_Έτσι που ενώθηκες με τ' άπειρο

Πού να σε βρω; Πού να σε συναντήσω;

Έτσι που ενώθηκες με το άπειρο.
Δεν ήξερα, δεν ξέρω.
Δεν σε γνώρισα
Κι όμως

Στέκω αδύναμη μπροστά στην καταιγίδα των τρόπων σου. 

Κι όμως

Σαστίζω μπροστά την οργή σου.

Αν σε συναντούσα θα σε φοβόμουν. 

Θα δίπλωνα σε μια γωνιά. Θα απέφευγα το βλέμμα σου.

Θα  τραύλιζα. 

Θα κρυβόμουν.

Έτσι όπως εσύ θα ήξερες τα πάντα.

Μη τους πεις τίποτα. 

Μην ανοίξεις το στόμα σου.

Θα σηκωθεί σμήνος πουλιών

και κράζοντας θα πετάξει.

  Πού να σε βρω; Πού να σε συναντήσω;

Σε μια πλατεία που έμεινε αδειανή

Κι είναι ο ήχος μου

ένας τυφλός ζητιάνος

που έδωσε τα πάντα

'Ετσι που ενώθηκες με το άπειρο

 για να σε βρει

το ρίγος του, το κλάμα του,

Τη ζωή μου.  

(μνήμη Ρένας Χατζηδάκη, 1943-2003)