Eίναι θλιβερό να περνάς απ' τα τοπία του τουρισμού, αυτή την εποχή.
Λες και κάποιος τράβηξε τη πρίζα αυτουνού του χαζοχαρούμενου λουνα πάρκ και έπαψαν όλα.
Ερήμωσαν τα ξενοδοχεία, τα δωμάτια, οι καντίνες, οι ομπρέλες κλείσανε, οι ξαπλώστρες μαζεύτηκαν, σβήσαν τα πολύχρωμα φωτάκια των μπαρ και οι ταμπέλες των καταστημάτων, σταμάτησαν τα τρενάκια, αποσύρθηκαν οι χαμογελαστοί παλιάτσοι, οι εύθυμες κυρίες, οι γυμνασμένοι κύριοι, ένα ολόκληρο απόλυτα τεχνητό τοπίο πέρασε στην σιωπή. Χωριά της μιας σεζόν ερήμωσαν, όλα κλειστά.
Μέσα Νοέμβρη, κι η φύση προσπαθεί ν' αναρρώσει από την καλοκαιρινή καταπόνησή της, να ξαναφτιάξει τους αμμόλοφους στις παραλίες, όπως αυτή θέλει και διατάζει, να αποκαταστήσει τους ήχους της, να θέλξει και πάλι τους γλάρους και τα αγριοπερίστερα, να ανασάνει τις μυρωδιές της, να νοικοκυρέψει τα φύκια, να επανορθώσει την γυαλάδα των βοτσάλων, να ξαναδεί τον ουρανό της.
Όταν τα είπα αυτά, μου είπαν : Για όνομα του Θεού! πάντα οι άνθρωποι μετακινούνταν το χειμώνα από τα ψηλά μέρη στα πιο χαμηλά και το αντίθετο έκαναν το καλοκαίρι. Πάντα κάποια χωριά ερήμωναν, ανάλογα με τις εποχές. Κι έπειτα, τόσος κόσμος ζει απ’ τον τουρισμό. Τι θέλεις δηλαδή να μην έχουμε τουρισμό;
Όσον αφορά το πρώτο, θα συμφωνήσω ότι, ναι οι άνθρωποι από πάντα μετακινούνταν από το ένα μέρος στο άλλο, για να βοσκήσουν τα ζώα τους για παράδειγμα. Σ’ αυτό όμως το αέναο παιχνίδι του ανθρώπου με τη φύση, η Φύση έβαζε τους όρους του παιχνιδιού και ο άνθρωπος αφουγκραζόταν τους ρυθμούς της, τα μέτρα και τα σταθμά της και στάθμιζε, προσάρμοζε ανάλογα την ζωή του, με βάση την φυσική κανονικότητα και όχι μια τεχνητή προβλεψιμότητα.
Υπάρχει μια διαφορά τάξεως. Υπάρχει μια διαφορά βιασμού ή σεβασμού της φύσης.
Τα τεχνητά τοπία του τουρισμού, κάθε άλλο παρά σέβονται την φύση. Κι όχι μόνο μετατρέπουν τα χωράφια σε σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, τις παραλίες σε ομπρελοφυτείες κ.οκ., αλλά ασελγούν και πάνω σ’ αυτό το σώμα του ελληνικού πολιτισμού, μ’ ότι αυτό σημαίνει : γλώσσα, παράδοση, ταχύτητα ζωής.
Επιβάλουν με τον όγκο τους, με την παρουσία τους στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, τους ρυθμούς μιας βιομηχανικής αλυσίδας, που με τη σειρά της συντονίζεται με τις αφίξεις στα αεροδρόμια, που με τη σειρά τους κινούν τις πωλήσεις αντιηλιακών, χλωρίων και απορρυπαντικών για πισίνες, αποφρακτικών για νεροχύτες και κατεψυγμένων κρεατικών.
Όσον αφορά το δεύτερο: Ναι, θέλω να μην έχουμε...
Ναι, δεν θέλω να εκσυγχρονιστεί ο βόρειος οδικός άξονας των Χανίων.
Ναι, δεν θέλω να έρχονται κρουαζιερόπλοια.
Ο λόγος ότι πρέπει να ζήσουμε κάπως, δεν σημαίνει να ζήσουμε όπως νά’ναι.
Ναι, να μην ζουν οι άνθρωποι από αυτόν τον τουρισμό, διότι αυτό το χάλι της μαζικοποίησης δεν έχει σταματημό, δεν έχει φραγμό.
Ναι, να μην ζουν οι άνθρωποι βιάζοντας την φύση, διότι βιάζουν τον εαυτό τους.
Κι έτσι ζουν, βιάζοντας και βιαζόμενοι.
Περνώ κάθε μέρα από τα τεχνητά τοπία του τουρισμού.
Ευτυχώς που είναι κλειστά.
Δυστυχώς όταν ανοίγουν.
Όταν οι λόγοι της τουριστικής αγοράς επιβάλλουν να ανοίξουν, τότε κυνηγημένα φεύγουν τα αγριοπερίστερα και οι τσουκνίδες ισοπεδώνονται.
διαδρομή Χανιά - Ρέθυμνο - Χανιά, 11 Νοεμβ. 2013
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου