_σημειώσεις από μια ορκωμοσία

 

Η ορκωμοσία έγινε σήμερα στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Κρήτης.
Πήγα για να χαιρετήσω δύο φίλους μου, τον Κωνσταντίνο και το Νεκτάριο, που σήμερα πήραν τα πτυχία τους.
Είχα και μια περιέργεια σχετικά.
Κατάμεστο το μεγάλο αμφιθέατρο.
Κόσμος με ανθοδέσμες ερχόταν από νωρίς, κυρίες, κύριοι, γιαγιάδες και παππούδες, μικρά παιδιά, φωτογράφοι. Καραμούζες, ροκάνες, αυτοσχέδια πανώ με το όνομα του "δικού τους" φοιτητή, μια παρέα φορούσε καπελάκια φτιαγμένα από χαρτί σαν αυτά που φορούν σε ανάλογες περιπτώσεις οι απόφοιτοι των αμερικανικών κολεγίων. Φοιτήτριες ντυμένες κατάλληλα για μεταμεσονύχτια έξοδο.

Η ορκωμοσία ένα σημείο συνάντησης των δύο κόσμων, αυτού που υπάρχει εκτός των ακαδημαϊκών τειχών και αυτού που υποτίθεται ότι βρίσκεται εντός.
Μια συνάντηση θλιβερή.
Το πλήθος που συνέρρευσε με τις πομπώδεις εκδηλώσεις του, τα σπρωξίματα, την θορυβώδη παρουσία του, την αυταρέσκειά του, το ναρκισσισμό του και με την οχλοβοή του συνόδευε κάθε ομιλητή :

- την εκπρόσωπο του σωματείου διοικητικών υπαλλήλων που προσπάθησε να ενημερώσει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ίδρυμα, εξαιτίας των απολύσεων

- μια ομιλήτρια, γιατρός στο επάγγελμα, της οποίας στάθηκε αδύνατο να ακούσω το όνομα και την ιδιότητα, που προσπάθησε να μιλήσει για την ανάγκη οι ανθρωπιστικές σπουδές να συνδεθούν με τις θετικές επιστήμες και να θέσουν ουσιαστικούς προβληματισμούς για την τεχνολογική εξέλιξη και την πολιτική

- την κοσμήτορα, η οποία μιλούσε χαμηλόφωνα και κάθε τόσο την διέκοπταν άκαιρα χειροκροτήματα, ως ένδειξη "βαρεθήκαμε, πέρνα στο ψητό", δηλ. στο θέαμα.

Μετά τον όρκο που βεβιασμένα κάποιος διάβασε, άρχισαν να απονέμονται τα πτυχία.
Τι σφυρίγματα, τι φωνές, τι βεγγαλικά εσωτερικού χώρου που σκάνε και πετάνε κάτι πολύχρωμα γυαλιστερά χαρτάκια στον αέρα, όπως στα γήπεδα! Γέμισε ο τόπος. Πιάσανε δουλειά οι φωτογράφοι, όπως στα νυχτερινά μαγαζιά. Φαντάζομαι ότι θα πήραν φωτιά τα facebook και τα twitter.

Εκεί έφυγα.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά;
Όταν τα γεγονότα καθ' αυτά έχουν χάσει την δύναμη να παράγουν αυθεντικές συγκινήσεις, οι άνθρωποι θα κατασκευάζουν αυτή την συγκίνηση που τους είναι απαραίτητη για να νιώσουν την στιγμή, με τρέχοντα και φθηνά υλικά, με καραμούζες και βεγγαλικά, με οχλοβοή και λαμέ εμφανίσεις. Θα διαχέεται και θα χάνεται η συγκίνησή τους μέσα στο πλήθος, αφήνοντάς τους ανέγγιχτους.
Θα φτιάχνουν θλιβερά κοινωνικά events.
Θα εκτονώνονται και θα αποφεύγουν να σκέφτονται.
Τι να σκέφτονται ; Να! ας πούμε την χαμηλόφωνη ομιλία εκείνης της κυρίας ως τα τελευταία λόγια ενός δασκάλου προς τον μαθητή του.
Την πιθανότητα να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα πιο σφαιρικά, σαν επιστήμονες.
Την ηθική του κόσμου των γραμμάτων.
Τέτοια πράγματα.

Τίποτα από όλα αυτά.
Εσείς όμως, Νεκτάριε και Κωνσταντίνε, ίσως εσείς μπορέσετε να κρατήσετε ζωντανή την ουσία των σπουδών σας, εκεί που θα γυρίσετε στις πατρίδες σας ή στα μεταπτυχιακά που σχεδιάζετε να κάνετε.
Εσείς ξέρετε, στη Φιλοσοφία το μάθαμε μαζί στο μάθημα του "Φαίδρου" του Πλάτωνα, ότι όσο κι αν ο κόσμος εμφανίζεται κραυγαλέος και χυδαίος, σε κάθε εποχή, μέσα σε τόσο θόρυβο και αμετροέπεια, υπάρχει -παρ' όλα αυτά- ζωντανή η αναζήτηση της Αλήθειας.
Μόνο που πρέπει να βγείτε εκτός των τειχών της πόλης και να περπατήσετε ακούγοντας μόνο τον ήχο του νερού και τα τζιτζίκια, παρέα με κάποιον σαν τον Σωκράτη.
27 Νοεμβ.2013