Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_περί ερωτημάτων




Σε τι διαφέρει η αισιοδοξία από την ελπίδα; Το ερώτημα αυτό με απασχόλησε πρόσφατα, όταν -όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, ιδίως στις μέρες μας- ένιωσα απαισιόδοξη και απελπισμένη. 
Απασχόλησε επίσης και κάποιους φίλους με τους οποίους θα χαρώ ν' ανταλλάξω απόψεις...

Κατ' αρχάς τι νόημα έχει το ερώτημα;
Το παρόν ερώτημα, όπως και κάθε ερώτημα που στόχο έχει να καταδείξει ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στις έννοιες, για κάποιους μπορεί να φαίνεται απλώς ένα χάσιμο πολύτιμου χρόνου, για άλλους μια νεύρωση, στην πραγματικότητα όμως είναι η παραδοχή ότι η κατανόηση του κόσμου και των αλλαγών που αυτός υφίσταται, δεν μπορεί να γίνεται στην επιφάνεια των πραγμάτων.
Χρειάζεται να πας ένα επίπεδο πιο πριν  ή πιο πέρα για να καταλάβεις πώς, γιατί και τι χάνεται κάθε φορά που με τη γλώσσα ή με τις κατηγορίες της σκέψης διολισθαίνεις από τη μια έννοια στην άλλη δίχως αυτό να συνειδητοποιείται. Αποτέλεσμα : ο κόσμος και ο εαυτός να αλλάζουν μ' έναν τρόπο που καταλήγει να γίνεται ακατανόητος.

Και γιατί να συμβαίνει αυτό;
Διότι, ο κόσμος  -είτε το θέλουμε είτε όχι- είναι πολύπλοκος, για μας που είμαστε πολύπλοκα όντα, ενώ για ένα πρωτόζωο δεν είναι διόλου. 
Έτσι, θα έλεγα ότι αποτελεί βασική προϋπόθεση της ανθρωπιάς μας να θέτουμε παρόμοια ερωτήματα και να προσπαθούμε να δίνουμε απαντήσεις, προφυλάσσοντας τους εαυτούς μας από την "κατάσταση της αμοιβάδας", η οποία φαίνεται διαρκώς να κερδίζει έδαφος και να δημιουργεί τον δικό της "αμοιβαδιακό πολιτισμό", όπου το μόνο που μετράει είναι η διατήρηση στη ζωή και η αναπαραγωγή.
Και για να το πω ακόμα πιο "απαγορευμένα": ε! το λοιπόν Ναι, πρέπει να κάνουμε Φιλοσοφία!

Και σ' αυτούς που συχνά πυκνά, με τρόπο απαξιωτικό, λένε "αυτά είναι φιλοσοφίες" και βιάζονται να πάνε παρακάτω, να υποδείξουν πρακτικά πράγματα και λύσεις, να πω ότι γλιστράνε σε ένα προ-εννοιακό, προ-πολιτισμικό επίπεδο και το χειρότερο είναι ότι νομίζουν ότι προοδεύουν κιόλας!

Και σ' αυτούς που νομίζουν ότι κατέχουν την "εξ Αποκαλύψεως" Αλήθεια και αρκεί να την εκσφεντονίζουν προς πάσα κατεύθυνση, να πω ότι κινδυνεύουν κίνδυνον μέγα -αφού ο άνθρωπος μπορεί μόνο να αναζητά την Αλήθεια και όχι να την κατέχει- να ψεύδονται και να νομίζουν ότι αληθεύουν κιόλας! 

Όσον αφορά στο αρχικό ερώτημα, θα επανέλθω. Χρειάζεται περισυλλογή το πράγμα : τι θέλεις; να έχεις αισιοδοξία ή ελπίδα;.





Σχόλια

  1. Ανώνυμος23/9/14, 11:48 π.μ.

    Ο άνθρωπος μπορεί να αναζητά την Αλήθεια και να μετέχει σ' αυτή. Η πραγματική ελπίδα είναι απόρροια της Αλήθειας.

    Εκείνος που μετέχει στην Αλήθεια έχει πάντα, τόσο στις επιτυχίες του όσο και στις αποτυχίες του, έναν αισιόδοξο τρόπο σκέψης διότι μπορεί να τις ερμηνεύει σωστά.

    ΑΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μένω άφωνη που υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει μια απάντηση για παν πρόβλημα, για πάσα νόσο.... και του οποίου οι ρήσεις θα μπορούσαν να γραφτούν το libro d'oro των μπλόκερ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος23/9/14, 8:38 μ.μ.

    Και τα δύο προϋποθέτουν πίστη. Προσωπικά αυτό θέλω να έχω. Πίστη για κάτι καλό.

    Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω, αγαπητέ Χ, ότι με βοηθάς πολύ να προχωρήσω τη σκέψη μου πάνω στο ζήτημα αυτό.
    "Η πίστη για κάτι καλό", λες.
    Εκεί ακριβώς βρίσκεται η διαφορά, κατά τη γνώμη μου.
    Θα το σκεφτώ πιο αναλυτικά και θα επανέλθω με νέα ανάρτηση...
    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος23/9/14, 11:45 μ.μ.

    Αγαπητέ Χ,

    έστειλα στο μπλογκ της Ευανθία σχόλιο ως απάντηση στην απάντηση που με ειλικρίνεια μου έδωσες στο ερώτημά μου. Δεν το ανέβασε. Όπως έχει κάνει και με άλλα πάντα εν Αγάπη κι Αληθεία ευπρεπή σχόλιά μου . Αίτια είναι η τυφλότητα του νου της και η πονηρά διάθεση που επωάζει μέσα της φίδια δηλητηριώδη.

    Βλέποντας την αγνή σου πρόθεση και διάθεση για "κάτι καλό", μεταφέρω εδώ κατά λέξη αυτό που έστειλα εκεί.

    "Όποτε αγαπητέ Χ.,
    η αγάπη προς τα πεθερικά σου είναι ιδιοτελής. Προσφέρει μεν κάποια πρόσκαιρα προνόμια, αλλά δεν σώζει.

    Όπως είναι η αγάπη μας προς το Θεό, ανάλογη είναι και προς τους συνανθρώπους μας.

    Γι'αυτό δεν τα καταφέρνεις σε όλους αυτό που κανείς στα πεθερικά.

    Δώσε όλον τον εαυτό σου και θα λάβεις ολον τον Θεό και θα τα καταφέρεις καλέ μου φίλε.

    ΑΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Aναγνώστη του μπλόγκ μου, με το ψευδώνυμο ΑΩ, μέχρι τώρα δεν μου είχε περάσει από το μυαλό και δεν χρειαζόταν να κάνω καμία προεπιλογή των μηνυμάτων που μπορούσε ο καθένας να στείλει λέγοντας την γνώμη του, την συμφωνία ή την διαφωνία του, με τις απόψεις και τα θέματα του paracosmos.
    Επειδή όμως δεν επιθυμώ το μπλόγκ μου να γίνει αρένα για ξεκαθάρισμα λογαριασμών και κυρίως επειδή δεν θέλω να σπηλώνονται άνθρωποι με προσωπικούς και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, στο εξής θα υπάρχει προεπιλογή.
    Επίσης σου δηλώνω δημόσια ότι εκτός από πλήρως άστοχος και άσχετος, ως προς το θέμα της ανάρτησης, είσαι και αγενής, διότι θεωρείς ότι τα πάντα σου προσφέρονται και δικαιούσαι (από πού ως πού;)να τα χρησιμοποιείς για να λύσεις τα προσωπικά σου προβλήματα και τις προσωπικές σου διαμάχες και διαφορές.

    Τουλάχιστον στο δικό μου μπλόγκ τέτοιες συμπεριφορές είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ και έτσι θα αντιμετωπίζονται, εξ αρχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος24/9/14, 6:43 μ.μ.

    Αγαπητή Ελένη,

    Αρχικά απευθύνομαι σε σένα για να σου δηλώσω ότι η επιλογή σου να δημοσιεύσεις ή όχι το σχόλιο –απάντηση στον ΑΩ - που ακολουθεί, είναι από μένα απολύτως σεβαστή. Σε ευχαριστώ.

    Χ

    Υ.Γ
    Θα περιμένω με ενδιαφέρον την εμβάθυνση της ανάρτησης σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος24/9/14, 6:44 μ.μ.

    Αγαπητέ ΑΩ

    Θα προτιμούσα τα σχόλιά σου εφόσον απευθύνονται σε μένα να περιορίζονται μόνο στα γραφόμενά μου. Επειδή δε η συζήτησή μας ξεκίνησε κάπου αλλού καλό θα ήταν να συνεχιστεί εκεί. Το σου «απαντώ εδώ» επειδή κάπου αλλού είναι «κακοί» και δεν ανεβάζουν τα σχόλια μου, δεν δικαιολογεί τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιείς.
    Είμαι σίγουρος ότι κάπου ανάμεσα στα τόσα ενδιαφέροντα και αξιόλογα που έχεις διαβάσει και αναφέρεις, υπάρχει και κάποιο κεφάλαιο που μιλάει για συγγνώμη, μετάνοια και συγχώρεση. Θα χαρώ πολύ να γίνουν πράξη και να συνεχίσουμε την συζήτηση εκεί που ξεκίνησε. Καλό σου απόγευμα.

    Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος24/9/14, 7:41 μ.μ.

    ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕ (Ο) Α.Ω
    ΘΑΡΡΩ ΠΩΣ Η ΕΓΩ ΕΧΩ ΔΑΙΜΟΝΙΟ Η ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΥΛ.
    ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΣΤΗΣ ΣΑΛΟ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΠΕΤΥΧΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ ,ΘΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΟΜΩΣ.
    ΤΙ ΖΗΤΑΣ??
    ΤΙ ΨΑΧΝΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ??
    ΨΑΧΝΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΕΡΕΖΑ??
    ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ??
    ΤΗ ΦΙΛΗ??
    ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ???
    ΣΑ ΤΟ ΦΑΝΤΟΜΑ ΞΕΠΕΤΑΓΙΕΣΑΙ ΚΑΙ Η ΘΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΙΘΕΣΑΙ Η ΘΑ ΤΗΣ ΜΙΛΑΣ ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ.
    ΜΑ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΠΩΣ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΟ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ
    ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΞΑΛΛΟ ;
    ΗΡΕΜΙΣΕ ΠΙΑ .
    ΝΤΕΛΙΡΙΟ ΠΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΜΕ ΣΕΝΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δέν υπάρχουν πολλοί λόγοι γύρω για να μας κάνουν να αισιοδοξούμε . Πολλαπλές κρίσεις , ανθρωποφαγίες , πολεμοι "ιεροί " και ανίεροι , το αίμαι ρέει κρουνηδόν . Και λές δέν πρόκοψε ο άνθρωπος , η οπτικές ίνες και το icloud δέν λένε κάτι ? Ναί νομίζω ότι η Ελπίδα αρχίζει εκεί που τελειώνει η κατά κόσμον και κατ άνθρωπο αισιοδοξία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος24/9/14, 9:53 μ.μ.

    Θα σταθώ στην ανάγκη να κάνουμε φιλοσοφία.
    Ο Διογένης απάντησε σε κάποιον που του είπε ότι δεν έχει κλίση στη φιλοσοφία:Τότε τι ζεις,αφού δεν σε ενδιαφέρει πώς να ζήσεις καλά;
    Αυτά,βέβαια,στον σημερινό τεχνοκρατικό κόσμο ακούγονται λίγο.εώς πολύ,τρελά.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @παπα - Κώστα

    Μια ματιά στις διαφημίσεις που παίζουν αυτή την εποχή στην τηλεόραση αρκεί για να καταλάβει κανείς σε ποιές προτεραιότητες προσανατολίζονται οι νέοι άνθρωποι. Κάτι μανατζεμεντ αντιμιστράσιον και κάτι ικονομικ σκουλ και κάτι σοσιαλ μιντια.
    Κάτι ακατάληπτες ειδικότητες για την εκμάθηση της ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ!!!
    Μάθηση του πώς να σκέφτεσαι, πώς να βλέπεις τον κόσμο μέσα στον ιστορικό χρόνο, πώς να ξεχωρίζεις και πώς να συνδέεις το εν με το όλο, μάθηση που σε τοποθετεί μέσα στον Κόσμο και όχι αντίκρυ του, για να τον εξουσιάσεις, να τον υποτάξεις και να τον εκμεταλλευτείς,
    μάθηση που να σε κάνει φίλο, εραστή της ανθρώπινης και κοσμικής σοφίας, ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.
    Είναι κάτι που θεωρείται γελοιωδώς παρωχημένο.
    Γιατί;
    Διότι ο κόσμος που έχουμε φτιάξει είναι τόσο ανισόρροπα μεγάλος που και η ελάχιστη αμφιβολία και διερώτηση από μέρους μας μπορεί να τον σωριάσει σε ερείπια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Αγαπητέ Φώτιε,

    έναυσμα για αυτή την ανάρτηση ήταν μια δική σου δημοσιευμένη, στο μπλόγκ της Ευανθίας, άποψη περί της διαφοράς αισιοδοξίας και ελπίδας.
    Ήταν κάτι που κι εμένα με έχει προβληματίσει και απ' όσο γνωρίζω το έχει θίξει και ο Χρ. Γιανναράς σε κάποιες διαλέξεις του (δεν γνωρίζω να έχει γράψει σχετικά, αν κάτι βιβλιογραφικό έχεις υπόψη σου θα χαρώ να μου το πεις).
    Είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που επωάζεται μέσα μου ακόμη.

    Η σκέψη μου αρχίζει με την διακήρυξη : Ανήκω στους μη αισιόδοξους....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Αγαπητέ Χ,

    Ενα πράγμα που χαρακτηρίζει μερικούς ανθρώπους είναι ότι ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να λάβουν τα μαθήματα που τους δίνει η ζωή.
    Δεν αντέχουν να δουν τον εαυτό τους να σφάλει. Γι' αυτούς είναι πολύ οδυνηρό...
    Η άρνηση να δουν το λάθος και η επιμονή στην τελειότητά τους είναι το ΜΕΓΙΣΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ. Από αυτό το σημείο δεν υπάρχει σωτηρία γιατί δεν υπάρχει μετάνοια.
    Όποιος αντέξει την οδύνη των λαθών του, τα καταλαβαίνει συντρίβεται από το βάρος τους και μετανοεί, πραγματικά.
    Όποιος δεν αντέξει απλώς αλλάζει προσωπεία, δηλ. προσποιείται.

    Εάν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους, αυτό που έχει να κάνει είναι να επιμείνει να τους αφήνει στην οδύνη τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Αγαπητέ Ανώνυμε (με τα κεφαλαία)

    Βιαιότερο και από το ξύλο που μπορείς να ρίξεις σ' έναν άνθρωπο πονώντας το σώμα του, είναι να επιτίθεσαι λεκτικά στο πνεύμα του.
    Στο κομμάτι εκείνο που όλοι έχουμε μέσα μας και που αγωνίζεται με χίλια μύρια βάσανα, απάτες, αυταπάτες, ταλαιπωρίες, ματαιώσεις, πάθη και άγνοια να μας κάνει ανθρώπους.
    Αυτό το κομμάτι μας, ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει δικαίωμα να το κουρελιάζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος25/9/14, 9:11 π.μ.

    Αγαπητή Πηνελόπη
    ο σύζυγος της κυρίας που ανέφερες στο σχόλιο σου,έχει πολύ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΑ να ενδιαφερθεί
    και σε ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΩ ότι με παρανοΪκούς ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ που παρενοχλούν με την ΚΑΚΙΑ τους, και λόγω ΦΘΟΝΟΥ, την εν λόγω σελίδα, ΟΥΔΟΛΩΣ ασχολήθηκε και ούτε πρόκειται να ασχοληθεί. Η ίδια η γράφουσα τη σελίδα, μπορεί ΑΡΙΣΤΑ να υπερασπιστεί τον εαυτόν της, μην έχεις αγχος, καλή μου.

    Αγαπητή Πηνελόπη, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Και μέσα στα χριστιανικα μπλογκ, την ΣΧΙΖΟΠΑΡΑΝΟΙΑ ΜΕΡΙΚΩΝ ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ αναγνωστών, δεν μπορούμε να την αποφύγουμε.

    Απλά οταν και ΕΠΙΣΗΜΩΣ την καταγράψουμε, στο ΕΞΗΣ την ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ
    και την ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΜΕ.

    Τόσο απλά.
    Σου εύχομαινα έχεις μια υπέροχη μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός