_το νόημα είναι στη σημείωση

Σήμερα, όπως κάθε πρωί, που λέει και το παλιό τραγούδι, σηκώθηκα στις 6.00, ήπια έναν καφέ, ντύθηκα, μάζεψα τα χαρτιά, τα βιβλία, τα μολύβια μου και ξεκίνησα ένα δρόμο μισής ώρας πεζοπορίας για να φτάσω από το σπίτι μου, που βρίσκεται σ' ένα ημιορεινό χωριό της Κρήτης,  στην Εθνική οδό, απ' όπου περνάει το λεωφορείο για το Ρέθυμνο. Από εκεί, απ' το Ρέθυμνο, πήρα ένα άλλο για να πάω στο Πανεπιστήμιο. Έφτασα στις 8.45 κι είχα στο νου μου να παρακολουθήσω το μάθημά μου και στην καρδιά μου την γνώριμη ανυπομονησία για τα θαυμάσια που θα άκουγα για 3 ώρες τα σχετικά με τον Όμηρο και την Ιλιάδα*, διότι περί αυτού επρόκειτο το μάθημα.

Aντ' αυτού ανακάλυψα ότι  όλα αυτά που έκανα δεν ήταν αρκετά. Έπρεπε επιπλέον να είμαι μέλος μιας ορισμένης σελίδας και ομάδας στο facebook, απ' όπου θα είχα την ευκαιρία να πληροφορηθώ, εάν ήμουν μέλος της βεβαίως, ότι σήμερα η καθηγήτρια την οποία θα πήγαινα να παρακολουθήσω, δεν θα έκανε μάθημα.
Απ' όλα αυτά που παραπάνω αναφέρω -και είναι πολλά και διαφορετικά γεγονότα- κανένα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ακόμα κι αν τα δεις σαν μια προσωπική ταλαιπωρία -για την οποία θα μπορούσα να είμαι έξαλλη και να φωνασκώ τους περί "περί δικαιωμάτων" πύρινους όσο και εύκολους λόγους- και έτσι ακόμα, δεν έχει καμία σημασία.
Εκτός από ένα γεγονός. Αυτό που μου είπαν οι συμφοιτητές μου, όταν με είδαν να στέκομαι απορρημένη έξω από το κλειστό αμφιθέατρο, ότι εάν είχες facebook και αν ήσουν μέλος στην συγκεκριμένη σελίδα ("φίλος" θαρρώ το λένε) θα είχες κι εσύ τα προνόμια της πληροφόρησης.
Οποία κυνική ομολογία!! Μου φέρνει στο μυαλό, ανάλογες παρα-παρα-ομαδοποιήσεις που τόσο σφοδρά έχουν -εκ των υστέρων- καταδικαστεί από όλους και μεις, οι μεγαλύτεροι, τις ζήσαμε κοντά 30 χρόνια. 

Μου φέρνει στο μυαλό κλαδικές, τοπικές και ημετέρους. Κρυφομιλήματα και  χτυπήματα στην πλάτη. Κάποιους που ξέρουν από πριν και κάποιους που ποτέ δεν γνωρίζουν αρκετά. Κάποιους χαζούς ανάμεσα σε τόσους έξυπνους, κάποιους απληροφόρητους ανάμεσα σε τόσους πληροφορημένους. 

Μπορείτε να σκεφτείτε ότι υπερβάλλω. Δεν υπάρχει εδώ ούτε κλαδική, ούτε τοπική, ούτε βουλευτής να σε χτυπάει φιλικά και συνένοχα στην πλάτη. 

Εγώ όμως δεν νιώθω να υπερβάλλω. 

Το ουσιαστικό παραμένει το ίδιο, άσχετα εάν εμφανιζόταν τότε έτσι και σήμερα αλλιώς. 

Το βασικό είναι και παραμένει ένα θέμα Ηθικής. 

Η Ηθική αυτή λέει:  Όποιος δεν είναι σύμφωνος, συμβατός με τα κυρίαρχα πρότυπα συμπεριφορών, επικοινωνίας, ενημέρωσης, έτσι θα ταλαιπωρείται, έτσι θα πληρώνει τσάμπα εισιτήρια για μετακινήσεις από τα χρήματα που δεν έχει, έτσι θα μένει ξεκρέμαστος.

Αναρωτιέμαι, εάν αυτή η, με την βία (διότι περί βίας πρόκειται), εγγραφή στην συγκεκριμένη σελίδα, δεν έχει ως παρεπόμενο την δημιουργία μιας ηλεκτρονικής βάσης δεδομένων χιλιάδων φοιτητών δηλ. μιας πολύ ειδικής και με συγκεκριμένα καταναλωτικά πρότυπα ομάδας, στην οποία θα μπορούν να απευθύνονται -και μέσω της σελίδας και αλλαχώς- διάφοροι επιχειρηματίες προς άγραν πελατών.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι διάφοροι ιστότοποι με μεγάλη επισκεψιμότητα, πωλούν τον χώρο τους για διαφημίσεις επιχειρήσεων, αποκομίζοντας οικονομικά οφέλη.


Μα κι όλα αυτά δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία. 
Το βασικό νόημα  είναι η διολίσθηση. Αυτή η σιγανή, ανεπαίσθητη διάβρωση που εισχωρεί, κρυφά, υπόγεια και τόσο πολύ φυσικά υπαγορεύει τους τρόπους του συνδιαλέγεσθαι.
Το Πανεπιστήμιο, όπως και οι άλλες κοινωνικές δομές, όπως και οι διάφορες κοινωνικές  ομάδες αλώνονται, σιγά σιγά, χάνουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους, τον ιδιαίτερο λόγο που διακινείται ανάμεσά τους και τις συνέχει, για να διαχυθούν σε μια άχρωμη σούπα μοντερνισμού, όπου ο μόνος συνεκτικός ιστός θα είναι η ομοιομορφία και η συμμόρφωση σ' αυτήν και πίσω απ'αυτήν θα βρίσκεται το κέρδος και οι νόμοι της αγοράς.
Το ελληνικό Πανεπιστήμιο βρίσκεται σε μια πορεία αποσύνθεσης. Η λειτουργία του δυσκολεύει μέρα τη μέρα. 

Το Πανεπιστήμιο θα πληγεί (έχει ήδη) από την εγκάθετη κυβέρνηση και τα μεγαλοσυμφέροντα αλλά θα απαξιωθεί από εμάς τους ίδιους (καθηγητές - φοιτητές κλπ) όσο δεν υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο τον ιδιαίτερο χώρο του, τις ιδιαίτερες δομές του, τον ιδιαίτερο τρόπο που έχει -ή που οφείλει να έχει - για να την μεταξύ των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας επικοινωνία. Όλα αυτά συνιστούν ένα ιδιαίτερο νόημα, μια ιδιαίτερη Ηθική. 

Έναν ιδιαίτερο τρόπο που υιοθετούν οι άνθρωποι για να δομούν τις σχέσεις τους, αναγνωρίζοντας ότι ο θεσμός και οι κανόνες που τον διέπουν στηρίζονται σε μια προσυμφωνημένη παραδοχή που υπερβαίνει κάθε ένα μέλος ακόμα και το άθροισμα των μελών που κάνουν την παραδοχή αυτή, διότι απηχεί ένα έλλογο συλλογικό υποκείμενο. Και αυτή η παραδοχή στην περίπτωσή μας, του Πανεπιστήμιου, είναι η θεραπεία της Γνώσης σε συνθήκες ελεύθερου διαλόγου και διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας.
Το Πανεπιστήμιο οφείλει να αντισταθεί στην τρέχουσα, χύδην λεγόμενη "επικοινωνία". Κι όχι μόνο αυτό, η πανεπιστημιακή κοινότητα οφείλει και να εμβαθύνει στα φαινόμενα αυτά, ως συμπτώματα μιας κοινωνίας που έχει συνηθίσει πλέον να κινείται στην επιφάνεια, να εμπιστεύεται την μνήμη της επιφάνειας εργασίας του Η/Υ και να εκφράζεται μέσα από μια αλλοπρόσαλλη υβριδική παρα-γλώσσα των greeklish και της εύκολης  ατάκας.


Εγώ πάντως, δεν θα αποκτήσω σελίδα στο facebook, δεν θα αποκτήσω κινητό τηλέφωνο και ας μείνω πίσω. Ας ταλαιπωρούμαι. Θα πηγαίνω κανονικά στα μαθήματα σύμφωνα με το αναρτημένο στο side του τμήματος πρόγραμμα, θα περιμένω να με ενημερώνει το Πανεπιστήμιο από τους δικούς του χώρους και τόπους πληροφόρησης και θα ξυπνάω κάθε πρωί στις 6 για να κάνω πάντα και πάλι την ίδια διαδρομή.



*Μια σημείωση που θέλω να κάνω. Αν σκεφτείς ότι η "Ιλιάδα" είναι ένα έργο μέσα στο οποίο απηχούν οι αφηγήσεις πολλών γενεών πριν από τον Όμηρο και ότι έφτασε από στόμα σε στόμα, κοντά 15.000 στίχοι, έως τις μέρες μας, τότε ίσως να νιώσεις να γεμίζουν τα μάτια, η γλώσσα, το μυαλό σου χρυσάφι, να γίνεσαι ολόχρυσος καθώς ανιχνεύεις την προφορική και γραπτή ιστορία 3.500 χρόνων πάνω σου. [Aυτή την αίσθηση η καλή καθηγήτρια έχει κατορθώσει να την μεταφέρει]. Και τότε κάθε γελοιότητα τύπου facebook  θα σου φαίνεται  να  είναι σαν ένα φτύσιμο  κατάμουτρα στα πρόσωπα (face) και στα βιβλία (book). Αλλά πρέπει να νιώσεις έτσι, σα να είσαι φτιαγμένος από χρυσάφι. 

Χανιά 22.11.2013