_ιστορίες φροντίδας σε χώρο εσωτερικό (iv)

Επαλήθευση της θεωρίας μες την κουζίνα,  γύρω απ'το τραπέζι το βράδυ...

Η κληματαριά πέταξε μικρά πράσινα φύλλα  και δεν την σκέφτομαι πια.
Τώρα είναι η εποχή που ξυπνάνε οι αράχνες.
Έχω λοιπόν κι εγώ το νου μου στις αράχνες.
Όχι μόνο στα φανερά σημεία,  σε ταβάνια και στις γωνίες των τοίχων, αλλά στα πιο απόκρυφα και υπεράνω πάσης υποψίας σημεία,  τρυπώνουν οι αράχνες.... στα κενά που αφήνουν οι τάβλες των κρεβατιών, ανάμεσα στα λούκια που κάνουν τα κάτασπρα δαντελένια κουρτινάκια καθώς πέφτουν με χάρη... παντού.
Βρίσκουν απίθανες δικαιολογίες για να στήνουν τους ιστούς τους.
Δεν χρειάζεται να δικαιολογούνται. Όχι σε μένα αυτά...
Είναι απλώς αράχνες μες την αραχνοειδή αποπνικτική τους μοίρα.

 Μικρά σώματα παγιδευμένα, ρουφηγμένα  κι άδεια.

Πάτησε πόδι.... στον τρίτο γιο  είχε δώσει το όνομα του πατέρα της....
εκείνος δεν μπορούσε να ζήσει...
κι εκείνη αρνιόταν να πεθάνει...
Ένας μεταβολισμός θανάτου που δεν νικήθηκε απ' την αγάπη και κακοφόρμισε...

Εγώ, χωρίς να μιλάω καθαρίζω όσο μπορώ και κάθε μέρα ξαραχνίζω το σπίτι...

Κι όταν ξεμπερδεύω πια απ' τις δουλειές, κάθομαι στην κουζίνα και επαληθεύω τις θεωρίες που έχουν διατυπωθεί για τις αράχνες, τους ιστούς, τους δεσμούς και τα θύματα.