_Κωστής Παλαμάς : Κακιά Φωτιά

Κωστής Παλαμάς

(1859 - 1943)

Κακιά Φωτιά

Εγώ είμ' εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος,

εγώ δαγκώνω με θυμό της φτώχειας το ψωμί,

νόθος της τέχνης είμ' εγώ και της ιδέας διωγμένος

από μιαν έγνοια ο νους θολός, δαρμένο το κορμί.

Ο λύχνος μου στης ιερής μελέτης το τραπέζι

σαν ένα νεκροκάντηλο στα μάτια μου αχνοπαίζει

όλα πολέμια κρύα βιβλία, κοντύλια και χαρτιά.

Με καίει κακιά φωτιά.

Εμέ η ζωή μου πλάνεμα και η γέννησή μου λάθος

το λόγο δεν ορέγομαι, δεν ξέρω το ρυθμό

σέρνουν εμένα δυό άλογα, τ' αράπικο το πάθος

και τ΄ αφροστάλαχτο όνειρο μπορεί και στο γκρεμό.

Mνήμη :
Θυμάμαι κάποτε που με ρώτησες, πώς μου φαίνονται τα χέρια μου....
Δεν ήξερα τι ν' απαντήσω.
Εσύ συνέχισες, λέγοντάς μου για έναν άνθρωπο, ανυπόταχτο και παραστρατισμένο, που τα χέρια του τα έβλεπε σαν λουκάνικα και τα καμάκωνε μ' ένα πηρούνι...
Εμένα τα χέρια μου, μού φαίνονται σαν αυτό που είναι, δηλαδή απλά χέρια.
Μ' αυτά μαζεύω τα ψίχουλα από το βραδυνό τραπέζι.
Τακτοποιώ τ' ασπρόρουχα στα συρτάρια τους.
Διπλώνω στα δύο, στα τέσσερα, στα οκτώ, στα δεκαέξι τα διπλά σεντόνια.
Στρίβω  υπομονετικά τσιγάρα....
Και το βράδυ, όταν όλα κοιμούνται
και μια ψύχρα κυριεύει το σπίτι κι όλα γίνονται κρύα και πολέμια,
εγώ τ' απλώνω στη φωτιά να ζεσταθούν, μα κείνα πέφτουν μέσα και καίγονται.