_Αφιέρωση σε ανίερους καιρούς

Γ. Κόρδης : Κασσιανή η ποιήτρια, αυγοτέμπερα σε χαρτί, 55Χ75

Θα αφιερώσω τη ζωή μου στον ύμνο σου.

Θα σε υμνολογώ τη μέρα και τη νύχτα

Θα σε υμνολογώ στο ύψος και στο βάθος

Θα σε υμνολογώ στο φως ολόκληρο

κι αν κρύβεσαι στο σκοτάδι  και σε χάνω

θα ψηλαφώ σαν τον τυφλό για να σε βρω

να σε υμνολογήσω.

Θα σε υμνολογώ με κάθε τρόπο

με κάθε φθόγγο, με κάθε λέξη,

με κάθε μουσική, με κάθε τι δικό μου

με τα χέρια μου, με τα μάτια μου

με τα χείλη μου,

το αίμα μου θα λέει ύμνους για σένα

ακόμα κι αν γίνω πέτρα

θα ραγίζω, θα κυλίσω, θα υμνήσω εσένα,

ακόμα κι αν πεθάνω

παντού όπου σκορπιστεί η σκόνη μου

το χώμα, το σύννεφο, ο ποταμός,

ύμνους θα λένε για σένα.

Κι αν λένε πως οι άνθρωποι πια δεν ψέλνουν

είναι γιατί έχουν ξεχάσει ν’ αναπνέουν
όπως η άχνα της βροχής

λίγα χιλιοστά πάνω απ’ το χώμα

όπως τα σύννεφα

χιλιάδες μέτρα μακριά πάνω απ’ τη θάλασσα,

όπως το «Α!» μπροστά στον μέγα Κόσμο,

είναι γιατί δεν αγάπησαν ποτέ

είναι γιατί δεν ξέρουν

πώς γίνεται ο άνθρωπος θεός

γιατί

έχουν ξεχάσει.