_το τέρας του φόβου ή το πραγματικό ερώτημα

Άνοιξα κι εγώ, δύο μέρες τώρα, την τηλεόραση!!!

Να μάθω τι συμβαίνει τελοσπάντων...

Στο τέλος της δεύτερης μέρας, νιώθω εντελώς  λ ε η λ α τ η μ έ ν η....

Αρκεί, ναι! αρκεί ένα διήμερο για να νιώσεις ότι σκορπίζονται όλα όσα με κόπο μάζεψες εδώ και πολύ καιρό.

Πρόκειται για έναν βιασμό, που μόνο όσοι έχουν απομακρυνθεί από αυτό το τηλεοπτικό τοπίο της φρίκης μπορούν να νιώσουν.

Ένιωσα να ορμάνε πάνω μου κραυγές πολιτευτών, τιποτένιες εκδηλώσεις ανδρείας, προτάσεις, λέξεις, ερωτήσεις, ιδέες που δεν προλάβαινα να επεξεργαστώ και να καταλάβω.... ορολογίες ενός λεξιλογίου που μου είναι άγνωστο, εξυπνακισμοί που δεν αντέχουν στην απλή λογική επεξεργασία κι ούτε λόγος για διαλεκτική διερώτηση... στα ενδιάμεσα ηλιθιώδεις διαφημίσεις - συνέχεια ηλιθίων πανελ- θέλανε να μου πουλήσουν χαρούμενες στιγμές, εύκολες λύσεις, έξυπνες ιδέες, συμφέρουσες αγορές... ακόμα και βιταμίνες και διάφορα σκευάσματα για να με στήσουν εκεί, όρθια στα πόδια μου...ένα ανδρείκελο, πεπεισμένο ότι ζει καλά κι ευτυχισμένα...όπως όλοι...

Μέσα σ' αυτόν τον διήμερο πανικό, σκορπίσανε τα χαρτιά μου, σχίστηκαν τις σημειώσεις μου... χλευάστηκαν τα ποιήματά μου...  
Νιώθω να εισέβαλε στο σπίτι του μυαλού και στο σώμα μου ένα τέρας με χίλια κεφάλια, με άπειρα πλοκάμια - στόματα και ελεεινές γλώσσες.
Το χειρότερο; Ότι το τέρας δεν έχει καν συναίσθηση της τερατωδίας του. Δεν αναγνωρίζει, κι ούτε μπορεί να το κάνει... ότι εγώ είμαι ένας, ένας μόνο άνθρωπος... με μια μικρή δυνατότητα επεξεργασίας πληροφοριών και αποκρίσεων, ότι είμαι μια εύθραυστη ισορροπία λογικής, συναισθήματος, προσδοκιών, δυνατοτήτων.... ότι μπορεί και να μην αντέχω, να μην προλαβαίνω να κόψω τις τόσες γλώσσες του, να καυτηριάσω τα τόσα κεφάλια του... ένιωσα να παραλύω....να αιχμαλωτίζεται η θέλησή μου... να συνθλίβεται το κρανίο μου.
Έτσι όμως κάνουν τα τέρατα: μιλάνε την γλώσσα των τεράτων... Την γλώσσα του φόβου.

Στο δημοψήφισμα θα ψηφίσω ΟΧΙ 
γιατί , Ο φόβος για χρόνια με διέλυσε....
ΟΧΙ , γιατί εγώ δεν είμαι εκεί που είναι τα γραβατωμένα κοράκια ...
ΟΧΙ, γιατί δεν μ' ενδιαφέρει να σωθώ διαλυμένη και λεηλατημένη, με μια συνείδηση βιασμένη από παντού.
ΟΧΙ, γιατί ξέρω καλά ότι όποιος παίζει με τον φόβο μου, όποιος παραλύει το μυαλό μου, δεν ενδιαφέρεται για την σωτηρία μου...
ΌΧΙ, γιατί εμένα δεν μ' ενδιαφέρει να συμμετέχω σ' αυτόν τον καινούργιο κόσμο, των αγορών και των εμπορευμάτων, που με αδειάζει από παντού, που με στίβει και με πετάει....
ΟΧΙ, γιατί το ερώτημα δεν είναι ούτε δημοσιονομικό ούτε αν θα παραμείνουμε στην ΕΕ ούτε καν εθνικό.... το ερώτημα είναι αν στη θέση μου, στη θέση μας, εκεί που κάποτε υπήρχα εγώ κι εμείς, άνθρωποι με αδυναμίες, με αργοπορίες, με όνειρα, με ιστορίες, με πρόσωπα ... αν θα  δεχθούμε αστραπιαία ν' αντικατασταθούμε από καταναλωτές, ανθρώπους με γυρισμένες πλάτες σε ουρές, ανθρώπους αμίλητους και πειθήνιους, ανθρώπους χρήσιμους ως ντεκόρ για να πουλάει το δελτίο των 8 την φρίκη και τον πανικό... τη γέννα και  τον πολλαπλασιασμό των τεράτων....
Το πραγματικό  ερώτημα του δημοψηφίσματος, μετά από δύο μέρες ενδελεχούς "ενημέρωσής" μου είναι:   αν θα ζούμε σ' έναν  πλανήτη  του φόβου, σε  μια τεράστια  χωματερή  της ανθρώπινης ύπαρξης.

Εγώ έτσι το έζησα κι έτσι σας το μεταφέρω....
Κλείνω την τηλεόραση.
Δεν θέλω να μάθω από αυτούς για μένα...  δεν θέλω να πιάνουν στο στόμα τους την αυριανή μέρα μου... 

Άνοιξα το ραδιόφωνο Kosmos 93.6 fm
Άντε γειά!!