιώθω το ίδιο : τι έχω κάνει για να αξίζω αυτό το δώρο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος12/6/15, 9:17 π.μ.

    Ναι, είναι ο ύμνος των Χερουβείμ που μυστικά εικονίζονται από εμάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος12/6/15, 6:42 μ.μ.

    Ελένη!
    Ενας ύμνος είναι τα ποιήματά σου!
    Αξίζεις της αγάπης μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eυχαριστώ αγαπητέ για τα αισθήματά σας.... με κάνετε και κλονίζομαι... με κάνετε και ποθώ τη αγία ανωνυμία.

      Ω! η αγάπη το μέγα ζητούμενο
      ο χαλινός της ελευθερίας μας
      η ελευθερία μας το άλογο
      της αγάπης.

      Διαγραφή
  6. Στον φίλο για την πτώση της γενικής.
    Έχετε δίκιο. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να κάνω την ανάρτηση που λέτε.
    Σας μεταφέρω όμως μια, κατά τη γνώμη μου, ελπιδοφόρα είδηση. Γνωρίζω ότι σε κάποιες ενορίες γίνονται, δωρεάν, μαθήματα αρχαίας ελληνικής γλώσσας....
    Αυτή την ωραία γλώσσα που αφήσαμε, χάριν της δημοσιογραφικής, όπως λέτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ... σε συνέχεια του προηγούμενου :
    Επίσης αν θέλετε μπορείτε να φτιάξετε εσείς ένα κείμενο σχετικό και με χαρά να το φιλοξενήσω στη σελίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος22/6/15, 3:08 π.μ.

    Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά κάπως μου φάνηκε σχετικό, γι' αυτό και τ' αντιγράφω εδώ.


    ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ - ΤΟ ΤΡΙΖΟΝΙ

    Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
    στου γιασεμιού την ευωδιά
    Στων φύλλων το μουρμουρητό
    στων άστρων τον χρυσό γιαλό

    Οι άνθρωποι μ' αρνήθηκαν
    κανείς δε μου σιμώνει
    Μόνο μου κάνει συντροφιά
    της νύχτας το τριζόνι:

    -Έννοια σου λέει έννοια σου
    κι εγώ είμαι δω κοντά σου
    Για συντροφιά στην έγνοια σου
    και για παρηγοριά σου

    Τρι και τρι τρι και τρι
    τι πικρή που 'ναι η ζωή
    Τι γλυκιά και τι πικρή
    τρι και τρι και τρι και τρι

    Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
    στων Αρχαγγέλων τη σκιά
    Στην ερημιά του φεγγαριού
    στο κυματάκι του γιαλού

    Τι να 'φταιξα της μοίρας μου
    κι έτσι με φαρμακώνει
    Μονάχα μου αποκρίνεται
    της νύχτας το τριζόνι:

    -Είμαι μικρό πολύ μικρό
    μα 'ναι ο Θεός μεγάλος
    Αυτό ποτέ δε θα σ' το πω
    μήτε κανένας άλλος

    Τρι και τρι τρι και τρι
    τι πικρή που 'ναι η ζωή
    Τι γλυκιά και τι πικρή
    τρι και τρι και τρι και τρι.


    Και μια μουσική προσέγγιση με μουσική του Θεοδωράκη
    https://www.youtube.com/watch?v=5BqqFy6tN7M

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,