Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο : Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά
Πρώτον:Ναι
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερον:Παντού
Αντί τεκμηρίωσης αρκεί να πάρετε μια βαθιά ανάσα.
Σου φάνηκαν εύκολα τα θέματα, π. Κώστα;
ΔιαγραφήΕμένα πάλι, με δυσκόλεψαν πολύ.
Τρεις ώρες έγραφα - έσβηνα.
Και η επιτήρηση ήταν πολύ αυστηρή.
Κανένας δεν μπορούσε ν' αντιγράψει... ούτε τα σκονάκια δούλεψανε.
Στο τέλος παρέδωσα την κόλα μου με κάτι μουτζούρες πάνω.
Αυτά είναι πραγματικά θέματα;Και ζητάνε τεκμηρίωση της ύπαρξης της αγάπης;Καλό κι αυτό. Ακαδημοποίηση της αγάπης.Από τότε που οι σχολαστικοί και οι σοφοί κάνουν κουμάντο,ο διάβολος βγήκε σε αχρηστία!
ΔιαγραφήΕξαρτάται... από τον βαθμό κατανόησης του θέματος.
ΔιαγραφήΤι να πω.Κάποια πράγματα βιώνονται και κάποια αναλύονται
ΔιαγραφήΣυμφωνώ με παπα-Κώστα. Απολύτως! Χωρίς αγάπη Παντού, θα διαλυόταν το Σύμπαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΣΜΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΠΑΠΑ-ΚΩΣΤΑ.
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ
ΕΛΕΝΗ ,ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ
ΝΑ ΕΧΕΙ ΘΕΜΑ :
''Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ''.
ΣΚΕΡΠΑΝΟΣΚΟΤΩΜΕΝΟΣ.
Θα έχετε τους λόγους σας για να προτείνετε ένα τέτοιο θέμα...και αν κρίνω από ψευδώνυμό σας... πρέπει να είναι λόγοι Ζωής και Θανάτου.
ΔιαγραφήΤο να γράφεις ένα σχόλιο είναι αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να χαιδεύεις κάποιον είναι αγάπη.
Το να χτυπάς κάποιον είναι πάλι αγάπη.
Η αγάπη φέρνει κοντά όλα τα πλάσματα
φορώντας είτε το φωτεινό είτε το σκοτεινό φορεμά της.
....το να χτυπάς κάποιον είναι πάλι αγάπη...
ΔιαγραφήΜένω άλαλη.
Φαντάζομαι ότι αφού "χτυπήσετε" κάποιον θα τρέχετε να εξομολογηθείτε και θα κάνετε βαθιές μετάνοιες.
Ή ούτε αυτό; ... αφού το κάνετε από αγάπη και για καλό σκοπό!
Έλεος!
ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕ ΜΕ ΤΟ ΣΚΕΠΑΡΝΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ...
ΠΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ, ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΔΙΟΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ.
Τα "να σου πω" για να "του πεις" , τα σού πα και τα μού πες... που θυμίζουν κακοπαιγμένα ελληνικά σήριαλ ή οικογενειακές σφαγές και μαχαιρώματα... δεν έχουν θέση σ' αυτό το μπλογκ.
ΔιαγραφήΕάν γνωρίζεστε με τον προηγούμενο σχολιαστή και ξέρετε λεπτομέρειες για την ζωή του ή θέλετε να του μεταφέρετε κάποιες προσωπικές του πληροφορίες, καλά θα κάνετε να τον πάρετε ένα τηλέφωνο και να του τα πείτε.
Τέτοια ξεφωνήματα και τέτοιας υπονοούμενα... όχι εδώ.
Ναι, διότι υπάρχουν ακόμα "δέκα" ανθρωποι που κατεβάζουν την Αγάπη Του -Χριστόν- εν τη Θεία Λειτουργία και κρατείται ακόμα ο κόσμος. Ηξει ομως η μέρα που θα καταρρεύσει το σύμπαν ροιζηδόν διότι πλέον δεν θα κατεβαίνει η Αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί τόσος εκνευρισμός; Δεν καταλαβαίνουν το χιούμορ σε αυτή τη σελίδα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δεν το "καταλαβαίνουν"!
ΔιαγραφήΚαι θα επιμένουν να μην καταλαβαίνουν...
και ευτυχώς που δεν καταλαβαίνουν...
Εκνευρισμός; ε.... οχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι δεν το πετύχατε!
ΔιαγραφήΑυτό που εσείς λέτε "εκνευρισμό" ή "χιούμορ"... εγώ αποκαλώ "θέση" θεμελιωδών Αρχών που δεν υπαγορευόνται από καμία αυθεντία ή από καμία σκοπιμότητα (π.χ. ιδεολογικό συμφέρον) ή πολύ περισσότερο από τις τρέχουσες αντιλήψεις περί μπλογκ, περί διαλόγου στο ιντερνετ και άλλα τέτοια φαιδρά του συρμού και του πάγκου της λαικής όπου ο καθένας πουλάει ότι έχει, ότι διαθέτει... και κυρίως σωτηρία.. .. είναι ΘΕΣΗ και ΑΥΤΟΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ..
Δύσκολο;
ΤΟ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ,ΤΟ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ.
ΔιαγραφήΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ; ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΙΑ ΒΑΡΟΥΣΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΛΑΣΤΙΧΟ ΠΟΤΙΣΜΑΤΟΣ,ΛΕΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΓΑΠΗ;ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ ΠΑΕΙ!
Μην μπερδεύεστε... όσοι τα λένε αυτά έχουν μαύρα μεσάνυχτα από αγάπη.
ΔιαγραφήΚαι το μαύρο του μεσονυχτίου εξαπλώνεται... τάχα για λόγους σωτηρίας.
Τίποτα πιο ψεύτικο από αυτό.
Τίποτα πιο λάθος.
"Επιτέλους, ας πούμε την αλήθεια στα παιδιά", όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης.
Φυσικά και εκνευρισμός , το λιγότερο...χάσιμο ψυχραιμίας.. της διαχειρίστριας..δεν κατάλαβα το λόγο... ως ειρωνεία επιβεβαιώθηκε η μουτζούρα στο γραπτό της αγάπης. Το παρουσιάζουν τα χριστιανικά blogs αυτό με αποκαρδιωτική συχνότητα..λυπηρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω εξηγήθηκα.
ΔιαγραφήΟι ερμηνείες είναι ελεύθερες για τον καθένα.
Η γλυκύτατη φιλόλογός μου κυρία Χατζηδημητρίου, με βοήθησε στην 2η τάξη του λυκείου να καταλάβω πως έκθεση είναι, να γράφω αυτό που θέλει να διαβάσει ο αναγνώστης, χωρίς εκείνος να καταλαβαίνει πως αυτό ακριβώς κάνω. Καλή της ώρα όπου και να είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο το "βγήκες εκτός θέματος" και το εννιάρι που ακολούθησε για την έκθεση μου με θέμα την Δημοκρατία, ακόμα το θυμάμαι, τα 'χω γράψει και αλλού. Τελικά, αφού έγραψα την έκθεσή μου στις πανελλαδικές, αποφάσισα πως δεν το έβρισκα και τόσο ευχάριστο να γράφω με τον προαναφερθέντα τρόπο, κι έτσι ίσως εγκατέλειψα μια λαμπρή καριέρα δημοσιογράφου με σεμινάρια στο ΔΝΤ.
Ξέρω καλή μου Ελένη -μη το πεις- βγήκα εκτός θέματος. Διορθώνω λοιπόν τον εαυτό μου. Προ καιρού ο πατέρας μου και η μητέρα μου είχαν επισκεφθεί ένα μοναστήρι. Δε θυμάμαι ακριβώς την στιχομυθία που είχε ο πατέρας μου με έναν καλόγερο, όταν όμως πάνω στην κουβέντα αναφέρθηκε στην αγάπη, του είπε ο καλόγερος "και που είδες την αγάπη"; Κι ο πατέρας μου αντί άλλης απάντησης, κοίταξε την μητέρα μου. Να που την έχω δει την αγάπη αγαπητή Ελένη. Στους γονείς μου. Και μεταξύ τους, αλλά και προς εμένα.
Ακολουθεί τώρα κι η τεκμηρίωση. Πριν λίγες μέρες μάθαμε ότι η μητέρα μου έχει ένα πρόβλημα υγείας και θα χρειαζόταν χειρουργείο. Ο πατέρας μου, τέρας ψυχραιμίας! Κάποιος που δεν θα τον ήξερε, μπορεί να τον χαρακτήριζε κι αναίσθητο. Το ζάχαρό του βέβαια, άλλα είχε να πει περί αυτού, που πήρε την ανιούσα... Κι όχι μόνο αυτό. Το βλέμμα της μητέρας μου. Εκεί έχω δει πολλές φορές την αγάπη. Όπως και τη στιγμή που την είδα πάλι μετά το χειρουργείο. Πως έλαμπαν τα μάτια της! Ξέρεις γιατί Ελένη; Όχι επειδή πήγε καλά το χειρουργείο ή επειδή ζούσε. Επειδή μας έβλεπε και πάλι, εμένα και την αδερφή μου. Πως να μη δακρύσουν λοιπόν τα δικά μου μάτια; Και με βραχνή φωνή ακόμα, πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου, που μόλις την άκουσε, γελούσε κι έκλαιγε μαζί. Αργότερα την ίδια ημέρα, μου εξομολογήθηκε πως η μητέρα μου τον έμαθε να αγαπά. Και ξέρω πως έτσι είναι.
Καλή μου κυρία Χατζηδημητρίου, συγχωράτε με αν και πάλι έχετε την αίσθηση πως βγήκα εκτός θέματος. Προσπαθώ να εφαρμόσω εκείνο που μου είπε η συνάδελφός σας στην 3η λυκείου, να μείνω όπως είμαι. Κι αν δεν σας άρεσε η ιστορία μου, ελπίζω να σας αρέσει το παρακάτω τραγουδάκι. Σας το αφιερώνω.
https://www.youtube.com/watch?v=T5hQf7KdQlI
Ήλος
Υ.Γ. Καλή μου Ελένη, ξέρω πως δεν έγραψες αυτό που έγραψες με σκοπό να σου απαντήσουμε. Δεν κρατήθηκα όμως...
Σ' ευχαριστώ Ήλε για τις αναμνήσεις, τις ιστορίες και τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μου και με όσους μας διαβάζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε εξέταση υπάρχουν : τα θέματα, ο εξεταζόμενος και εξεταστής
(όπως π.χ. η κ. Χατζηδημητρίου)
Τα θέματα είναι τα δύο υποχρεωτικά που οφείλει να απαντήσει ο κάθε άνθρωπος.
Και η τεκμηρίωση οφείλει να είναι ένα "εδώ να" (dasein) που λένε οι φιλόσοφοι (αλλά ποιός τους υπολογίζει αυτούς;) Άλλη τεκμηρίωση δεν υπάρχει. Οφείλεις δηλαδή εσύ ο ίδιος, το κάθε τι πάνω σου, να είναι το τεκμήριο της αγάπης.
Το κεντρικό όμως στην περίπτωση της αγάπης δεν είναι ούτε η απάντηση των θεμάτων ούτε η τεκμηρίωση που ο καθένας θα δώσει.
Το κεντρικό εδώ είναι ο Εξεταστής, αυτός που δίδαξε την Αγάπη... θα κρίνει την ορθότητα των απαντήσεών μας.
Ήλε, να είσαι καλά και να χαίρεσαι τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου.
Ευχαριστώ και για το διαχρονικό τραγούδι του Σαββόπουλου... με πήγε δεκαετίες πίσω.