Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_μέχρι να μη ρωτάτε πιά!

 


Στους φοιτητές θέλω να απευθυνθώ.
Ιδιαίτερα σ’ αυτούς που σήμερα χάρηκαν με την ρύθμιση του Υπουργείου «προς όφελος των φοιτητών», να δώσει το δικαίωμα σε όλους, ανεξάρτητα σε ποιο ίδρυμα φοιτούν και σε ποιο εξάμηνο βρίσκονται, να δώσουν όσα μαθήματα θέλουν στις εξεταστικές του Φεβρουαρίου και του Ιουνίου.Όσα μαθήματα θέλουν. Να ξεμπερδεύουν.

Η τροπολογία αποφασίστηκε σήμερα και αύριο έρχεται προς ψήφιση. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτοί που θα κληθούν να ψηφίσουν δεν θα έχουν καν διαβάσει την εν λόγω τροπολογία, δεν θα έχουν καν προλάβει να σκεφτούν τις πρώτες σκέψεις, πόσο μάλλον να κάνουν και δεύτερες και τρίτες... Παρ' όλα αυτά θα ψηφίσουν. Δεν είναι βρίσκονται εκεί που είναι για να σκέφονται!!

Εσείς όμως γιατί να χαίρεστε; Γιατί να μην οργίζεστε;
Γιατί να μην νιώθετε σαν κονσέρβες αραδιασμένες πάνω σε μια ταινία παραγωγής που η κάθε μια περνάει σε σειρά πίσω από την άλλη και σφραγίζεται;
Γιατί να μην καταλαβαίνετε ότι το πτυχίο σας έτσι γίνεται ένα κουρελόχαρτο;
Γιατί να χαίρεστε για ένα τέτοιο πτυχίο;
Γιατί να θέλετε ένα τέτοιο πτυχίο;
Η παρέμβαση του Υπουργείου, που έρχεται ως απάντηση στις κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων, βρίσκεται ακριβώς στην κατεύθυνση της υποβάθμισης του Δημόσιου Πανεπιστημίου και μάλιστα με την δικαιολογία της απεργίας αυτών που χάνουν την δουλειά τους και με την κάλυψη των μ.μ.ε. που φουντώνουν την «ανησυχία» για τις οικογένειες των φοιτητών που πληρώνουν νοίκια και έξοδα και δεν λαμβάνουν το πολυπόθητο χαρτί του νεαρού βλαστού τους ως αντίκρισμα των κόπων και των θυσιών τους. Για να μην χαθεί το εξάμηνο! Τι γκεμπελισμός!

Αλήθεια πιστεύετε ότι ο πρωθυπουργός, ο υπουργός και ο κάθε μεγαλοδημοσιογράφος είναι σε θέση να αντιληφθούν τους κόπους και τις αγωνίες της μέσης ελληνικής οικογένειας, για το ο,τιδήποτε;

Άραγε δεν καταλαβαίνετε ότι η «ρύθμιση» αποτελεί μια επιβολή στον τρόπο που τα πανεπιστήμια και τα τμήματα των σχολών αποφασίζουν για τον τρόπο λειτουργίας και αξιολόγησης του ακαδημαϊκού έργου;

Άραγε δεν καταλαβαίνετε ότι τα Πανεπιστήμια έχουν κάποιους ουσιαστικούς λόγους για να βάζουν όριο στα μαθήματα που μπορεί να δηλώσει και να περάσει ένας φοιτητής ανά εξάμηνο; 

Άραγε δεν καταλαβαίνετε ότι οι Σχολές θέτουν ένα όριο στους φοιτητές των τμημάτων των εργαστηριών και των σεμιναριακών ασκήσεων για λόγους ουσιαστικής ακαδημαϊκής και επιστημονικής αρτιότητας; 

Γιατί σας φαίνεται φυσικό να έρχεται το Υπουργείο Παιδείας και να νομοθετεί με έναν τρόπο αγοραίο; Δεν σας θυμίζει ρύθμιση των τιμών των λαχανικών, ανάμεσα σε μεγαλέμπορους  στην λαχαναγορά των Αθηνών;

Τόση φτήνια. Τέτοια ξεδιαντροπιά!
Αύριο -είναι πολύ κοντά αυτό το αύριο- όλα τα παιδιά των δυτικών συνοικιών της Αθήνας, των χωριών της Ελλάδας, κάθε ελληνικής οικογένειας θα μπορούν να έχουν ένα πτυχίο λαχαναγοράς  που θα προκαλεί το γέλιο και την περιφρόνηση όλων αυτών που έχουν πάει σε ακριβοπληρωμένα κολέγια των Αθηνών και του εξωτερικού, γιατί σ’ αυτούς θα ανήκει και ο κόσμος.
Και σεις δεν θα έχετε τίποτα. Θα έχετε "κερδίσει" ένα εξάμηνο, στα χέρια σας θα έχετε ένα χαρτί και στο μυαλό σας χιλιάδες μπερδεμένα ερωτηματικά που θα πηγαίνουν και θα έρχονται αναπάντητα. Μέχρι να κουραστείτε να ρωτάτε. Μέχρι να παίρνετε ό,τι σας δίνουν.Μέχρι να μην ρωτάτε πιά!!

Χανιά 25 Νοεμβ. 2013

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός