Όταν οι άνθρωποι μπόρεσαν να αντικρύσουν τον φυσικό κόσμο ως ένα τεράστιο ρολόι, ως ένα
μηχανισμό με γρανάζια και ελατήρια και τους εαυτούς τους ως μέρη αυτής της διάταξης που απλώς λειτουργεί και σκέφτηκαν ότι όπως τα εξαρτήματα του ρολογιού δεν ξέρουν τίποτα για την ώρα και τον χρόνο, έτσι κι οι άνθρωποι δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να ξέρουν τίποτα για τον σκοπό και την δημιουργια του κόσμου, τότε θεμελιώθηκε η τεχνοκρατική αντίληψη για τα πράγματα.
Έκτοτε όλη η προσπάθεια ήταν να βρεθούν οι μηχανισμοί εκείνοι που θα κάνουν το ρολόι να δουλεύει. Η τάση αυτή εκφράστηκε στην εργασία με την μηχανοποίηση της παραγωγής και σε πολιτικό επίπεδο με την ψήφο των πολιτών.
Η ψήφος δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένας ακόμη μηχανισμός και η αξία της είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας επενδυμένη μάλιστα με "ιερότητα", διότι συνδέεται με την ίδια την θέση μας μέσα στο κοινωνικό σύστημα - ρολόι που ανέτειλε ήδη από τον 16ο αιώνα περίπου, μαζί με τις θεωρίες του "κοινωνικού συμβολαίου".
Και αν κάποτε οι θεωρίες αυτές ήταν ένα προοδευτικό βήμα σε σχέση με την "ελέω θεού" εξουσία του μονάρχη, στον σημερινό μετα-καπιταλιστικό κόσμο είναι ξεπερασμένες ήδη και τα προβλήματα απαξίωσης του πολιτικού συστήματος είναι εκφράσεις αυτού του τέλους, ενώ όλο και λιγότεροι πολίτες πιστεύουν ότι ψηφίζοντας μπορούν να επηρεάσουν τα κέντρα όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις για το μέλλον της ζωής τους και του πλανήτη.
Στη Φαινομενολογία του πνεύματος §588 γράφει σχετικά ο Hegel: «όπου ο Εαυτός είναι παρών μόνο δι’ αντιπροσώπευσης ή ως μια απλή ιδέα, εκεί αυτός δεν είναι πραγματικά· όπου είναι δι’ εκπροσώπου, αυτός δεν είναι».
Η υπέρτατη αποξένωση του ανθρώπου από τον εαυτό του και από τον συνάνθρωπό του είναι η λογική της εκπροσώπησης ή της αντιπροσώπευσης. Γιατί; Επειδή δι’ αυτής ο άνθρωπος εξαπατάται και παραδίδει την αλήθεια του στη δικτατορία των πιο ανίκανων μειοψηφιών, εμφανιζομένων μάλιστα με τον μανδύα της πλειοψηφίας.
Όταν διατείνονται ότι εκπροσωπούν την πλειοψηφία, στην πράξη δομούν την πιο βίαιη εξουσία σε όλα τα επίπεδα της ζωής: φαινομενικά την ασκούν εν ονόματι της πλειοψηφίας, ουσιαστικά όμως τη χρησιμοποιούν ενάντιά της.
Δι’ αυτής της εξουσίας αποκλείουν την εργαζόμενη κοινωνία από την πολιτική παιδεία και από κάθε λαχτάρα πνευματικής της ολοκλήρωσης. Έτσι τη μετατρέπουν σε μάζα, σε όχλο που κατευθύνεται παραζαλισμένη από τα μμε και τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες της ή/και διάφορες απειλές, στερώντας της την δυνατότητα να ανυψώνεται σε μια αυτό-κυβερνώμενη πολιτική κοινότητα ελεύθερων ατόμων. Όσο πιο ανίκανες είναι τέτοιες μειοψηφίες, τόσο εξαπολύουν την ολέθρια μανία τους ενάντια στην εμπρόσωπη ατομικότητα.
Η ιστορία των πρόσφατων χρόνων και το δράμα της χώρας μας είναι η τρανή απόδειξη αποτυχίας το άτομο μέσα από την συμμετοχή του στα "κοινά πράγματα" να εξελίσσεται σε δια-λογικό πρόσωπο και να αποκτά μια ουσιώδη σχέση με την πραγματικότητα της ζωής του και της ζωής μαζί.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου