[ παράκοσμος_ ]

Σχέδιο με μολύβι Κάποιος είπε : Το κράτος μου,  Άλλος είπε : η Ομάδα μου,  Άλλος: το συμφέρον μου Άλλος : το κόμμα μου,  Άλλος : η καριέρα μου,  Άλλος : το δίκιο μου,  Άλλος : το μικρό μαγαζάκι μου Άλλος : το γραφειάκι μου...  Άλλος : η ζωούλα μου.... Άλλος : η ευτυχιούλα μου... Ποτέ δεν έλειψε από τον τόπο αυτό η κοτζαμπάσικη λογική της κατοχής και της εξουσίας ανθρώπων, πραγμάτων, θεωριών και αληθειών.... Λες και μπορεί κάποιος κάτι να κατέχει.... Τόσο μίζερα όλα. Τόσο πιο μίζερα κάτω από έναν τέτοιο ήλιο...  Περιτριγυρισμένα από ένα τέτοιο  κυανό της Δόξας....  Μιλημένα μ' αυτή τη γλώσσα του θανάτου... Ύστερα, τα καλύτερα, τα πιο λαμπρά και γόνιμα μυαλά τούτης της έρημης γης οδηγήθηκαν, άλλα σε ξένους τόπους για να τ' ανακαλύψουμε εκ νέου -σαστισμένοι και δαγκώνοντας τη γλώσσα μας-  μετά τον θάνατό τους, κι άλλα, όσα δεν είχαν την τύχη με το μέρος τους, μέσα από τη χλεύη και την απομόνωση, με μια...

Το βιντεάκι παραπέμπει σε κάτι "καρμικό".  Μια ανατολική αντίληψη ότι ο κόσμος μας χρωστάει το καλό που κάναμε και θα μας το δώσει. Ότι υπάρχει μια κοσμική δικαιοσύνη.... κάτι απ' αυτά που λέει ο Κοέλο στα βιβλία του....  Ας την δέχεται όποιος μπορεί σ' αυτά να βρίσκει ανάπαυση.  Εμένα μ' άρεσε ο τίτλος με τον οποίο κυκλοφορεί :   If you cry you lose. I lost.   (Εάν κλάψεις χάνεις. Εγώ έχασα).  Είμαστε οι χαμένοι.  Θέε μου πόσο δύσκολο είναι να το αποδεκτούμε αυτό.  Κι όμως είναι η μόνη αληθινή βάση, από την οποία πρέπει να ξεκινάει κανείς για να μιλήσει, για να σκεφτεί, για να σχετιστεί με τους άλλους, για να αγαπήσει, για να ζήσει. Όποιος έχασε και χάθηκε κλαίει. Οι υπόλοιποι μπορούν να φωνάζουν, να εξουσιάζουν, να παραμορφώνουν, να ξεχνούν, να χαριεντίζονται, να χειρίζονται, να χτυπούν, να κερδίζουν, να κατέχουν τους άλλους, να νιώθουν υπερήφανοι και σίγουροι, να ελεεινολογούν....   Δεν μπορούν όμ...

(Γιάννης Σκαρίμπας 1893 – 1984)  Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά, απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα, κι έλεγα: Θα `ρθει απόψε απ’ τα νερά, κι από τα δάσα! Θα `ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι, και θα μυρίζει φώτα ήλιο και βροχή το νιο φεγγάρι!... Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ, στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα, και να μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή, κουβέντα. Πως να... θα μείνει ο κόσμος με το "μπα" που μ’ έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει καπνός και τάχας σύγνεφα θαμπά, προς τη σελήνη... Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ... Κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωϊμένα! μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή, κι εσύ με μένα!... Τόσο πολύ μ’ αγάπησες, κυρά, που άκουγα διπλά τα βήματα μου! πάταγα γω στραβός μες στα νερά; κι εσύ κοντά μου!... Ο μπαρμπα-Γιάννης ήταν τσαγκάρης στο Αιγάλεω. Το τσαγκάρικό του ήταν ένα με το δρόμο το χωμάτινο κι έμπαινες κατ' ευθείαν μέσα.  Ήταν σκοτεινό κι απροσδιόριστο. Δεν μπορούσες να αντιληφθείς τις διαστάσει...

    Στην Εύα  (Ι) Είμαι η πίστα σου, μπορείς να τρέξεις, να πηδήξεις, να κάνεις τούμπες, μ’ αρέσει να σε βλέπω να στροβιλίζεσαι να ακροβατείς στις άκρες. Μπορείς να πάρεις φόρα να μάθεις τ’ άλματα   να μην φοβηθείς να πέσεις κάτω με ορμή να τιναχτείς σε  δύσκολες πιρουέτες και να γλιστρήσεις απαλά. Μπορείς  σε  νύχτες  καθαρές να βλέπεις το φεγγάρι μη νομίζεις, δεν θες πολύ ένα σάλτο κι έφτασες  στο φεγγάρι! Είμαι μια πίστα διάφανη και γίνομαι καθρέφτης αν ψάχνεις   κάτι καθαρό άξιο της ομορφιάς σου.  Είμαι μια πίστα από νερό βούτηξε κει να βρεις τα δάκρυά σου. Ό,τι θες μπορείς να κάνεις στην πίστα αυτή που έφτιαξα για σένα για να χορεύεις, για να σε μάθω να πετάς, για να σε δω να φεύγεις. Στην Εύα (ΙΙ) Με τα μάτια σου με τα μάτια σου μόνο ζωγράφισε μόνο ζωγράφισε τον κόσμο κι άσε απ' έξω από το παράθυρό σου τον κόσμο να περνά και βλέ...

Ο Μπιλ Γκειτζ  μπουγελώνεται Η Lady Gaga ετοιμάζεται Στα δελτία ειδήσεων παρουσιάζεται ως νέα μόδα για καλό σκοπό , έχει ένα ανάλαφρο, χαβαλετζίδικο, δροσερό στυλ που ταιριάζει και με το καλοκαίρι κι έτσι απέκτησε μια θέση στην καθημερινή ειδησεογραφία. Ο λόγος περί τα μπουγελώματα των διασήμων. Μείνετε μαζί μας... δείτε στη συνέχεια του δελτίου μας ποιοί διάσημοι μπουγελώθηκαν σήμερα...  εκφωνεί ο χαρωπός τηλεπαρουσιαστής. Τραγουδιστές, ηθοποιοί, τηλεπαρουσιαστές, σκηνοθέτες, επιχειρηματίες, αθλητές, μουσικοί, πολιτικοί, όλοι μα όλοι λαμβάνουν μέρος σ¨αυτή την παράσταση, εξασφαλίζοντας έτσι την καθημερινή δόση δημοσιότητας που έχουν ανάγκη. Έτσι είδαμε από τον ιδρυτή της Μicrosoft έως τον εμπνευστή του Facebook, από την lady Gaga, έως απλούς ανθρώπους να μπουγελώνονται, μετά χαράς, λέγοντας ότι αυτό γίνεται για ένα κάποιο σκοπό. Και σκέφτομαι ότι εκτός από μόδα για καλό σκοπό , όπως πλασάρεται, εκτός από την αμετροέπεια και την χοντοκοπιά του το μπουγέλω...

Η Σούλα είναι 17 χρονών, φέτος θα πάει στην τελευταία τάξη του ΕΠΑΛ της πόλης μας. Τα παρακάτω είναι μερικά στιγμιότυπα από την ζωή της στο σχολείο. Συχνά έξω από το σχολείο, το πρωί,  βρίσκεται το περιπολικό της αστυνομίας. Ψάχνουν για ναρκωτικά. Μια μέρα, μας μίλησαν στο προαύλιο, που ήμασταν μαζεμένοι. Αργότερα, στην αίθουσα, ένας καθηγητής μας είπε, ότι, ακόμα κι αν ξέρουμε κάτι για τα ναρκωτικά στο σχολείο, να μην πούμε τίποτα γιατί μπορεί να μπλέξουμε άσχημα. Ο διευθυντής κάλεσε πολλούς στο γραφείο του και ρώταγε ποιοι φέρνουν τα ναρκωτικά.   Κάλεσε κι εμένα. Τι ξέρεις για τα ναρκωτικά, με ρώτησε, ποιοι παίρνουν; Εγώ έτρεμα, κοκκίνισα, δεν ξέρω, του απάντησα… Καλά, καλά, μου είπε και με έδιωξε νευριασμένος.  Μ’ έχει για χαζή… Χειμώνας καιρός και τα παράθυρα όλα είναι κλειστά. Μέσα στην αίθουσα γίνεται ένας χαμός, καμιά 30 παιδιά σπρώχνονται, χτυπάνε τα θρανία, φωνάζουν, καπνίζουν και είναι ντουμάνι. Το μάθημα είναι των Θρησκευτικών. Ο καθ...

Ο κ. Λοβέρδος, υπουργός Παιδείας τώρα, αλλά με μεγάλη εμπειρία σε παρόμοιες θέσεις, δίνει αμετακίνητος, αμετάπιστος σχεδόν ατσάλινος, θα λέγαμε, την μάχη να απαλλάξει το Ελληνικό Πανεπιστήμιο από το άχθος των αιωνίων φοιτητών!!  Να τελειώνουμε μ' αυτούς. Η αποφασιστικότητά του προσκρούει, βέβαια, σε αντιδράσεις αλλά αυτός πιστός στο όραμα του εκσυγχρονισμού (όπως εξάλλου κι άλλοι υπουργοί σε υπουργεία που τον χρειάζονται π.χ. Άδωνις στο Υγείας) δεν κάμπτεται.  Αφήνει λίγο λάσκα το σχοινί, τραβούν από την άλλη οι Πανεπιστημιακοί, πρυτάνεις κλπ. αποσύρει, διαψεύδει, επανέρχεται, ανοίγει ένα παράθυρο, κλείνει ένα φεγγίτη, προσθέτει μια εξεταστική, αφαιρεί κάποια μαθήματα.......παιχνίδι να γίνεται απ' όλες τις πλευρές. Να δείχνει μια κινητικότητα, να υπάρχει μια αγωνία στο φιλοθεάμον κοινό, να λένε τα δελτία, να συνεχίζεται η μάχη του καλού με το κακό, του φωτός του εξορθολογισμού με το σκότος της Ελλάδας της κλαδικής, της δεισιδαιμονίας και του συμπεθεριού. Είνα...

18 Αυγούστου 1936 Ημέρα εκτέλεσης του Φρεντερίκο Γκαρσία Λόρκα. Ημέρα εκτέλεσης του Λόρκα του Ποιητή, από ένα συνοθύλευμα σώματος στρατιωτών, καταδίκων, φασιστών..  Δεν μ' αρέσουν τα μνημόσυνα, εκείνα που γίνονται για να ξεχνά κανείς. Γιατί, με έναν τρόπο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, η ημερομηνία κλέβει τη μνήμη. Παίζουν άσχημο παιχνίδι οι ημερομηνίες με τη μνήμη. Γίνονται επέτειοι. Τότε μπορούν εύκολα να γίνουν και ημερίδες, γιορτές, εκδηλώσεις, αφιερώματα, κάτι που διοργανώνεται....Γίνονται επισημότητες. Εκτελέστηκε σε μια τάφρο ή σε κάτι σαν πηγάδι... Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Αναζητήστε τον Λόρκα. Αναζητήστε την ποιητική φωνή που ανασαίνει μια πατρίδα μεσογειακή, μια εποχή κόκκινη, κατακόκκινη σαν αραβικό άλογο, μια πίκρα αβάστακτη,  που δεν χωράει στις λέξεις, αναζητήστε την φωνή του ποιητή που προλέγει τον θάνατο του ταυρομάχου, τον θάνατο μιας εποχής, τον θάνατό του, που τραγουδάει τον βαθύ του έρωτα,  που μυρίζει την γη των μελαχρινών κοριτσιών...

Τι θες και τα κρατάς;  Δεν έχεις δει; δεν ξέρεις; Είναι κάτι απλό, κάτι συνηθισμένο, κάτι που κάθε μέρα γίνεται στα εξωτερικά   ιατρεία, εκεί που πας για να σου βγάλουν τον επίδεσμο από το τραύμα στο χέρι σου που απρόσεκτα έκοψες βαθιά, απ’τον καρπό ως μέσα στην παλάμη -πώς κόπηκες τόσο βαθιά; - που ράφτηκε ενώ αιμορραγούσε ακόμα, και δεν μπορείς να πιάσεις τίποτα γιατί σε τραβάνε τα ράμματα πίσω στην τομή.... Και   ο γιατρός, σε βλέπει, σε θυμάται, –είναι δουλειά ρουτίνας, που γίνεται καρτερικά, ευσυνείδητα και αποστειρωμένα - με μια τσιμπίδα, μ' ένα ψαλιδάκι, επιδέξια αρχινά να κόβει ένα έναν τον επίδεσμο: τον πάνω πρώτα τον πιο βρώμικο απ’ όλους, και   προχωράει στον επόμενο, τον καθαρό που είναι σαν καινούργιος και φτάνει ως τον κατάσαρκα, αυτόν που πάνω στην πληγή ακουμπάει, σα να γνωρίζονται, σα να φιλιούνται, σα να ρουφάει απ'το στόμα της το καφετί της αίμα, τον ματωμένο, τον τελευταίο, αυτόν που βγαίνει με...

Εμένα μ' άρεσε αυτός ο ηθοποιός, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Θυμάμαι πόσο είχα συγκινηθεί, όταν τον είδα για πρώτη φορά στον Κύκλο των χαμένων Ποιητών, όπου υποδυόταν τον ρόλο του καθηγητή Κήτινγκ και σκέφτηκα : αυτός είναι δάσκαλος.... έναν τέτοιο δάσκαλο θα ήθελα να είχα.....  Που να λέει γιατί διαβάζουμε ποίηση, που να ανεβαίνει στα έδρανα.... που να ψυθιρίζει πολύ κοντά στ' αυτί των μαθητών του.... Με λύπησε ο θάνατός του. Αν και σπεύσανε να τον αποδώσουν σε κάποια βαριά, λέει,  μορφή κατάθλιψης, έτσι που να μας μείνει μια αίσθηση σα να έφταιγε αυτός ή ο εγκέφαλός του ή το περιβάλλον του ή η κακή του τύχη.  Μόνο που αυτός είναι ένας πολύ συνηθισμένος θάνατος για τον κόσμο του θεάματος: Ο θάνατος από ναρκωτικά ή αλκοολ σε συνδυασμό με ψυχικές διαταραχές. Ο θάνατος που σε βρίσκει μόνο σου, σε κάποιο διαμέρισμα του Χόλυγουντ ή σε κάποια κλινική αποτοξίνωσης. Μόνο σου, εντελώς αποπροσωποιημένο, δίχως το όνομά σου, δίχως διέξοδο, βυθισμένο σε αναμνήσεις, σε παραισθήσ...

Οδ. Ελύτης, κολάζ Το εκκλησάκι του μικρού χωριού όπου κατοικώ, πρόσφατα απέκτησε air condition. Δεν το είχα προσέξει. Ήξερα για τα έργα ανακαίνισης του περιβάλλοντος χώρου, ήξερα για την αλουμινένια πόρτα που αντικατέστησε μια παμπάλαια βαριά, σιδερένια.. Ετούτη, η καινούργια, είναι ανάλαφρη, είναι άσπρη με έναν αλουμινένιο άσπρο σταυρό, πρεσσαριστό πάνω της, που την κόβει σε ορθογώνια... Ήξερα για τον χοντρό ηλεκτρικό σταυρό από νέον άσπρο φως, όπως οι ταμπέλες στα καταστήματα ή στα φαρμακεία, που φυτεύτηκε πάνω στο εκκλησάκι στη κορυφή του καμπαναριού και άναβε εκτυφλωτικά τα βράδια, και που μετά από διαμαρτυρίες των γειτόνων καθαιρέθηκε.  Αλλά δεν ήξερα για το air condition. Το εκκλησάκι είναι βία 25 τετραγωνικά, ένα δωμάτιο δηλαδή, και οι φιλόπονοι δωρητές προνόησαν να έχει όλες τις ανέσεις, έτσι που κανείς από τους εκκλησιαζόμενους να μην δυσφορεί από τη ζέστη και τον συνοστισμό όταν αραιά και πού γίνεται καμιά λειτουργία. Να αισθάνεται κανείς άνετα όπως στην κ...

Μάνα μου, εγώ είμαι τ' άμοιρο το σκοτεινό τρυγόνι όπου το δέρνει ο άνεμος βροχή που το πληγώνει.. Το δόλιο όπου κι αν στραφεί απ' όπου κι αν περάσει δε βρίσκει πέτρα να σταθεί κλωνάρι να πλαγιάσει.. Εγώ βαρκούλα μοναχή βαρκούλα αποδαρμένη μέσα σε πέλαγο ανοιχτό σε θάλασσα αφρισμένη.. Παλεύω με τα κύματα χωρίς πανί, τιμόνι κι άλλη δεν έχω άγκυρα πλην την ευχή σου μόνη.. Όταν ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων , ο κυρ-Αλέξανδρος ο Παπαδιαμάντης, έγραφε αυτό το τόσο λιτό και πονεμένο ποιήμα, το " Σκοτεινό τρυγόνι ",  περιέγραφε την στερημένη του ζωή στην πρωτεύουσα, την εξορία του από τους κόλπους της μητρικής γης και βυθομετρούσε την ψυχή του για να βρει τι είναι αυτό που τον κάνει και αντέχει... Κι αντέχει τον κατατρεγμό, τον άγριο άνεμο, τόση βροχή, τόση στέρηση, τόση εσωτερική μοναξιά, τα κύματα στην άγρια θάλασσα του κόσμου.... Κι αυτό που έβρισκε στα βάθη της απλής, της ποιητικής και ψάλλουσας ψυχής του, ήταν   η μητρική ευχή .  Παλεύω μ...

Πού να σε βρω; Πού να σε συναντήσω; Έτσι που ενώθηκες με το άπειρο. Δεν ήξερα, δεν ξέρω. Δεν σε γνώρισα Κι όμως Στέκω αδύναμη μπροστά στην καταιγίδα των τρόπων σου.  Κι όμως Σαστίζω μπροστά την οργή σου. Αν σε συναντούσα θα σε φοβόμουν.  Θα δίπλωνα σε μια γωνιά. Θα απέφευγα το βλέμμα σου. Θα  τραύλιζα.  Θα κρυβόμουν. Έτσι όπως εσύ θα ήξερες τα πάντα. Μη τους πεις τίποτα.  Μην ανοίξεις το στόμα σου. Θα σηκωθεί σμήνος πουλιών και κράζοντας θα πετάξει.   Πού να σε βρω; Πού να σε συναντήσω; Σε μια πλατεία που έμεινε αδειανή Κι είναι ο ήχος μου ένας τυφλός ζητιάνος που έδωσε τα πάντα 'Ετσι που ενώθηκες με το άπειρο  για να σε βρει το ρίγος του, το κλάμα του, Τη ζωή μου.   (μνήμη Ρένας Χατζηδάκη , 1943-2003)

H Νοσταλγός, ζωγραφική σε ξύλο (1,10 Χ 0,40) Νυχτερινό, ζωγραφική σε ξύλο ελιάς, 0,30Χ020 Οι δύο, ζωγραφική σε 2 ξύλα, (1,0 Χ 0,15) Άγγελος με τεφροδόχο, ζωγραφική σε ξύλο (0,50Χ0,70) Ζευγάρι στο κρεβάτι του, ζωγραφική σε ξύλο (1,0 Χ 0,70)