_Να μην αφήνεις γιασεμί

Στον ψεύτη κόσμο ώστε να ζω, καλέ μου

θα σου παραπονούμαι
Γιατί ποτέ σου δεν ρωτάς, καλέ μου
που βρίσκομαι και πού' μαι

να μην αφήνεις γιασεμί, καλέ μου
να κόβουνε τσ' αθούς σου
χέρια που δε κατέχουνε, καλέ μου
και σπούνε τους βλαστούς σου

Ανάπτυγμα:

Μόνο όσοι είχαν την τύχη να γεννηθούν σε μια γειτονιά

που είχε ένα ωραίο γιασεμί,

ένα ωραίο γιασεμί, μοναδικό σ' όλο τον δρόμο,

φυτεμένο σε μιαν αυλόθυρα να την περικυκλώνει,

να την στεφανώνει,

να την βαραίνει με άπειρα αβαρή πράσινα φυλλαράκια

κι άσπρα ανθάκια.

Μόνο όσοι είχαν την ευλογία να νιώσουν τον λεπτότατο αέρα που ευωδίαζε

και έκανε τη νύχτα, νύχτα μ' αστέρια

και τη μέρα, μέρα με δροσιά,

Μόνο όσοι έχουν την ικανότητα να διακρίνουν στο γιασεμί

όλη την λεπτότατη διαλεκτική των σχέσεων των ανθρώπων

-το πού είσαι;

-το παράπονό μου

-το δεν ρωτάς για μένα

- το δεν σε βρίσκω

όλη την τρεμάμενη ισορροπία

της μιας κλωστής που ενώνει τον Θεό

μ' έναν ψεύτη κόσμο,

Μόνο αυτοί μπορούν να κοινωνούν

Όλοι οι υπόλοιποι δεν κατέχουν -ακόμα-

δεν έχουν χέρια ικανά,

σπούνε βλαστούς,

βλαστημούν,

κόβουν ανθούς,

καταστρέφουν

και πάνε

κι όλα πάνε του κάκου

και του θανάτου,

όλα πάνε.

Ήρθε όμως η ώρα να σας πω την αλήθεια:

Δεν υπάρχουν πια γιασεμιά,

δεν υπάρχουν αυλόθυρες

δεν υπάρχουν χέρια...

Και τούτο είναι ένα τραγούδι

ένα τραγούδι είναι μόνο,

τίποτα παραπάνω.....