_Αντίο Καπετάνιε!

Εμένα μ' άρεσε αυτός ο ηθοποιός, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Θυμάμαι πόσο είχα συγκινηθεί, όταν τον είδα για πρώτη φορά στον Κύκλο των χαμένων Ποιητών, όπου υποδυόταν τον ρόλο του καθηγητή Κήτινγκ και σκέφτηκα : αυτός είναι δάσκαλος.... έναν τέτοιο δάσκαλο θα ήθελα να είχα..... 

Που να λέει γιατί διαβάζουμε ποίηση, που να ανεβαίνει στα έδρανα.... που να ψυθιρίζει πολύ κοντά στ' αυτί των μαθητών του....

Με λύπησε ο θάνατός του. Αν και σπεύσανε να τον αποδώσουν σε κάποια βαριά, λέει,  μορφή κατάθλιψης, έτσι που να μας μείνει μια αίσθηση σα να έφταιγε αυτός ή ο εγκέφαλός του ή το περιβάλλον του ή η κακή του τύχη. 

Μόνο που αυτός είναι ένας πολύ συνηθισμένος θάνατος για τον κόσμο του θεάματος: Ο θάνατος από ναρκωτικά ή αλκοολ σε συνδυασμό με ψυχικές διαταραχές. Ο θάνατος που σε βρίσκει μόνο σου, σε κάποιο διαμέρισμα του Χόλυγουντ ή σε κάποια κλινική αποτοξίνωσης. Μόνο σου, εντελώς αποπροσωποιημένο, δίχως το όνομά σου, δίχως διέξοδο, βυθισμένο σε αναμνήσεις, σε παραισθήσεις, σε εικόνες δύναμης και δόξας. Ακόμα κι αν δεν πεθάνεις αυτοκτονώντας, έχεις πεθάνει ως ανθρώπινη ύπαρξη. Έχεις αποξενωθεί από τον πραγματικό άνθρωπο που είσαι, γιατί αυτός ο άνθρωπος που είσαι δεν γίνεται αποδεκτός στον κόσμο του θεάματος. 

Θα πει κανείς ότι για να στηθεί η μαγεία του κόσμου του θεάματος και για να μπορεί να μας παρασύρει (όπως π.χ. εμένα βλέποντας την ταινία) χρειάζεται ένας βαθμός χασίματος του εαυτού, και ότι έτσι λειτουργεί η Τέχνη. 

Δεν είναι σκοπός μου να μιλήσω για το πώς λειτουργεί η Τέχνη, τους τρόπους της και τους σκοπούς της. Θέλω μόνο να δείξω ότι δεν πρόκειται για Τέχνη, πρόκειται για μια τεράστια, σκληρή και βαριά βιομηχανία. 

Αυτό που υπάρχει για αυτούς που παράγουν το θέαμα είναι τα αριθμητικά δεδομένα και όχι οι δικές μου ή του καθενός οι ονειροφαντασίες. Ετσι, με προϋπολογισμό 16.400.000 δολάρια η ταινία Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών έκανε πρεμιέρα τριημέρου στην 3η θέση με 7,5 εκατομμύρια δολάρια. Στο αμερικανικό box office συγκέντρωσε 95,8 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο έφτασε τα 140 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 235,8 εκατομμύρια δολάρια (πηγή:wikipedia). 

Πρόκειται λοιπόν για μια βιομηχανία που λειτουργεί με όλους τους κανόνες του ανταγωνισμού και της κατανάλωσης (ίσως και με αυστηρότερους) με τους οποίους λειτουργεί κάθε βιομηχανία.

Η διαφορά με τις άλλες βρίσκεται στο ότι η πρώτη ύλη τούτης εδώ, είναι οι άνθρωποι, οι ηθοποιοί και οι τραγουδιστές, οι αθλητές, οι διάσημοι, σα να λέμε,  όπως για άλλες βιομηχανίες είναι η ξυλεία ή το μετάλλευμα ή το ύφασμα. 

Αυτοί, οι διάσημοι με την κατάλληλη επεξεργασία της ζωής τους, των συναισθημάτων τους, του σώματος τους, των δηλώσεών τους, των ιδιωτικών τους στιγμών, του παρελθόντος τους, των ιδιοτροπιών τους, και όλων αυτών που συνιστούν την ατομικότητα ενός ανθρώπου, χρησιμοποιούνται ακριβώς για τον αντίθετο λόγο που υπάρχει η Τέχνη στην ανθρωπότητα, ήτοι : να ενώσει άνθρωπο και κόσμο μέσα από την κατάδειξη της ομορφιάς, της ελευθερίας της σκέψης, της τραγικότητας, του ανθρώπινου πάθους και λάθους. 

Οι άνθρωποι αυτοί παγιδεύονται σε μια ζούγκλα  επιδόσεων και  πλούτου, διαμελίζονται κυριολεκτικά και στο τέλος πετιούνται μετά πολλών επαίνων. Στην Αμερική ήδη, σε κείνο τον γελοίο δρόμο του Χόλυγουντ, όπου σε λίγους μήνες θα φωτογραφηθούν πανέμορφοι ηθοποιοί με τα φανταχτερά συνολάκια τους, με τους ωραίους συνοδούς τους χαμογελώντας στα φλας, έβαλαν ένα πλακάκι - αστέρι, στη μνήμη του Ρόμπιν Γουίλιαμς (1951 - 2014).....

Το καλοκαίρι προχωρεί, ανάμεσα σε τραγικές ειδήσεις και θανάτους. Και τα δελτία ειδήσεων, εδώ στην Ελλάδα, που μας ενδιαφέρει, καθημερινά κοσμούνται με νέα από την ζωή των αστέρων και του διεθνούς τζετ σετ: για τις παραλίες όπου εθεάθησαν, για το μαγιώ που φόραγαν, για τις φωτογραφήσεις, για, για, για. ... θεέ μου ας ήταν μόνο βαρετά όλα αυτά..... και όχι έως θανάτου αποτρόπαια.

Αντίο Καπετάνιε!!