Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Χάσμα Αληθείας




Με χρονική απόσταση λίγων μόνο λεπτών η μία είδηση διαδέχθηκε την άλλη, στο δελτίο των 8.
Η πρώτη είδηση αφορούσε την πρόοδο των ανασκαφών στην Αμφίπολη και συνοδευόταν από τις γνωστές φωτογραφίες των Καρυατίδων και των Σφιγκών.
Η δεύτερη αφορούσε τις απαιτήσεις της Lady Gaga προκειμένου η "σταρ" να επισκεφθεί τη χώρα μας και να δώσει μια συναυλία στο ΟΑΚΑ, συνοδευόταν δε από το αντίστοιχο φωτορεπορτάζ.
Στην αρχή οργίστηκα από την τσουβαληδόν ενημέρωση που παρέχουν στον ταλαίπωρο -πλην διόλου αθώο, πλέον - μέσο Έλληνα τηλεθεατή τα ιδιωτικά μ.μ.ε. : ένας αχταρμάς χύδην πληροφοριών, όπου όλα χωράνε και όλα έχουν την ίδια βαρύτητα, που φτάνει εν τέλει να γίνεται ελαφρότητα.

Στη συνέχεια όμως σκέφτηκα ότι,  ίσως με μια τέτοια αλληλοδιαδοχή των ειδήσεων μπορεί να γίνει ευκολότερα εμφανές το αβυσσαλέο χάσμα που χωρίζει τους δύο πολιτισμούς, αντιπροσωπευτικά δείγματα των οποίων είχαμε μπροστά μας, σχεδόν ταυτόχρονα στην οθόνη μας.
Δεν πρόκειται για ιστορικο-χρονικό χάσμα χιλιάδων χρόνων... Πρόκειται για ένα χάσμα ουσιαστικό και βαθύ. 
Πόσο πιο αληθινές είναι οι μαρμάρινες  Καρυάτιδες οι κρυμμένες στη σιωπή και στο σκοτάδι του τύμβου τους, οι λιτές κι όμορφες ολοκληρωμένες μορφές τους,  σε σχέση με αυτό το κατασκευασμένο, αλλοπρόσαλλο αδιάφορο πλάσμα, που περιφέρει την εγωπάθεια και τον μηδενισμό του, εν είδει εκκεντρικότητας;
Ναι, πρόκειται για δύο κόσμους εντελώς διαφορετικούς και ασύμβατους.
Ο ένας τοποθετεί στο κέντρο του ως δεδομένο τον θάνατο και μ' αυτόν αναμετρά το εφήμερο των πράξεων, τα όρια και την τραγικότητα του ανθρώπινου βίου.
Καταφέρνει έτσι να αντλεί και να εμπλουτίζει το νόημα των πεπερασμένων πράξεων και των στάσεων του ανθρώπου, από μια μεταφυσική, άπειρη αρχή. Ενσωματώνει και εννοεί μια αντικειμενική Αλήθεια. 
Ο άλλος απωθεί τον θάνατο, το γήρας, την φθορά. Όλος ο κόσμος λειτουργεί ως κάτοπτρο μιας πεποιημένης αφθαρσίας, η οποία έχει εξαντλήσει κάθε όριο αυτονοηματοδότησης και παραπαίει στα όρια του κραυγαλέου και του γελοίου. Θεμελιώνεται σε και τροφοδοτεί μια αν-Αληθή για τον άνθρωπο κατάσταση. 

Ο ένας κατορθώνει να σπάει το φράγμα του χρόνου και να εξακοντίζεται στην αιωνιότητα. Έρχεται έτσι, αγέρωχος και ιεροπρεπής να συναντήσει εμάς που γεννηθήκαμε με απόσταση 2.500 χρόνων από την ακμή του.
Ο άλλος αγωνίζεται για την εφήμερη λάμψη, για τα φλας των δημοσιογράφων, για τις ξελιγωμένες κραυγές, για τις ευτελείς αμφιέσεις, για τα εισητήρια των συναυλιών.... Δεν υπάρχουν άνθρωποι εδώ, δεν υπάρχει όριο...δεν υπάρχει νόημα, παρά μόνο μια αυτονομημένη βιομηχανία ινδαλμάτων του ψεύδους.
Ο κόσμος της Gaga και κάθε γκάγκας, που έρχεται μέσα από την παραμόρφωση των σωμάτων σημαίνει την καταστροφή του έλλογου - κοινωνικού- πολιτικού ανθρώπου. Από τα γέρικα πρόσωπά του, κάτω από το φως των προβολέων,  λιώνουν και τρέχουν οι μπογιές του καταναλωτικού μακιγιάζ, αδυνατώντας έτσι να κρύψουν την ρηχότητα, την ηλιθιότητα και την  κραυγάζουσα παρακμή του. 
Πρόκειται για χάσμα Αληθείας. 


Y.Γ. Διάλεξα μια "ήπια" φωτογραφία της εν λόγω σταρ. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πολύ περισσότερες, εύλογες και ευφάνταστες αμφιέσεις της. Μια που έχω υπόψη μου είναι από μια απονομή βραβείων στην οποία η Lady εμφανίστηκε με φόρεμα φτιαγμένο από ωμές μοσχαρίσιες μπριζόλες και .... βραβεύτηκε κιόλας. Θου Κύριε!

Σχόλια

  1. Ανώνυμος19/9/14, 11:08 μ.μ.

    "Ναι, πρόκειται για δύο κόσμους εντελώς διαφορετικούς και ασύμβατους.
    Ο ένας τοποθετεί στο κέντρο του ως δεδομένο τον θάνατο και μ' αυτόν αναμετρά το εφήμερο των πράξεων, τα όρια και την τραγικότητα του ανθρώπινου βίου.
    Καταφέρνει έτσι να αντλεί και να εμπλουτίζει το νόημα των πεπερασμένων πράξεων και των στάσεων του ανθρώπου, από μια μεταφυσική, άπειρη αρχή.

    Ο άλλος απωθεί τον θάνατο, το γήρας, την φθορά. Όλος ο κόσμος λειτουργεί ως κάτοπτρο μιας πεποιημένης αφθαρσίας, η οποία έχει εξαντλήσει κάθε όριο αυτονοηματοδότησης και παραπαίει στα όρια του κραυγαλέου και του γελοίου"

    Καίρια παρατήρηση Ελένη.
    Φωνή , σταγόνα στον ωκεανό η φωνη σου, όμως ατόφιο κομμάτι χρυσού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μόνο αυτό επιθυμώ αγαπητέ, και αν με ρωτήσει κάποιος : "ποιά είσαι εσύ", εγώ να είμαι σε θέση ν'απαντήσω : "μα, τι άλλο μια σταγόνα, άνθρωπέ μου!!".

    Εξάλλου όπως είχε πει ο Κ.Καστοριάδης:
    «Δεν φιλοσοφούμε για να σώσουμε την επανάσταση αλλά για να σώσουμε τη σκέψη μας και την συνοχή της».
    Ως στόχο, σε μια εποχή που ο αυτοματισμός της σκέψης πάει να γίνει κάτι σαν ενστικτώδης αντίδραση, τον βρίσκω πολύ πιο δύσκολο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος20/9/14, 12:04 π.μ.

    Κι όμως, αυτοί οι δύο εντελώς "διαφορετικοί και ασύμβατοι" κόσμοι έχουν κάτι κοινό.

    Την δίψα γιά ζωή, αιώνια ζωή.

    Ο ένας κόσμος το εκδήλωνε με αγάλματα και ο άλλος το εκδηλώνει με ινδάλματα. Όλοι οι ανθρώπινοι πολιτισμοί δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η μάταιη προσπάθεια του πεπτωκότα ανθρώπου να αναπληρώσει το κενό, την απώλεια του χαμένου παραδείσου, την κοινωνία με το Θεό, με ψευδή υποκατάστατα.

    Το "κομμάτι χρυσού", θέλει δουλιά. Επεξεργασία με το πύρ της αυταπαρνήσεως, γιά να απομακρυνθούν τα αγενή μέταλλα που το περιτυλίγουν ώστε να γίνει ατόφιο πρός τιμητική χρήση.

    ΑΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάλι καλά που η "επεξεργασία" δεν θα γίνει με το πυρ της κολάσεως...
    και ευτυχώς που η ... χρήση θα είναι "τιμητική".
    Ησύχασα τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός