Εντυπωσιάστηκα εχθές παρακολουθώντας το ντιμπέιτ των υποψηφίων για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (συμμετείχε και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς).
Εντυπωσιάστηκα από την ετοιμότητα των υποψηφίων, από την ευγλωττία τους, από την ευφυία τους, από την χαλαρή τους διάθεση, τα διαρκή χαμόγελά τους, την άνεση μεταξύ τους...
Κυρίως εντυπωσιάστηκα από τις απαντήσεις τους που μπορούσαν να χωρέσουν πολύ ωραία και καλά, μέσα στο στενό περιθώριο των 30 δευτερολέπτων. Απέναντί τους ένιωσα πολύ χαζή και πολύ μπλοκαρισμένη, σχεδόν δυσκολευόμουν να τους παρακολουθήσω και να καταλάβω τα λόγια τους.
Και σκέφτηκα : πώς είναι δυνατόν να απαντούν τόσο γρήγορα, τόσο περιεκτικά, δίχως καμία στιγμή κενού, αμηχανίας ή σιωπής;
Βέβαια, τέτοια τηλεοπτικά events είναι προετοιμασμένα από τα πριν τόσο σκηνοθετικά όσο και στα περιεχόμενά τους από τα διάφορα επιτελεία που εργάζονται δίπλα στα δημόσια αυτά πρόσωπα, ακριβώς για να είναι τέτοια : για να αποπνέουν μια διαρκή σιγουριά, μια ετοιμότητα, που εκδηλώνεται σχεδόν ως αντανακλαστικό.
Το αντανακλαστικό είναι η άμεση απόκριση, αυτό που δεν έχει ανάγκη τη μεσολάβηση καμιάς σκέψης, κανένος είδους επεξεργασία.
Δεν θα νοείτο κανένας πολιτικός που να διεκδικεί κάποιο αξίωμα (πόσο μάλλον ευρωπαϊκό) ο οποίος θα εμφανιζόταν ως ανέτοιμος να δώσει μεστές και σίγουρες απαντήσεις. Θα γινόταν ο περίγελως.
Όμως τα ζητήματα που είχαν να απαντήσουν οι άνθρωποι αυτοί ήταν πολύ σοβαρά, όπως η μαζική ανεργία στην Ευρώπη, η μετατροπή της Μεσογείου σε νεκροταφείο μεταναστών από τον τρίτο κόσμο, η διαφθορά, τα κέρδη των τραπεζών, το έλλειμμα δημοκρατίας κλπ.
Aκόμα κι αν έχουν έτοιμες επεξεργασμένες απαντήσεις για όλα αυτά, το ύφος, το σχήμα τους, η μορφή με την οποία αυτές δίδονται, εμένα μου λέει ότι δεν είναι απαντήσεις.
Γιατί δεν είναι απαντήσεις;
Διότι κρύβουν, με τον τρόπο αυτό της σιγουριάς και του αντανακλαστικού, τα βαθιά αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγηθεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και η πολιτική συγκρότηση των αναπτυγμένων κοινωνιών.
Διότι κάνουν να μην φαίνεται, να μην συνειδητοποιείται το έλλειμμα που έχουν οι τεχνοκρατικές απαντήσεις να ερμηνεύσουν, πόσo μάλλον να λύσουν συνολικά τα τεράστια προβλήματα δικαιοσύνης, εκμετάλλευσης, οικολογικών καταστροφών, νοήματος που συσσώρευσαν αιώνες καπιταλιστικής ανάπτυξης, υπερίσχυσης και εξουθένωσης του ανθρώπου.
Όταν όμως τέτοια ζητήματα θεμελιακά, κρύβονται από τις κοινωνίες, ως εάν να μην είναι δικά τους και του καθενός πολίτη προβλήματα, που η προσέγγισή τους και μόνο απαιτεί μια ατομική διερώτηση, έναν ατομικό συγκλονισμό, μια εξέταση των αιτιών, έναν επαναπροσδιορισμό των σχέσεων των ανθρώπων με τη ζωή τους, τον άλλο και τον κόσμο, όταν υποβοηθείται και εγκρίνεται η ανάπτυξη των κάθε είδους "αντανακλαστικών", τότε τα προβλήματα αυτά, εφόσον δεν γίνονται καθαρά και χάνονται μέσα στα φώτα του τηλεοπτικού κόσμου των ψευδαισθήσεων, θα ξεσπάσουν σε μαζικές καταστροφές και δυστυχίες, όπως επανειλημμένα έχει γίνει στην ιστορία αυτής της ηπείρου.
Δεν είναι ότι είμαι απαισιόδοξη. Είναι ότι είμαι εντελώς ανίκανη να δεχθώ ότι παρόμοιες πανευρωπαϊκές τηλεοπτικές αναμεταδόσεις, μπορούν ν' αναδείξουν το πρόσωπο του καταλλήλου υποψήφιου "ευρωπαϊκού" ηγέτη.
Εγώ θα προτιμούσα έναν υποψήφιο ο οποίος θα ομολογούσε ότι τα 30 δευτερόλεπτα του προκαλούν αμηχανία ίσως και θλίψη, ότι δυσκολεύεται πολύ κι ότι αισθάνεται πολύ λίγος και μικρός, πολύ κουτός για να σκεφτεί και ν' απαντήσει, και για το λόγο αυτό θα καλούσε τους Ευρωπαίους πολίτες να μετακινηθούν λίγο από τις βεβαιότητές τους, από τα κεκτημένα αγαθά τους και να τον συνδράμουν, ερχόμενοι στη θέση του, που όμως είναι και δική τους θέση, δηλαδή την θέση του σύγχρονου ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ.
Ίσως δεν κάνω για πολιτικός.
Ίσως να είμαι ο περίγελως ή και τίποτα.
Aκόμα κι αν έχουν έτοιμες επεξεργασμένες απαντήσεις για όλα αυτά, το ύφος, το σχήμα τους, η μορφή με την οποία αυτές δίδονται, εμένα μου λέει ότι δεν είναι απαντήσεις.
Γιατί δεν είναι απαντήσεις;
Διότι κρύβουν, με τον τρόπο αυτό της σιγουριάς και του αντανακλαστικού, τα βαθιά αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγηθεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και η πολιτική συγκρότηση των αναπτυγμένων κοινωνιών.
Διότι κάνουν να μην φαίνεται, να μην συνειδητοποιείται το έλλειμμα που έχουν οι τεχνοκρατικές απαντήσεις να ερμηνεύσουν, πόσo μάλλον να λύσουν συνολικά τα τεράστια προβλήματα δικαιοσύνης, εκμετάλλευσης, οικολογικών καταστροφών, νοήματος που συσσώρευσαν αιώνες καπιταλιστικής ανάπτυξης, υπερίσχυσης και εξουθένωσης του ανθρώπου.
Όταν όμως τέτοια ζητήματα θεμελιακά, κρύβονται από τις κοινωνίες, ως εάν να μην είναι δικά τους και του καθενός πολίτη προβλήματα, που η προσέγγισή τους και μόνο απαιτεί μια ατομική διερώτηση, έναν ατομικό συγκλονισμό, μια εξέταση των αιτιών, έναν επαναπροσδιορισμό των σχέσεων των ανθρώπων με τη ζωή τους, τον άλλο και τον κόσμο, όταν υποβοηθείται και εγκρίνεται η ανάπτυξη των κάθε είδους "αντανακλαστικών", τότε τα προβλήματα αυτά, εφόσον δεν γίνονται καθαρά και χάνονται μέσα στα φώτα του τηλεοπτικού κόσμου των ψευδαισθήσεων, θα ξεσπάσουν σε μαζικές καταστροφές και δυστυχίες, όπως επανειλημμένα έχει γίνει στην ιστορία αυτής της ηπείρου.
Δεν είναι ότι είμαι απαισιόδοξη. Είναι ότι είμαι εντελώς ανίκανη να δεχθώ ότι παρόμοιες πανευρωπαϊκές τηλεοπτικές αναμεταδόσεις, μπορούν ν' αναδείξουν το πρόσωπο του καταλλήλου υποψήφιου "ευρωπαϊκού" ηγέτη.
Εγώ θα προτιμούσα έναν υποψήφιο ο οποίος θα ομολογούσε ότι τα 30 δευτερόλεπτα του προκαλούν αμηχανία ίσως και θλίψη, ότι δυσκολεύεται πολύ κι ότι αισθάνεται πολύ λίγος και μικρός, πολύ κουτός για να σκεφτεί και ν' απαντήσει, και για το λόγο αυτό θα καλούσε τους Ευρωπαίους πολίτες να μετακινηθούν λίγο από τις βεβαιότητές τους, από τα κεκτημένα αγαθά τους και να τον συνδράμουν, ερχόμενοι στη θέση του, που όμως είναι και δική τους θέση, δηλαδή την θέση του σύγχρονου ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ.
Ίσως δεν κάνω για πολιτικός.
Ίσως να είμαι ο περίγελως ή και τίποτα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου