Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_σκεφτείτε ό,τι θέλετε


Εγώ μια κοιλότητα  λιμνάζοντα ύδατα
Εγώ ένα ασπόνδυλο που εμφανίστηκε κάπου στον γαλαξία
Εγώ μια σάρκα μπερδεμένη νοήματα
Εγώ του Γοργία το παίγνιο, της ιστορίας η  ανύπαρκτη, 
Εμένα η βοή των αιώνων με άγγιξε.
Εκεί που σημάδεψα ένα πνεύμα δασύ
Εκεί που έγραψα το έσχατο σύμφωνο
Εκεί που απόθεσα την τελευταία τελεία.
Εκεί που ενώθηκα
μικρή εγώ,
απολύτως πιστή, υπαρκτή και θαυμάσια.

Κυκλωτικά κι αφ' υψηλού αγαπιέται ο κόσμος.

Σκεφτείτε ό,τι θέλετε...
έναν άνθρωπο να περπατάει στα κύματα
ένα πανέρι γεμάτο με ψάρια 
έναν παραλυτικό δεινώς βασανιζόμενο
έναν τυφλό που είδε το φως Του
Σκεφτείτε ξανά
Όλα τα θαύματα γινήκαν σε μένα..
Απόψε, διάφανο ήταν
και μ' άγγιξε το δέος του Κόσμου.



Ετικέτες

Σχόλια

  1. Ανώνυμος19/6/15, 7:11 π.μ.

    Πέλαγος φαιδρών νοημάτων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος19/6/15, 11:23 π.μ.

    πολύ όμορφα λόγια-εικόνες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. paracosmos19/6/15, 1:50 μ.μ.

    - Σκεφτείτε ό,τι θέλετε...
    - Μα.. ό,τι θέλουμε;
    - Ναι, σκεφτείτε ό,τι θέλετε.
    - Και... πώς;... πώς γίνεται αυτό;
    - Κυκλωτικά κι αφ' υψηλού...
    - Μα.. μπορούμε;
    - .........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος19/6/15, 2:50 μ.μ.

    είτε μας δώσει την άδεια ο ποιητής είτε όχι
    έκαστεος θα σκεφτεί αυτό που θέλει...
    Ο τίτλος μου θύμισε το"εξέστω Κλαζομενίοις ασχημονείν"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. paracosmos19/6/15, 2:53 μ.μ.

    Έτσι λειτουργεί το ποίημα.. σου φέρνει σκέψεις... θυμάσαι πράγματα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά
6 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα