_Το λεωφορείο του Γάλλου

Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.  

(Μ. Μπρέχτ)

 

Το λεωφορείο που κάνει το δρομολόγιο από τον Γάλλο προς το Ρέθυμνο είναι μια ωραία διαδικασία.

Είναι μεγάλο, διπλό με φυσούνα, ο οδηγός του είναι ένα είδος ανάμεσα σε υπάλληλο που "απλώς κάνει τη δουλειά του" και σε προεστό χωριού του 19ου αιώνα, η εμφάνισή του καθώς στρίβει τη γωνία είναι φορτισμένη συναισθηματικά: όταν έρχεται "επιτέλους, εφάνη!" και όταν φεύγει χωρίς εσένα μέσα "γαμώτο, το έχασα!", η επιβίβασή σου είναι επιβεβαίωση της ικανότητάς σου να επιβιώνεις όταν σε σπρώχνουν και σε τσαλαπατάνε από παντού, η εύρεση ενός κενού καθίσματος για να κάτσεις είναι το χαμόγελο της τύχης μέσα στη μέρα σου.

Το κυριότερο όμως είναι ό,τι μπορείς να βιώσεις εντός του.

Το λεωφορείο από το Πανεπιστήμιο προς την πόλη του Ρεθύμνου είναι μια ζώσα επιστημολογική πανδαισία, καθώς εκεί μέσα μπορείς να δεις να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου η Πραγματικότητα, για την οποία πολλοί ομιλούν και στην οποία μπορείς να εφαρμόσεις μεθόδους παρατήρησης διαφόρων επιστημών, προκειμένου να την απολαύσεις σε όλες τις στρώσεις και τα βάθη της : ψυχολογικοί παράγοντες, κοινωνιολογικά μοντέλα, οικονομικές συνθήκες, λεκτικές και μορφωτικές διαβαθμίσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα, αξιακές αποτιμήσεις, όλα μα όλα μπορεί να εντοπιστούν, να συναχθούν και να συνομιλήσουν.

Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που παίρνουν το λεωφορείο! Νέοι κυρίως, αγόρια και κορίτσια που πηγαινοέρχονται, τηλεφωνούν, φλερτάρουν, γελάνε, μιλάνε, σχεδιάζουν....

Ίσως, να μπορούσε να βρεθεί ένας τρόπος, το λεωφορείο ετούτο να ενταχθεί στο πρόγραμμα σπουδών του τμήματος της Φιλοσοφίας... ίσως.

Όλα αυτά βεβαίως, εάν έχεις διάθεση... αλλιώς μπορείς και να μην ασχοληθείς καθόλου, να αφεθείς στο κούνημα του οχήματος και στα λαϊκο-κρητικά άσματα κι έτσι ζαλισμένος να γύρεις στο παράθυρο κι έτσι να φτάσεις στο κέντρο της πόλης, χωρίς να το καταλάβεις.

Η σκηνή, λοιπόν από το λεωφορείο, ανάμεσα σε φοιτητές, άγνωστους σε μένα. 

Συζητούν για την διοργάνωση του 4ου Πανελληνίου Συνεδρίου Εξελικτικής Ψυχολογίας, με θέμα : "Μορφές Ανάπτυξης σ' έναν απρόβλεπτα μεταβαλλόμενο κόσμο", που θα λάβει χώρα στην πανεπιστημιούπολη Ρεθύμνου από τις 8-11 Μαϊου. 

Πρόκειται για ένα επιστημονικό συνέδριο, με επιστημονικές ανακοινώσεις, σεμινάρια, ομιλίες, τραπέζια διαλόγου, με την συμμετοχή επιστημόνων από τους κλάδους της ψυχολογίας, της γλωσσολογίας, της παιδαγωγικής,   με πολύ ενδιαφέρουσα και πλατειά θεματολογία και την παρουσία ενός σπουδαίου επιστήμονα - ερευνητή, γνωστού στον χώρο της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας του Colwyn Trevarthen (Για όποιον ενδιαφέρεται : http://exeliktiki2014.gr) 

Τι θα περίμενε κανείς ν' ακούσει λοιπόν από φοιτητές στην Ελλάδα σήμερα; 

Καμία έκπληξη : Να πάμε καμιά μέρα, να πάρουμε τη βεβαίωση μωρέ.... Να τα μαζεύεις αυτά τα χαρτιά... θα σου χρειαστούν... συμμετοχές και βεβαιώσεις για το βιογραφικό, ξέρεις. 

Ναι, έτσι είναι. 

Όχι, δεν φταίνε τα 20χρονα παιδιά. Είναι κι αυτά συντονισμένα μέσα στο κλίμα της α-νόητης, α-διάφορης και αν-ούσιας εποχής,  τον κίβδηλο χαρακτήρα της οποίας ζούμε προεκλογικά, μετεκλογικά, ιστορικο-χρονικά και διαχρονικά σ' αυτόν τον τόπο. Ζουν κι αναπαράγουν μια μίζερη, χρηστική και αντι-ερωτική σχέση: με την γνώση και τις σπουδές τους, με την Επιστήμη και την Αλήθεια, με τον άνθρωπο και τη φύση, με την Πολιτεία και το Θεό..., με την Επανάστασή τους. 

Έχω αναφερθεί και πάλι σχετικά (βλ. άρθρο "Ως συνήθως" 14/3). 

Ψεύτικα πρόσωπα, ψεύτικο ενδιαφέρον, καμία επαφή με την πραγματικότητα που φαίνεται τόσο σταθερή, τόσο αδιαμφισβήτητη... από ποιούς άλλωστε; 

Ναι, φταίνε τα 20 χρονα παιδιά, γιατί ομιλούν για μια  Πραγματικότητα που είναι το δικό τους λεωφορείο, στο οποίο θα επιβιβαστούν για να οδηγηθούν στο κόσμο του μέλλοντός τους, που δεν θα ενδιαφέρεται, δεν θα σχετίζεται, δεν θ' αντέχει τον Έρωτα και δεν θα ονειρεύεται καμία Επανάσταση.