_τα μπαλκόνια

Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από μπαλκόνια. 

Τα μπαλκόνια φυτρώνουν στη πόλη.

Καθένα ανυψώνεται σιγά σιγά σαν φύτρο και οι άνθρωποι ανεβαίνουν ο καθένας στο δικό του.  

Μικρά, μεγάλα.

Στον πρώτο, στον τέταρτο.

Ευρύχωρα, στενάχωρα, ορθογώνια.

Βλέπουν στην ανατολή κι άλλα στη δύση.

Παγωμένα βορινά ή αποπνικτικά στη μεσημεριάτικη ζέστη. 

Με ανοιχτό ορίζοντα ή μόνη θέα την απέναντι απλωμένη μπουγάδα.

Μερικοί διακοσμούν τα μπαλκόνια τους με φυτά εξωτερικού χώρου, φυτεμένα σε πλαστικές γλάστρες. 

Κι άλλοι με μελωδικά πτηνά, όπως τα καναρίνια, σε κλουβιά καρφωμένα στον τοίχο. 

Στα μπαλκόνια βλέπεις μικρά πλαστικά τραπέζια και τις ανάλογες καρέκλες. Μια για τον κάτοχο του μπαλκονιού κι άλλες στοιβαγμένες για τυχόν επισκέπτες. 

Καθένας χρειάζεται ένα μπαλκόνι.

Είναι χρήσιμα, γενικώς. 

Πού αλλού θα'βγαζε κάποιος τα παπούτσια του για να ξεβρομίσουν;  Πού θα τοποθετούσε τον σκουπιδοτενεκέ του; Ή που θα εναπόθετε μια σκούπα για τα χνούδια, μια σφουγγαρίστρα, ένα πανί στερεωμένο πάνω σ' ένα μακρύ κοντάρι να φτάνει τις αραχνοφωλιές στα πιο δύσκολα σημεία; 

Τι γοητεία να βλέπεις τα μπαλκόνια των ανθρώπων!

Εκείνα τα γυμνά, τα ξεχασμένα με τις κλειστές γρίλιες και τα σφικτά παράθυρα που πίσω τους σαν υποψία κινείται η ζωή. 

Και τ' άλλα τα ξέχειλα από πράγματα ετερόκλιτα, από σπίτια που πλημμύρισαν με παιδικά καρότσια, με ομπρέλες ηλίου, εργαλειοθήκες, μισοάδεια κουτιά λαδομπογιάς, ταβανόβουρτσες και σημαίες εθνικών επετείων. 

Μπαλκόνια των νιόπαντρων ζευγαριών με μυρωδιά υποσχέσεων κι αφτερσέιβ. 

Μπαλκόνια χήρων γυναικών με θυμιατήρια στο παράθυρο και μυρωδιά εσπερινή. 

Έχουν κι οι υποσχέσεις μυρωδιά. 

Μπαλκόνια με τάξη κι άλλα με αταξία. 

Μπαλκόνια για ακροβασίες, στην άκρη άκρη. Εκεί στη γωνιά της κουπαστής, για το ανείδωτο πέταγμα, για την ατελή συντριβή.

Υπάρχουν και μπαλκόνια που δεν φυτρώνουν. 

Είναι ίσα με το πάτωμα. Μερικές φορές δυο - τρία σκαλοπάτια πιο κάτω. 
Τα υγρά μπαλκόνια, τα περίκλειστα. 
Που λες δεν βλέπω τίποτα, μόνο βράχο, μόνο θεμέλια και ήχους βασανιστικούς και επίμονους, ήχους σωλήνων, νερά που κατεβαίνουν από αποχετεύσεις πολυκατοικιών, άγνωστων ενοίκων βήματα, τριγμούς και έναν αέρα τον ίδιο και τον ίδιο που δεν ξέρεις αν εισπνέεις ή εκπνέεις, αν βλέπεις ή δεν βλέπεις. 

Που λες "δεν είναι μπαλκόνι ετούτο". 
Και λες να ψάξεις να βρεις την έξοδο κινδύνου, να προλάβεις...

Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από χιλιάδες μπαλκόνια. 

Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα, όλα όμως βλέπουν προς την ίδια κατεύθυνση. 

Κι όλοι, ο καθένας στο δικό του, πολεμάει με τη σκόνη που σωρεύεται αργά και συνεχόμενα, δίχως σταματημό. Κάθεται πάνω στα μαλλιά, εισχωρεί στα ρουθούνια, στο λαιμό, μας ντύνει και μας κουκουλώνει τόσο, που ανεπαίσθητα το μπαλκόνι με μπαλκόνι πολιτείας,  πια δεν μοιάζει. 

Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από χιλιάδες μνήμες και μνήματα.