Προχθές φυλλομέτρησα τις αναπνοές που σου έστειλα.
Πάνω από χίλιες. Δεν ξέρω ακριβώς.
Έπρεπε να βάλω αυτόματη αρίθμηση.
Από τότε βήχω. Κυρίως βήχω το βράδυ.
Βάζω δύο και τρία μαξιλάρια, αδύνατον ν’ αναπνεύσω.
Σηκώθηκε μια σκόνη. Μια σκόνη πέντε χρόνων.
Έχει γεμίσει το δωμάτιο, είναι μια ψιλή ψιλή σκόνη χωρίς βάρος που αιωρείται.
Κοιτάζει απ’ το παράθυρο και το κλείνει.
Δεν βγαίνει απ’ την πόρτα, αν και την κυνήγησα με μια πετσέτα.
Μένει μαζί μου όλο το βράδυ και με βασανίζει.
Η σκόνη που σηκώθηκε καθώς φυλλομετρούσα τις αναπνοές που σου έδωσα.
Μου έκανε μεγάλο κακό, έναν επίμονο βήχα που δεν λέει να μ’ αφήσει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου