Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Σήμερα είναι Πρωτομαγιά

Δεν ξέρω ποιά ακριβώς ήταν τα κίνητρα των παραγωγών όταν αποφάσισαν να διανείμουν χθες
(30 Απριλίου) δωρεάν τα προϊόντα τους στις λαϊκές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. 
Φαντάζομαι ότι ήταν κίνητρα διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. 
Αδυνατώ όμως να καταλάβω πώς συνδέονται αυτά τα δύο. Γιατί δηλαδή να ενοχληθεί μια κυβέρνηση σαν αυτή που κυβερνάει την χώρα από μια τέτοια διαμαρτυρία; Κι ακόμα περισσότερο: γιατί να ενοχληθούν οι παρόντες αλλά και οι μέλλοντες να κυβερνήσουν τη χώρα από μια τέτοια κίνηση;


Αντίθετα, θα πρέπει να νιώθουν σιγουριά! 
Σχεδόν να είναι ευγνώμονες προς τους αφελείς και δημαγωγούς παραγωγούς...


Γιατί τους βεβαιώνουν με τρόπο περισσότερο χειροπιαστό και αποτελεσματικό, από κάθε ακριβοπληρωμένη δημοσκόπηση ή έρευνα κοινής γνώμης που κάνουν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, για τις διαθέσεις και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μάζα του λαού που θέλουν να κυβερνήσουν.


Γιατί τους βεβαιώνουν ότι πρόκειται για τις ίδιες ακριβώς μάζες που συνέρρεαν στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις με τα πλαστικά σημαιάκια.



Γιατί τους θυμίζουν ότι πρόκειται για τις ίδιες μάζες που περίμεναν έξω από τα βουλευτικά και υπουργικά γραφεία τους,


Για τα ίδια ακριβώς εξαναγκασμένα άτομα...





 
Γιατί τους βεβαιώνουν ότι εάν μπορείς χαρίζοντας στον "κοσμάκη" μια σακούλα λάχανα ή αγγούρια να τον κάνεις  να σε βλέπει ως θεό, πόσο μάλλον μπορείς να οξύνεις αυτή την ικανότητά σου εάν επιπλέον του χαρίσεις εθνοσωτήριες ελπίδες  

 
 Γιατί συμβάλλουν στη γενικευμένη σύγχυση της εποχής, όταν μπερδεύουν το τι σημαίνει "χαρίζω" ή "συμπαραστέκομαι" ή "πολιτισμός" και "θεσμός" με το "χρησιμοποιώ", "εξαναγκάζω", "εκβαρβαρίζω" και αφαιρώ την δυνατότητα από τον άλλον να είναι "πρόσωπο" σε κάθε περίσταση και έκφανση της ζωής του.
 


Γιατί τους δείχνει πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η αποξένωση, η αδιαφορία και η αλλοτρίωση στις μεγαλουπόλεις.

Γιατί επαναλαμβάνουν την χυδαιότητα, που πριν εκφραστεί απέναντι στον συνάνθρωπο έχει ήδη εκφραστεί απέναντι στη φύση και στα αγαθά που αυτή παράγει, ως μια μέγιστη διαταραχή κάθε ισορροπίας, ως βιασμός της γης για να βγάλει από τα σωθικά της ακόμα περισσότερα κι ακόμα φτηνότερα προϊόντα.


 Γιατί τους δείχνει ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, ακόμα κι αν βρίσκεται σε μια "λαϊκή" αγορά είναι κατ' ουσίαν μόνος του, δυσανασχετώντας ακόμα και για την ύπαρξη του "άλλου", εφόσον αυτός ο άλλος ανταγωνίζεται για την ίδια σακούλα με μαρούλια.




   Ο Μακιαβέλι έμεινε στην ιστορία της πολιτικής φιλοσοφίας και έγινε γνωστός ως ο αξιόπιστος και αξεπέραστος οδηγός κάθε εξουσιαστή, επειδή ακριβώς έδειξε πώς χαλιναγωγούνται, πώς επηρεάζονται και πώς εξουσιάζονται οι μάζες....


και ο "Ηγεμόνας" του έγινε το σύμβολο της τέχνης του εξουσιάζειν. 
Ο Χίτλερ και ο Στάλιν είχαν ένα αντίγραφο του "Ηγεμόνα" στο προσκεφάλι τους,
έκτοτε οι αντιλήψεις του για το πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι έγιναν "κοινός" τόπος, ακόμα κι γι' αυτούς που δυσανασχετούν μέσα στον σύγχρονο ανταγωνιστικό και πλήρως εμπορευματοποιημένο κόσμο. 



Μοιάζει, λοιπόν, να ζούμε την ίδια αέναη κίνηση : πίσω από τις αψίδες που έκτισαν οι δούλοι του ρωμαίου αυτοκράτορα, οι σύγχρονοι δούλοι των πολυκατοικιών..
... τα ίδια δυστυχισμένα πρόσωπα. 

μέσα στον μοντέρνο κόσμο που ορίζεται από την αισθητική της Coca-Cola, μια σύγχρονη  κραυγάζουσα και ασχημονούσα τερατωδία.

Οι σύγχρονοι εξουσιαστές πρέπει να νιώθουν σίγουροι. 
Οι "αντίπαλοί" τους μιλούν την ίδια γλώσσα και αναπαράγουν το ίδιο πολιτικό, ιδεολογικό και αισθητικό μοντέλο. Κινούν και συγκρατούν τα ίδια χαλινάρια...της Αγοράς.


 
Όμως σήμερα είναι Πρωτομαγιά!


και σκέφτομαι την ανάγκη του απλού ανθρώπου να θρέψει την οικογένειά του,

 
 
να σκύψει για να περιμαζέψει την χαμένη του αξιοπρέπεια 

και τούτες τις  κρεμασμένες σακούλες
στα μνημεία μιας αλλοτινής ένδοξης εποχής...



(οι φωτογραφίες προέρχονται από τον ιστότοπο της Ναυτεμπορικής)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός