_εκ γενετής

 

Το στόμα μου σφάλισε, όμως 

εσείς πείτε μου, πείτε μου

τις απαιτήσεις σας.

Ποιες συλλαβές πρέπει να προφέρω;

που και α , πα

του και α , τα

όλο μαζί δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Ποιες γραμματικές και ποιοι κανόνες,

ποια υπαγόρευση σφάλισε το στόμα μου;

Δεν καταλαβαίνω τίποτα. 

Όμως εσείς πείτε μου 

ποιες είναι οι απαιτήσεις σας

για να ξέρω πόσο ηλίθιοι είσαστε

που δεν καταλάβατε ακόμα

ότι γεννήθηκα άλαλη

ότι δεν φέρω καμία γλώσσα

γι’ αυτό δεν μπορέσαμε

ακόμα να συνεννοηθούμε.

Το στόμα μου σφάλισε στη γέννα.

Ήπια τα υγρά του αμνιακού μου σάκου

και χωνεύω,

χωνεύω ακόμα

τις συλλαβές, τις λέξεις, τις ορθογραφίες,

όλα τα συμπλέγματα,

τα μπράβο και τα ζήτω

χωνεύω

τα λυμένα μου γόνατα

στον τρόμο

της γυροβολιάς στη γη,

χωνεύω την ματωμένη αγάπη

στο δόσιμο  στο πάρσιμο,

χωνεύω τη σκόνη της ερήμου 
μεσ’ τις ιδρωμένες παλάμες μου,

χωνεύω τα τριξίματα του κόσμου που ανοίγει,

κι ανασύρω καμιά φορά

μικρούς φθόγγους

σαν βογγητά βαριά αρρώστου

που όλοι αναρωτιούνται

ποιός δαίμονας τον ζει.

Λοιπόν, για να ξέρετε 

την σιωπή στη σκοτεινή

της μάνας μου τη μήτρα

ρούφηξα και χαίρομαι την προσμονή, 
ασφαλισμένη κι άλαλη

να μην καταλαβαίνω τίποτα. 

                                                 Χανιά, 2011