_Μπουγελώνομαι άρα υπάρχω

Ο Μπιλ Γκειτζ  μπουγελώνεται

Η Lady Gaga ετοιμάζεται

Στα δελτία ειδήσεων παρουσιάζεται ως νέα μόδα για καλό σκοπό, έχει ένα ανάλαφρο, χαβαλετζίδικο, δροσερό στυλ που ταιριάζει και με το καλοκαίρι κι έτσι απέκτησε μια θέση στην καθημερινή ειδησεογραφία.
Ο λόγος περί τα μπουγελώματα των διασήμων.
Μείνετε μαζί μας... δείτε στη συνέχεια του δελτίου μας ποιοί διάσημοι μπουγελώθηκαν σήμερα...  εκφωνεί ο χαρωπός τηλεπαρουσιαστής.
Τραγουδιστές, ηθοποιοί, τηλεπαρουσιαστές, σκηνοθέτες, επιχειρηματίες, αθλητές, μουσικοί, πολιτικοί, όλοι μα όλοι λαμβάνουν μέρος σ¨αυτή την παράσταση, εξασφαλίζοντας έτσι την καθημερινή δόση δημοσιότητας που έχουν ανάγκη.
Έτσι είδαμε από τον ιδρυτή της Μicrosoft έως τον εμπνευστή του Facebook, από την lady Gaga, έως απλούς ανθρώπους να μπουγελώνονται, μετά χαράς, λέγοντας ότι αυτό γίνεται για ένα κάποιο σκοπό.

Και σκέφτομαι ότι εκτός από μόδα για καλό σκοπό, όπως πλασάρεται, εκτός από την αμετροέπεια και την χοντοκοπιά του το μπουγέλωμα, φανερώνει μια σύγχρονη, συστατική του κάθε πράγματος παράμετρο.
Τίποτα απ΄ότι συμβαίνει, τίποτα από την πραγματικότητα, απ΄ αυτό που λέμε το επιστητό,  δεν μπορεί να λάβει υπαρκτικό χαρακτήρα εάν δεν γίνει θέαμα.
 Όταν κάτι, το οτιδήποτε, μπορεί να μεταφραστεί στη γλώσσα του θεάματος, τότε λαμβάνει την ύπαρξή του, εάν δεν μπορεί κινδυνεύει να βυθιστεί στην ανυπαρξία. Ας θυμηθούμε αυτούς που είχαν στηθεί με τις πλαστικές καρέκλες τους απέναντι από την βομβαρδισμένη Γάζα για να απολαύσουν το θέαμα εν είδει θερινού σινεμά.
Έτσι καθόλου δεν με ξενίζει, ότι η νέα μόδα ξεκίνησε από την Αμερική.
Την ήπειρο του θεάματος. Εκεί όπου ο μέσος Αμερικανός περνάει πάνω από τη μισή του ζωή μπροστά σε μια οθόνη, τρώγοντας χάμπουργκερ, πλαστικές πατάτες και πίνοντας cola.
Ένας πολιτισμός όμως που για να  συλλάβει τους σκοπούς του, χρειάζεται, του είναι απαραίτητο η μετάφραση των σκοπών στη γλώσσα του θεάματος - του εντυπωσιασμού, δεν απέχει καθόλου από τον πρωτογονισμό.
Ο σκοπός, όποιος και αν είναι αυτός, ατονεί, χάνει σε ουσιαστικό περιεχόμενο, σαν να ξεθωριάζει μπροστά στη δυναμική και την επιβλητικότητα του θεάματος.
Ας σκεφτούμε όμως : Μήπως αυτό δεν είναι κάτι που ήδη έχει συμβεί με την ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη; Η ζωή του ανθρώπου, ο σκοπός της ύπαρξης του καθενός που είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, που δίνει το περιεχόμενο και την αξία, το τέλος όπως λένε οι φιλόσοφοι, το γιατί της ύπαρξης όπως λένε οι υπαρξιστές, δεν είναι αυτό που έχει ξεθωριάζει; αυτό που δεν απασχολεί κανέναν στα σοβαρά;
Μήπως ήδη η ζωή του σύγχρονου δυτικού δεν έχει μετατραπεί σε ένα θέαμα; σε μια αβαθή κατάσταση εντυπωσιασμού, σε κάτι που κάνω γιατί το έκανε και κάποιος άλλος πριν από μένα;
Μήπως η καθημερινότητά μας δεν τρέφεται με το θέαμα; Από τον κόσμο του θεάματος (πολιτικού ή καλλιτεχνικού) δεν αντλεί τα επιχειρήματα και τις δικαιολογήσεις της;
Πόσοι καταφέρνουν να υπάρχουν χωρίς να υποχρεώνονται  σε ένα κάποιο είδος καθημερινού μπουγελώματος;