Η παρακμή δεν είναι κάτι που για να το καταλάβεις χρειάζεται να έχεις μια υψηλή αίσθηση του γούστου, μια αισθητική κατάρτιση ή να έχεις πρόχειρο ένα προηγμένο μοντέλου πολιτισμού για να προβείς σε συγκρίσεις.
Η παρακμή είναι να νιώθεις ότι κάτι ποντικίσιο αγγίζει το παιδί σου που είναι φοιτητής ή φοιτήτρια σε μια πόλη, επειδή
.... εξαιτίας των πενιχρών οικονομικών σου δυνάμεων
... εξαιτίας των νόμων της Αγοράς, της ζήτησης και της προσφοράς,
.... εξαιτίας αυτών νόμων που με ευχέρεια και ανατριχιαστική ωμότητα, επικαλείται ο κάθε αμαθής μικροαστός και η κάθε αμόρφωτη πλην καπάτσα σπιτονοικοκυρά,
... εξατίας των νόμων που έχουν παραλύσει τη σκέψη και την ηθική κάθε καθημερινού ανθρώπου - από τον περιπτερά έως τον ταξιτζή - και θεωρούνται αδιαμφισβήτης ισχύος και δίχως τους οποίους δεν θα ξέραμε πώς να ζήσουμε με δικαιοσύνη και εντιμότητα....
....εξαιτίας των κατεστημένων συμφερόντων των περιβόητων πλέον "τοπικών κοινωνιών", που έχουν χάσει κάθε έννοια κοινοτισμού και είναι πλέον ένα συνοθύλευμα συντεχνιών για τη μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης όλων από όλους...
αναγκάζεσαι να του νοικιάσεις ως φοιτητική στέγη, μια τρύπα για ποντίκια.
Και φεύγεις...
Και νιώθεις ότι έχεις αφήσει πίσω σου ένα παιδί - ποντικάκι, τρυπωμένο σε μια ποντικότρυπα που δεν έχει κανένα παράθυρο και δεν μπορεί να δει ένα κομμάτι γαλανό ουρανό, ν' ανοίξει και να μπει καθαρός αέρας,
που ανοίγει τη πόρτα του και βλέπει τοίχους, τοίχους, τοίχους...
που κατεβαίνει 10 σκαλοπάτια
που πάνω από το προσκεφάλι του περνάνε σωλήνες, που, που....
Χώροι που είναι αρρώστια και ντροπή για κάθε φοιτητούπολη και έχουν δημιουργηθεί κάτω από κλιμακοστάσια, πάνω σε ταράτσες, δίπλα σε ακάλυπτους, μέσα σε υπόγεια, αποθήκες και γκαράζ και νομιμοποιούνται να προσφέρονται ως στέγη σε φοιτητές οι οποίοι αντιμετωπίζονται, απ' όλους ιδιοκτήτες, καταστηματάρχες, ταξιτζήδες, οδηγούς λεωφορειων και λοιπές παραγωγικές δυνάμεις, ως κελεπούρια, ως λεία και ως ζώα.
Χώροι που γίνονται εικόνες μιας παρηκμασμένης κοινωνίας που έχει χάσει κάθε αίσθηση του ωραίου, του υγιούς, του δίκαιου, που δεν μπορεί να δει την ομορφιά στα νιάτα αυτών των παιδιών και στα όνειρά τους, μιας κοινωνίας εθισμένης στην κατανάλωση και αδίστακτης στην αποταμίευση του χρήματος...
Και φεύγεις...
Και κλείνοντας τη πόρτα του λες ότι εδώ σ' αυτή τη ποντικότρυπα, πρέπει να μοχθήσει για να σπουδάσει, για να καταλάβει, για να αγαπήσει και για να θεραπεύσει αυτόν τον θηριώδη κόσμο.
Το αν "αγαπήσει ... θεραπεύσει αυτόν τον θηριώδη κόσμο" εξαρτάται από την αγωγή που του έχουν δώσει οι γονείς του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κάποιος ανησυχεί, είναι σημάδι ότι κι ίδιος ανήκει στoυς θηριάνθρωπους και μισάνθρωπους του κόσμου τούτου.
Συντριπτικές οι επισημάνσεις σου Ελένη. Ετσι ΕΙΝΑΙ όπως τα γράφεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκμετάλλευση και αναλγησία από ΠΑΝΤΟΥ. ΦΑΡΜΑΚΙ από παντού.
Όμως μην ανησυχείς. ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ.
Και θα ΛΑΜΨΕΙ...
Δεν έχω προσωπική εμπειρία αλλά από μαρτυρίες φίλων που έχουν παιδιά φοιτητές και δεν αρέσκονται στην υπερβολή, είμαι βέβαιος ότι συμβαίνει ακριβώς αυτό που περιγράφεις.Απίστευτη εκμετάλλευση και αισχροκέρδεια για καταλύματα τρώγλες. Έχω αναρωτηθεί γιατί άραγε η επίσημη πολιτεία δεν προβαίνει στην δημιουργία μιας βάσης δεδομένων όπου θα καταχωρούνται -υποχρεωτικά- όλα τα προς ενοικίαση φοιτητικά καταλύματα και τα οποία θα πρέπει να τηρούν κάποιες συγκεκριμένες προδιαγραφές; Άλλωστε νομίζω ότι υπάρχει σχετική εμπειρία από τα τουριστικά καταλύματα που συμμετέχουν στα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού.Μέσω δε του συστήματος επιδότησης ενοικίου θα μπορεί να γίνεται και ο σχετικός έλεγχος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου πεις βέβαια, ότι εδώ παρατηρούμε το φαινόμενο της απομάκρυνσης του κράτους από άλλες πιο ουσιώδεις παροχές με "λεπτομέρειες" θα ασχολούμαστε;
"Τα πάρκα ήταν γιομάτα νηστικούς.Τι έτρεξε και γέμισε ο κόσμος νηστικούς; Η κρίσις λένε.
"Ένεκα η κρίσις, κύριε..."
Μα τι είναι η "κρίσις"; Αρρώστια;
Και αν ήταν έτσι γιατί δεν κολλάνε όλοι;
Κάπως έτσι αναρωτιόνταν και ο Λουντέμης όταν έγραφε το "Καληνύχτα Ζωή".
"Ενεκα η κρίσις, Ελένη" αυτό θα σου απαντήσουν οι αρμόδιοι και θα είναι και συνειδησιακά εντάξει.
Χ
Πραγματικά, είναι οδυνηρό να ακούει κανείς ανθρώπους οι οποίοι ρίχνουν ευθύνες σε άλλους γιά την κατάντια του τόπου ή την προσωπική τους, για να είναι "συνειδησιακά εντάξει".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι δείγμα ανώριμων κι υποανάπτυκτων ανθρώπων. Είναι ψέμα κι αυταπάτη. Είναι Τυφλότητα εγωισμού. Είναι αδικία απέναντι στο Θεό, στον εαυτό μας τον ίδιο, στην πατρίδα μας και στον κάθε πλησίον!
Ποιά είναι η διαφορά ευθύνης της "επίσημης πολιτείας" από τον επίσημο πολίτη; Καμμία! Έχουν και οι δύο πλευρές ίσες ευθύνες.
Αντί λοιπόν να προσπαθούμε να κρύψουμε την πραγματικότητα, καλύτερα να φροντίσουμε να κάνουμε το μέρος μας, το καθήκον μας, και να μην κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί όπως η οκνηρή υπηρέτρια...
Αγαπητέ Χ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις δίκιο! Σκεφτόμουν σήμερα το μήνυμά σου και σ' ευχαριστώ.
Ναι, θα μπορούσαν να ληφθούν κάποια μέτρα.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε μια στιγμή, ας την ονομάσω, προσωπικής αγανάκτησης, θα επιθυμούσα όμως να διαβαστεί ως ένα καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟ κείμενο, γραμμένο με προσωπικό ύφος.
Βέβαια, πολλοί πολιτικοποιημένοι φίλοι μου, θα φρίξουν από αυτή μου την απαίτηση, καθόσον πουθενά μέσα σ' αυτό δεν αναφέρεται κάτι τι για τις ευθύνες του Υπουργείου, για την ελλείψεις της φοιτητικής στέγασης, για την υποχρηματοδότηση της Παιδείας, για την ταξικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος, για την τρόϊκα, για την οικονομική κρίση .... κλπ , τουτέστιν και ήγουν δεν περνάει το πολιτικό μήνυμα.
Και πώς να περάσει; Δεν έχει όχημα δια τούτο...
Διότι ως όχημα του πολιτικού μηνύματος εννοείται η ξύλινη κομματική των κομματικών νεολαιών και η κενότητα και αφερεγγυότητα των αναμετρήσεων των τηλεοπτικών παραθύρων...
Εγώ όμως θα επιμείνω ότι τούτο το κείμενο είναι ΑΚΡΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ, καθώς δείχνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το υποκείμενο της πολιτικής που είναι ο ΠΟΛΙΤΗΣ, δηλαδή ο κάθε ένας από εμάς, ο ιδιοκτήτης και ο φοιτητής, ο επαγγελματίας και ο μικροεισοδηματίας κ.ο.κ.
Η κατάστασή του είναι ότι δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση, έχει απωλέσει την ανθρώπινη ικανότητά του να σκεφτεί ότι ο άνθρωπος χρειάζεται καθαρό αέρα, χρειάζεται φως, χρειάζεται στοιχειώδη ευπρέπεια στο χώρο που ζει.
Δεν αναφέρομαι σε πλούσιες καταστάσεις χλιδής, για αιρκοντίσιον, για θέσεις πάρκινγκ, για θέα στη θάλασσα.
Όχι! αναφέρομαι στην ευπρέπεια και την αξιοπρέπεια της φτώχειας.
Ναι, της φτώχειας.
Όταν λοιπόν έχει απωλέσει αυτή του την ικανότητα, τότε θα ψάχνει να βρει ρυθμίσεις, νομοθετικές διατάξεις, νομοθετήματα, ελέγχους, κάποιους να φταίνε, κάποιους να πάρουν μέτρα για να τον προστατέψουν από τον άθλιο, τραχύ και βάναυσο εαυτό που έφτιαξε.
Και να του υποδείξουν ΠΩΣ ΝΑ ΖΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ όχι ως άνθρωπος αλλά ως το μόνο που έχει απομείνει, ΩΣ ΝΟΜΟΤΑΓΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ.
Λίγες σκέψεις ακόμα... είπα να πω.
Πάντως είναι καταπληκτική η ικανότητα των όμορφων παιδιών να ομορφαίνουν γύρω τους ακόμα και αυτά που είναι εμφανώς άσχημα, εγκαταλελειμμένα και ξεχαρβαλωμένα.
Αυτό μου δίνει ΕΛΠΙΔΕΣ !!!
Να είσαι πάντα καλά...
Τι μου θύμησες τώρα!Τα φοιτητικά μου χρόνια!Γκαρσονιέρες που τις νοίκιαζες λες και ήταν σουίτες και δεν μπορούσες ούτε να τεντωθείς!Έκανες μπάνιο και νερά έβγαιναν στη κουζίνα!Υπόγεια και ημι-υπόγεια...ρετιρέ!Συγκατοίκηση με αγνώστους!Αξέχαστες εποχές.Μια πρώτη περίοδος ελαφράς σκληραγωγίας αλλά και ελευθερίας(ως και ασυδοσίας)...
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας
@παπα-Κώστα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι είναι αυτό που κάνει ωραία τα φοιτητικά χρόνια;
Το βλέπω κι εγώ στους φοιτητές με τους οποίους συναναστρέφομαι.
Για όλους είτε τους ενδιαφέρουν οι σπουδές τους είτε όχι, είτε έχουν χρήματα είτε όχι, είτε περνάνε τα μαθήματα είτε όχι, τα χρόνια αυτά είναι πολύ όμορφα.
Γιατί άραγε;
Θα σου πω την άποψή μου.Η ελληνική οικογένεια είναι ό,τι πιο καταπιεστικό κυκλοφορεί στον σύγχρονο δυτικό κόσμο.Οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί και πιεστικοί.Θέλουν τα παιδιά τους να πραγματοποιήσουν τα όνειρα που δεν πραγματοποίησαν οι ίδιοι χωρίς να τα ρωτάνε αν πράγματι θέλουν κάτι τέτοιο.Τους φορτώνουν(-ουμε)και ένα σωρό συμπλέγματα και καθωσπρεπισμούς.Η φοιτητική ζωή είναι η πρώτη ανάσα καθαρού αέρα που παίρνουν.Κι ας τα ζαλίζει κι ας τους προκαλεί και κρυολόγημα.Πρώτη φορά αναπνέουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας
Νομοταγής Πολίτης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ αναφανδόν, αρκεί να μην νομοθετεί και εξουσιάζει ο Κρέοντας.
Και επειδή εδώ και μερικά χρόνια αυτό συμβαίνει, καιρός να ξαναδιαβάσουμε την Αντιγόνη. Και έχεις και μερικούς-μερικούς να σου πουλάνε την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία με το «πακέτο» και να σου απευθύνουν ερωτήματα «περί λιγούρας».
Ρε άντε….«Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόµατί µου…» που θα έλεγε και ο παπα-Κώστας.
………(δίνω πάσα στον εαυτό μου για να στείλω χαιρετισμό)
@ παπα-Κώστα
Ελπίζω να προχωράει το διάβασμα. Εγώ πάντως έχω «κολλήσει» :-)
Συμφωνώ απόλυτα με την ανάλυση σου για την γλυκύτητα των φοιτητικών χρόνων, και τα «κολλήματα» των Ελλήνων γονέων. Αυτό του Χαλίλ Γκιμπράν που έγραψες σε παλαιότερο σχόλιό σου (μάλλον στην Ευανθία) ήταν ότι πιο εύστοχο έχω διαβάσει για το συγκεκριμένο θέμα.
X
@παπα Κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήμε την ελληνική οικογένεια χτυπάς και ανοίγεις φλέβα βαθιά και ατελείωτη.
Να σου πω εγώ δεν πιστεύω ότι η ελληνική οικογένεια είναι το πρόβλημα. Μας έχουν πείσει ότι πρέπει να αυτομαστιγωνόμαστε για κάθε τι που είναι ελληνικό.
Εγώ λέω ότι πρόβλημα είναι η "κανιβαλική" οικογένεια. Αυτή δηλαδή που τα μέλη της επιδίδονται στον κανιβαλισμό αλλήλων για να επιβιώσουν.
Κι αυτό δεν συναντάται μόνο στην Ελλάδα.
Και να σου πω ότι πιστεύω ότι οι Ελληνίδες μάνες που ανάθρεψαν εμάς, τα χρόνια που ο ελληνικός κόσμος ήταν ακόμα αθώος ήταν πολύ σωστές μάνες. Όχι τέλειες αλλά καλές μάνες.
Και μετά για σκέψου ότι το φαινόμενο της ομορφιας της φοιτητικής ζωής μπορούν να το νιώσουν κα παιδιά από καταπιεσμένες οικογένειες και από φιλελεύθερες και παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες της Σουηδίας.
Επομένως, νομίζω ότι κάπου αλλού πρέπει να οφείλεται.
Έχω μια άποψη ότι ίσως οφείλεται στην επαφή με την φυσική κατάσταση του ανθρώπου που λέγεται "σχόλη".
Και που οι αρχαίοι Έλληνες υποστήριζαν με πάθος, ότι δηλαδή ο άνθρωπος για να χαρεί τη ζωή και την ομορφιά της πρέπει να σχολάζει. Να έχει δηλαδή το χρόνο που του χρειάζεται και το περιβάλλον για να ερευνά, να σκέφτεται και να συζητά.
Τώρα εάν στην εποχή μας για τους φοιτητές, η σχόλη έγινε συνώνυμο του ξεσαλώματος στα μπαράκια και της τεμπελιάς, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Η χαρά όμως παραμένει χαρά.
Να μην απωθήσουμε καθετί ελληνικό.Να μην τα αγιοποιούμε κιόλας όμως.Διαφωνώ για τον παλιό αθώο ελληνικό κόσμο.Ποτέ δεν ήταν αθώος.Απλά τότε το κακό κρυβόταν εντός των τοιχών.Τώρα συχνά το διαφημίζουμε κιόλας.Ίσως είναι και καλύτερα έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδικούμε τους φοιτητές με το να δίνουμε τόση σημασία στα όποια ξεσαλώματα.Γενικά αυτή η γενιά είναι εξαιρετική και αυτή που θα κληθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά που έβαλαν οι προηγούμενες γενιές.Και είναι αυτή η γενιά που απαιτεί συμφωνία πράξεων και λόγων!
Φίλτατε Χ,έχω φτάσει στη σελ.206.Εξαιρετικό γράψιμο και μετάφραση.Περιμένω να φτάσω στο κεφάλαιο για τους,αγαπημένους μου,Σούφι.
Ο Γκιμπράν το θέτει εξαιρετικά διότι είναι Λιβανέζος.Μεσανατολίτης.Ό,τι δηλαδή κι ένας Έλληνας
παπα-Κώστας
@Αγαπητέ παπα Κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήη συζήτηση για την οικογένεια είναι μια γενικά δύσκολη συζήτηση.
Κι αυτό γιατί όταν μιλάμε για την οικογένεια με δυσκολία αποστασιοποιούμαστε από την δική μας πατρική οικογένεια, μέσα στην οποία μεγαλώσαμε και γεννηθήκαμε.
Οι προσωπικές παιδικές μας εμπειρίες είναι πάντα παρούσες και έχω τη γνώμη ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει τραύματα από αυτή την εποχή που ήταν αυτοί οι μικροί μέσα σ' ένα κόσμο μεγάλων που είχαν απαιτήσεις, που είχαν κύρος, δύναμη, δίκιο και που πάντα ήξερα καλύτερα πιο είναι το σωστό και πιο το λάθος, τι χρειάζεται ένα παιδί και τι όχι...
Ναι, για να κάνουμε αυτή τη συζήτηση πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι ΟΛΟΙ ΜΑΣ έχουμε ίδιο μερίδιο σ' αυτή την τραυματική εποχή.
Οι ψυχικές συγκρούσεις που βιώνει ένα παιδί, ακόμα και αν οι γονείς είναι ώριμοι άνθρωποι και ενημερωμένοι είναι τρομακτικές, διότι μέσα του παλεύουν δύο κορυφαία συναισθήματα από τη μια η αγάπη για τους γενήτορες και από την άλλη ο φόβος για την εξουσία που κατέχουν.
Και μάλιστα μέσα στην ψυχή ενός παιδιού που δεν μπορεί να έχει καλή αντίληψη της πραγματικότητας, λόγω έλλειψης εμπειριών, κριτικής σκέψης κλπ, κάθε τι λαμβάνει τρομακτικές διαστάσεις.
Η αναφορά μου στην εποχή της "αθωότητας" δεν είναι αγιοποίηση των ανθρώπων της.
Ξεκινάει από την διαπίστωση ότι η ελληνική κοινωνία ήταν μια κατά βάση αγροτική κοινωνία με στενούς δεσμούς με τη γη, με την παράδοση, με τον "πολιτισμό της εντροπής" , με το ήθος του φιλότιμου, με την εκκλησία και μέσα σε μια 50ετία η κοινωνία αυτή ξεριζώθηκε, ρίχτηκε στις απρόσωπες μεγαλουπόλεις και η ψυχή της, που μπορεί να μην ήταν ποτέ τέλεια, εκπορνεύθηκε.
Ξεριζώθηκε μέσα από πολέμους, μέσα τραγωδίες στο όνομα ενός εκσυγχρονισμού που δεν μας ταίριαζε.
Ο λαός αυτός κακοποιήθηκε πολλές φορές και εξακολουθεί να κακοποιείται.
Όσο για τους φοιτητές, επειδή τους ζω κάθε μέρα, θα συμφωνήσω ότι συναντώ ανάμεσά τους πολλά διαμάντια.
"Η αναφορά μου στην εποχή της "αθωότητας" δεν είναι αγιοποίηση των ανθρώπων της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεκινάει από την διαπίστωση ότι η ελληνική κοινωνία ήταν μια κατά βάση αγροτική κοινωνία με στενούς δεσμούς με τη γη, με την παράδοση, με τον "πολιτισμό της εντροπής" , με το ήθος του φιλότιμου, με την εκκλησία και μέσα σε μια 50ετία η κοινωνία αυτή ξεριζώθηκε, ρίχτηκε στις απρόσωπες μεγαλουπόλεις και η ψυχή της, που μπορεί να μην ήταν ποτέ τέλεια, εκπορνεύθηκε.
Ξεριζώθηκε μέσα από πολέμους, μέσα τραγωδίες στο όνομα ενός εκσυγχρονισμού που δεν μας ταίριαζε.
Ο λαός αυτός κακοποιήθηκε πολλές φορές και εξακολουθεί να κακοποιείται.
Όσο για τους φοιτητές, επειδή τους ζω κάθε μέρα, θα συμφωνήσω ότι συναντώ ανάμεσά τους πολλά διαμάντια"
................................
Προσυπογράφω, ωραία Ελένη!
Πολλά διαμάντια στη νέα γενιά.
Παιδιά με απίστευτες ευαισθησίες και δυνατότητες. Θα τα στηρίξει ο Θεός και θα βρούνε τo ΔΡΟΜΟ..
Καλή μου Ευανθία,
ΑπάντησηΔιαγραφήβλέποντας κάθε μέρα παιδιά ηλικίας 18 έως 25 χρόνων, νιώθω ένα πράγμα: ΠΟΣΟ ΤΡΟΜΕΡΑ ΕΥΑΛΩΤΑ είναι.
Τα νέα παιδιά σ' αυτές τις ηλικίες προσπαθούν να ισορροπήσουν σαν ακροβάτες σε τεντωμένο σχοινί.
Προσπαθούν να γίνουν άντρες και γυναίκες, να γίνουν αγαπητοί και δημοφιλείς, να καταλάβουν τους καθηγητές και τα μαθήματα, τους επιβάλλεται να διασκεδάζουν και τόσα άλλα πράγματα. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κόσμο που τα βομβαρδίζει από παντού με τόνους βλακείας και σκουπιδιών συν τις πιέσεις από το οικογενειακό περιβάλλον που δεν είναι αμελητέες.
Εγώ τα αντιμετωπίζω όχι μόνο με τεράστια κατανόηση αλλά και ειλικρινή σεβασμό για τον αγώνα που κάνουν.
Πολλές φορές μου φαίνεται σα να προσπαθούν με πόνους να γεννηθούν...
Μερικά θα τα καταφέρουν άλλα -ίσως τα περισσότερα- θα ξαναγυρίζουν αποκαρδιωμένα σε μια κατάσταση αναστολής της γέννησής τους επ' αόριστο. Ίσως κάπου εκεί στα 40 - 50 να θυμηθούν με πίκρα τους πόνους αυτής της ματαιωμένης γέννας.
Παραθέτω στην παρέα κάτι σχετικό με την συζήτηση που γίνετα εδώ. Το βρήκα πρίν χρόνια γραμμένο σε ένα ημερολόγιο τοίχου, ανώνυμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα γράμμα που ένας γονιός στέλνει πρός τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων:
Αγαπητοί μου
τα Σχολεία ξαναρχίζουν. Σας εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας. Ασφαλώς θα το 'χετε υπ' όψη. Συγννώμη, που σας το ξαναθυμίζουμε. Σ' αυτά «δεν διδάσκουμε εκείνο, που θέλουμε. Δεν διδάσκουμε εκείνο, που ξέρουμε. Διδάσκουμε εκείνο, που είμαστε».
(Σχόλιό μου) Αυτό, βέβαια, ισχύει και σε κάθε άλλη ανθρώπινη σχέση κι επικοινωνία. Ακόμα και ηλεκτρονική, όπως καλή ώρα σαν τούτη εδώ.
Καλό βράδυ σε όλη την εκλεκτή παρέα!
0