_τι έχω κάνει

Η ώρα πάει οκτώμισι.. 

τι ομορφιά!... το μοβ,  το βιολετί και το πορτοκαλί...
σαρώνουν τον ουρανό 
η μέρα που φεύγει 

  ποιανού είναι τα χρώματα ;
ποιανού είναι οι μέρες;

Κι ο σκύλος στην αυλή που γαβγίζει

και τα δέντρα πανύψηλα 

οι πέτρες χτισμένες πειθήνιες

  τα βουνά αναρχικά χαραγμένα στο γκρίζο

ο αέρας διάφανος 

τον σκίζουν τα πουλιά που κράζουνε 

και μαζεύονται στις φωλιές τους.

Και το ξυσμένο μολύβι μου, 

τα χαρτιά, τα βιβλία μου

η μουσική που μου έστειλες Κύριε,

ένα μήνυμα, μια γραφή, 

ένα ποίημα 

οι άνθρωποι που δεν γνώρισα

οι δικοί μου οι άνθρωποι
αυτοί που φύγανε κι αυτοί που είναι τώρα μαζί μου,

τα παιδιά μου,
τα δικά σου παιδιά

τα παιδιά όλου του κόσμου

οι άνθρωποι όλου του κόσμου

ο άνθρωπος που μου έστελνες κάθε φορά, Κύριε.

Αχ! ας ήμουν τριζόνι αόρατο, κρυμμένο στον κήπο Σου
ν' άρχιζα τώρα δα που φεύγει η μέρα
 να τραγουδάω ολονυχτίς

να Σε ρωτάω  τι τι τι τι τι

τι έχω κάνει 

για ν' αξίζω αυτόν τον Παράδεισο;