Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_If you cry you lose. I lost.



Το βιντεάκι παραπέμπει σε κάτι "καρμικό". 
Μια ανατολική αντίληψη ότι ο κόσμος μας χρωστάει το καλό που κάναμε και θα μας το δώσει.
Ότι υπάρχει μια κοσμική δικαιοσύνη.... κάτι απ' αυτά που λέει ο Κοέλο στα βιβλία του.... 
Ας την δέχεται όποιος μπορεί σ' αυτά να βρίσκει ανάπαυση. 
Εμένα μ' άρεσε ο τίτλος με τον οποίο κυκλοφορεί :  
If you cry you lose. I lost. 
(Εάν κλάψεις χάνεις. Εγώ έχασα).

 Είμαστε οι χαμένοι. 
Θέε μου πόσο δύσκολο είναι να το αποδεκτούμε αυτό. 
Κι όμως είναι η μόνη αληθινή βάση, από την οποία πρέπει να ξεκινάει κανείς για να μιλήσει, για να σκεφτεί, για να σχετιστεί με τους άλλους, για να αγαπήσει, για να ζήσει.
Όποιος έχασε και χάθηκε κλαίει.
Οι υπόλοιποι μπορούν να φωνάζουν, να εξουσιάζουν, να παραμορφώνουν, να ξεχνούν,
να χαριεντίζονται, να χειρίζονται, να χτυπούν, να κερδίζουν, να κατέχουν τους άλλους,
να νιώθουν υπερήφανοι και σίγουροι, να ελεεινολογούν.... 
 Δεν μπορούν όμως να κλάψουν.
Να κλάψουν πραγματικά, γιατί είναι άνθρωποι, γιατί χάθηκαν.
Χάνουν έτσι τη μόνη ευκαιρία που έχουν να καταλάβουν μέσα τους, κι όχι γιατί κάπου το διάβασαν ή κάποιος τους το είπε,  τι σημαίνει το σκοτεινό εκείνο :
"Έχε το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι...."
Ετικέτες

Σχόλια

  1. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου31/8/14, 12:20 π.μ.

    Αν κάποιος αξιώθηκε το δώρο των δακρύων για το οποίο μιλάει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ας το φυλάξει ως κόρην οφθαλμού, ώστε να μη του το κλέψει ο φθόνος του δαίμονα, να μην του το κλέψουν οι περισπασμοί, να μην του το κλέψει η ξηρασία του ορθολογισμού, του νυν αιώνα του απατεώνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. paracosmos31/8/14, 12:29 π.μ.

    Λες ότι είναι δώρο, Ευανθία;
    Δεν ξέρω.
    Εγώ λέω ότι είναι η απόκριση της πέτρας. Τα λόγια της. Το σώμα της το εγκλωβισμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμέ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά...
6 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα