_ιστορίες λεωφορείου xiii

φωτο : Κώστας Μπαλάφας

Όσο προχωράει η τουριστική περίοδος τόσο η κίνηση αυξάνεται... σε σημείο που είναι εντελώς απίθανο να βρεις  κάποια θέση στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων  για να καθίσεις περιμένοντας το δρομολόγιό σου, Παρασκευή μεσημέρι σε μια φοιτητούπολη.

Εκείνη όμως είχε βρει όχι μία, αλλά δύο θέσεις....
Όταν λέμε θέσεις εννοούμε κάτι πλαστικά καθίσματα παλαιού τύπου, ενωμένα μεταξύ τους, το ένα δίπλα στο άλλο, συνήθως μπλε χρώματος, βιδωμένα στο πάτωμα, δίπλα σε κάδους για τα απορρίμματα που πολλές φορές ξεχιλίζουν... θέσεις σε δημόσιους χώρους,
....δηλαδή  εννοούμε  χώρους με μεγάλη ένταση, καθώς όλοι έχουν ένα ισχυρό, πολύ συγκεκριμένο και αδιαπραγμάτευτο θέλω  να πραγματοποιήσουν....

Εκείνη, λοιπόν δεν καθόταν ούτε στο δεξί ούτε στο αριστερό κάθισμα, αλλά ανάμεσα στα δύο καθίσματα, τόσο άβολα και σε στάση τέτοια που σκέφτηκα ότι ανατομικά θα πρέπει να ένοιωθε μια κάποια ενόχληση στους  γλουτούς της.... κι έχοντας απλώσει τα χέρια της δεξιά κι αριστερά, με όλο το σώμα της σε εγρήγορση και ετοιμότητα, και το πρόσωπό της σε μια αγωνιώδη  διάταση, μου φάνηκε σαν έτοιμη να μου ορμήξει ή να ξεσπάσει  σε φωνές....
Οπότε κι εγώ παρέκαμψα τις πολλές και διάφορες σακούλες με τα ψώνια που είχε αραδιασμένες μπροστά στα πόδια της και εμπόδιζαν την διάβασή μου, έκανα ένα μικρό γύρο και στάθηκα παραδίπλα όρθια, φυσικά, όπως και τόσοι άλλοι.
Εξακολούθησα να την παρατηρώ : για ψώνια στη πόλη από το χωριό και τώρα πάλι πίσω.... τι να πρωτοφυλάξει ; τι να πρωτονοιαστεί; τις θέσεις; τις σακούλες με τα ψώνια; ή εκείνον που καθυστερούσε;
Ήταν κι όλοι αυτοί γύρω της που έψαχναν για μια θέση να καθίσουν.... τουρίστες με μωρά παιδιά στην αγκαλιά, ένας γέρος με μια μαγκούρα, μια παχύσαρκη κυρία με παντόφλες στα πρησμένα πόδια της, άνθρωποι σαν κι αυτή, περίπου στην ηλικία της...εκεί  γύρω στα 60 ή και νεότεροι... χώρια οι πολυπληθείς κι αυθάδεις νεαροί που ήταν απορροφημένοι στα κινητά τους....

Απορροφήθηκα κι εγώ μέσα σ' αυτήν την τυπική κατάσταση....
Κοινωνιολογικά  κάποιοι θα έσπευδαν να ερμηνεύσουν την συμπεριφορά της ως δείγμα της νεοελληνικής κακοήθειάς μας... που δεν έχει εσωτερικεύσει τους κανόνες καλής συμπεριφοράς και ευγένειας του δυτικοευρωπαίου, εξαιτίας του οθωμανικού ζυγού κλπ, κλπ.
Μπορεί και να έχουν δίκιο οι άνθρωποι... μπορεί εάν μας δοθεί και εμάς ο ιστορικός χρόνος, κάποτε, μέσα από την εκπαίδευση, αρχής γενομένης από το νηπιαγωγείο .... να εσωτερικεύσουμε τους κανόνες και να περιμένουμε υπομονετικά στην ουρά, να παραχωρούμε την σειρά μας, να κάνουμε ανακύκλωση, να μην διπλοπαρκάρουμε, να μην κορνάρουμε και τόσα άλλα....
Μπορεί να τα καταφέρουμε να εκπαιδεύσουμε το θηρίο μέσα μας... να του μάθουμε να ζει μέσα σ' αυτό το ατελείωτο τσίρκο, να κάνει τα νούμερά του, δίχως να δαγκώνει ή να αρπάζει το φαγητό ή την θέση του άλλου..., να πραγματοποιεί το θέλω του ή το θέλω του θηριοδαμαστή του,... . ίσως γιατί και ο άλλος θα έχει μάθει να κάνει το ίδιο, οπότε σχεδόν θα μας είναι αδιάφορο τι κάνει ή δεν κάνει....
Μέσα σ' έναν θηριώδη κόσμο, μπορεί και να έχουν δίκιο οι άνθρωποι....

Έτσι όμως, όπως την έβλεπα γαντζωμένη ανάμεσα στα δύο καθίσματα, εμένα η αγωνία της μου φάνηκε ότι είχε κάτι το μεταφυσικό.... και ότι  όλο το πρόβλημα του ανθρώπου βρισκότανε εκεί μπροστά μου...
Άραγε γι' αυτό το λόγο έχουμε βρεθεί σ' αυτόν τον σταθμό;
Για να φυλάξουμε την θέση μας; Για να μάθουμε τους κανόνες; Για να εκπαιδεύσουμε το θηρίο; Για να φυλάξουμε τις σακούλες μας; Τις αλήθειες και τα υπάρχοντά μας; Για να κλειστούμε στη  ναρκισσιστική ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και δεν μας επιτρέπει να δούμε κανέναν άλλο;
Για να φρουρούμε το διαμέρισμα του μυαλού μας; την φυλακή της καρδιάς μας; το μνήμα της ύπαρξής μας;
Τόση αγωνία μέχρι να έρθει το λεωφορείο.... Τόση αγωνία για το τίποτα ή μήπως η αγωνία του τίποτα;

- Άντε καημένε, τόση ώρα.... μια ερώτηση πήγες να κάνεις....  την άκουσα να του λέει.

Όμως ο δικός μου σταθμός των λεωφορείων  είναι ένας ωραίος επαρχιακός σταθμός με θέα στο Κρητικό πέλαγος, με πολλούς ανθρώπους που πηγαινοέρχονται, με κίνηση, με φωνές, καμιά φορά έχει πλάκα....Και καμιά φορά, όταν βρω καμιά θέση να καθίσω,  βλέπω απέναντι την ανοιχτή θάλασσα και....  κάνω την άσκησή μου, θέλω κι εγώ να πάρω το λεωφορείο αλλά τ'αφήνω και φεύγει... για να πάρω το επόμενο ή το τελευταίο.