_"μεσ' το τεράστιο σώμα του"

Δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ ΤΑΧΙ. Τα οικονομικά μου είναι άθλια.

Σήμερα όμως που έπρεπε να διανύσω μια, όχι πολύ μεγάλη αλλά ούτε και μικρή, απόσταση μέσα στη πόλη, πήγα σε μια πιάτσα ταξί και πήρα ένα.

Πήρα αυτό που ήταν πρώτο στη σειρά και περίμενε.

Έκατσα στο πίσω κάθισμα και πολύ ευγενικά είπα πού ήθελα να πάω.

Ο ταξιτζής έβαλε μπρος και ξεκινήσαμε.

Ήταν γύρω στα 35 με μουστάκι και πρέπει να ζύγιζε πάνω από 160 κιλά.

Είχε ένα παράξενο πάχος που ξεχίλιζε γύρω απ' όλο το κάθισμα, μια σάρκα ρευστή που τρεμούλιαζε καθώς κρατούσε το τιμόνι και οδηγούσε το αυτοκίνητο, σε κάθε κραδασμό και στην παραμικρή επιτάχυνση ή επιβράδυνση. Έβλεπα μπροστά μου  μια μάζα λίπους να πάλλεται κάτω από την μπλούζα,  μια γωνία από ένα πρόσωπο που ήταν πνιγμένο κάτω από μάγουλα και προγούλια, καθόλου λαιμό.

Διανύοντας τον κεντρικό δρόμο της πόλης, έξω από το δημαρχείο, έφτασε στ' αυτιά μου μια μελωδία που έμοιαζε να έχει ξεχυθεί παντού. Υπέθεσα αυτόματα ότι, λόγω εκλογών, κάποιο εκλογικό κέντρο, απ' αυτά που ενοικιάζουν οι υπηψήφιοι τέτοιες μέρες, θα είχε βάλει τα μεγάφωνα στην διαπασών.

Ήταν όμως μια σπάνια μελωδία, ένα κομμάτι κλασικής μουσικής... δεν ξέρω ακριβώς ποιό, αλλά  μου φάνηκε τόσο όμορφο, τόσο εξαιρετικής ποιότητας.... τι  ξεχωριστό πράγμα να ακούγεται στους δρόμους της πόλης, πόσο σπάνιο!!  Σκέφτηκα ότι ίσως θα μπορούσε με κάποια "φωτισμένη" δημοτική αρχή.... ή αν ο κόσμος μας ήταν διαφορετικός, τέτοια μουσικά κομμάτια   ν' ακούγονται πάντα, κάθε μέρα σα μια δωρεάν μουσική παιδεία προς τους δημότες, να είναι η καθημερινότητά μας, μαζί με πολλά χαμόγελα, πολλές ευγενικές χειρονομίες, πολλές παραχωρήσεις στους άλλους, πολλές καλές θελήσεις....

Έμοιαζε όλη η πόλη να κολυμπάει σ' αυτή τη μουσική και οι άνθρωποι να κινούνται πιο αργά και να είναι πιο αγαθοί και πιο όμορφοι ...Θεέ μου σε τι παράδεισο θα μπορούσαμε να ζούμε!! 

Το ταξί προχωρούσε, περάσαμε τον κεντρικό δρόμο και μπήκαμε σ' άλλον... κι όμως η μουσική ήταν ακόμα εκεί μαζί μας.... την άκουγα ολοκάθαρα.

Όχι, δεν ήταν από τα μεγάφωνα κάποιου υποψηφίου...

- Τι μουσική ακούτε... τόλμησα να ρωτήσω τον ταξιτζή.

- Είναι ο σταθμός της εκκλησίας, μου είπε. Βάζει ωραία μουσική... μου αρέσουν και οι ψαλμωδίες....Δεν βάζω άλλο σταθμό.

Η φωνή του ήταν βαθιά και ζεστή.

- Είναι εξαιρετική μουσική, του είπα.

- Παλιά πήγαινα στην εκκλησία τις Κυριακές, συνέχισε. Πήγαινα και  απογεύματα σε λειτουργίες... μου αρέσει να κάθομαι να ακούω να ψέλνουν.... μου αρέσει...με ηρεμεί, είπε.

Δεν μίλησα, τον κοίταζα απ'  το πίσω κάθισμα. Κοίταζα το σώμα του καθώς έτρεμε και μου ήρθε να απλώσω το χέρι μου να τον ακουμπήσω, να νιώσω την κίνηση και το βούλιαγμά του, το βάθος και τη ζέστη του.

- Τώρα με την δουλειά που έχω μπλέξει, δεν πάω στην εκκλησία, όλη μέρα είμαι στο τιμόνι... 

Θεέ μου πού παγιδεύεις τους αγγέλους σου!!

- Θα βρείτε λίγο χρόνο.... ψέλλισα.

- Είναι παλιοδουλειά.... όλη μέρα.... πολλές ώρες....  Εδώ είμαστε.... Σε ποιό ύψος θέλετε να σας αφήσω;... 

Είχα φτάσει... Θα μπορούσα όμως να κάτσω κι άλλο μέσα στο ταξί και να μιλάμε....

Ένιωθα  άνετα και μαλακά  μαζί του.

- Τι σας χρωστάω; τον ρώτησα

- Κανονικά, από το σταθμό των ΚΤΕΛ που σας πήρα, είναι 4 ευρώ , μου είπε, αλλά δώστε μου 3,5...εντάξει είμαστε. 

Δέχθηκα ευχαρίστως αυτή την χειρονομία του, της έκπτωσης του μισού ευρώ, ως ένδειξη μιας  καλής θέλησης, ως απόδειξη της ανθρωπιάς ενός σπάνιου κι έντιμου ανθρώπου.

Τον πλήρωσα και φεύγοντας του είπα "Συγχαρητήρια για τη μουσική που ακούτε.... και θα βρεθεί χρόνος ....να προσέχετε...  " 

Τώρα που γράφω σκέφτομαι ότι ίσως αυτός ο παχύσαρκος ταξιτζής με την ευαισθησία του, την παιδικότητα, τη νοσταλγία του για τον Παράδεισο, αυτός ο ένας άνθρωπος ν' αρκεί για να εξιλεώσει όλο το "είδος" των σκληροτράχηλων και των βάρβαρων οδηγών πάσης φύσεως οχημάτων, όπου γης.

Μου φαίνεται ότι μέσ' το τεράστιο σώμα του καταπίνονται, επεξεργάζονται, διυλίζονται και διαλύονται όλη η ερημία των δρόμων, όλη η σκόνη των ενθικών οδών, τα πατημένα ζώα, η αδιαφορία των περαστικών, τα τυχαία πρόσωπα των πελατών, οι προορισμοί τους, τα κιβώτια, οι βαλίτσες, οι βρισιές, τα άθλια τραγούδια τους, οι άγριες φωνές κι οι εξουσίες.

Τώρα που γράφω σκέφτομαι ότι ίσως απόψε ή αύριο ή κάποια μέρα να γεννηθεί ένα κενό στον χρόνο, ένα κενό στον κόσμο, ένα κενό κάπου γι' αυτόν, ένα κενό που να χωράει το τεράστιο σώμα του μαζί με την αθώα καρδιά του.