Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_"χτύπα σαν άντρας": και λίγα λέω

Αφού αποκρούσαμε επιτυχώς την βελγική πεο-επίθεση, μηδέποτε όμως εφησυχάζοντες, έναντι  πολλών και παντοίων επιβουλών αλλοιώσεως του υψηλού πολιτιστικού φρονήματος του ελληνικού λαού, μπορούμε να βαδίσουμε προς το ελληνο-ορθόδοξο Πάσχα.
Το σύνθημα για αυτή την αναστάσιμη πορεία το έδωσε η Λαίδη, η οποία και ηγείται ως πρωθιέρεια...
Ποιά Λαίδη; θα ρωτήσετε αφελώς.
Όχι η λαίδη Γκα-γκα, με την οποία η σελίδα μας είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί στο παρελθόν, κατά την τελευταία της επίσκεψη στο φτωχικό μας,.... αυτή είναι ξενόφερτη.
Εμείς έχουμε την δική μας, εγχώρια Λαίδη! Τι χρεία έχουμε τις εισαγόμενες;
Ιδού:



Τί να σχολιάσει κανείς;
Αντιπαρέρχομαι το αισθητικό μέρος της εν λόγω διαφήμισης το οποίο δένει αρμονικά  με το σύνολο των διαφημιστικών μηνυμάτων (spots) της εταιρείας Jumbo, δημιουργώντας ένα αξεπέραστης αξίας portfolio που θα ζήλευε όχι μόνο ο άνθρωπος-ορχήστρα Φλωρινιώτης κι ο δήμαρχο-γιατρός Πατούλης,  αλλά κι αυτό ακόμα το παγκόσμιο ρεύμα στην Τέχνη, το επονομαζόμενο Κιτς.
Εξάλλου δεν είναι κάτι απλό κι εύκολο να προσεγγίσει κανείς την έννοια του κιτς  , για το οποίο ο Μίλαν Κούντερα είχε πει ότι είναι "μέρος της ανθρώπινης μοίρας" και ο ιστορικός τέχνης  Κλέμεντ Γκρήνμπεργκ περιγράφει ως  την "επιτομή όλων όσα είναι κίβδηλα στη σύγχρονη ζωή".
Υπάρχει μια συνάφεια ανάμεσα : στον σαβουρο-χαρακτήρα του πολυκαταστήματος, στην διάρκεια ζωής των εμπορευμάτων που διαθέτει, στο πνεύμα του οικογενειάρχη καταναλωτή και στην αισθητική μέσα από την οποία όλα αυτά δένουν μεταξύ τους και εκφράζονται. Κι αυτή η συνάφεια είναι η πρόσκαιρη ρηχότητα. 
Στο πεδίο της πρόσκαιρης ρηχότητας την αξιοσημείωτη διαφορά μπορεί να κάνει μόνο το κραυγαλέο, το γκροτέσκο....

Αυτό όμως που θέλω να επισημάνω όπως είπα, είναι άλλο.
"Χτύπα σαν άντρας" .... , λέει στο τέλος  το βαμπιρο- σποτάκι....
Τι μας λέτε Λαίδη; Τι κουβέντες είναι αυτές στις μέρες μας, που από τα τόσα "χτυπήματα" , δεν ξέρουμε από πού να φυλαγόμαστε κι από πού θα μας έρθει;
Τι υπονοείτε;
Πώς χτυπάνε οι άντρες;
Ποιον χαμένο ανδρισμό τους τούς προτρέπετε να βρουν και να ασκήσουν;
Σε ποιά σαδο-μαζοχιστική φαντασίωση που γεννήθηκε στο ακατοίκητό σας, μας καλείτε;

Εκρηκτικό το μείγμα, Λαίδη μου!
Φτήνια, σεξισμός, life style, εμπορευματοποιημένη παράδοση, αγελαίο μπουλουκηδόν  και Βία!
Δεν νομίζετε Λαίδη και σεις τηλαυγείς αστέρες του μάρκετινγκ,  ότι είναι πολλά όλα αυτά;
Και πώς να τα συνδέσουμε για να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει και τι μας φταίει επιτέλους ;
Μήπως συνδέονται με τα βασανιστήρια του δύστυχου Βαγγέλη Γιακουμάκη;
Μήπως με τους χιλιάδες ξυλοδαρμούς γυναικών και παιδιών που ποτέ δεν έλειψαν και που θεωρούνται ως απλές έμφυλες διαφορές;
Μήπως με τους βιασμούς γυναικών και παιδιών, από "άντρες" που απλώς εκδηλώνουν τον φυσικό ανδρισμό τους;
Μήπως με την παντός είδους βία, που πλέον αποτελεί το καθημερινό αλατοπίπερο, στον δρόμο, στο σχολείο, στο σπίτι, στη δουλειά, στη τηλεόραση, στο δίκτυο;
Μήπως μας θεωρείτε εντελώς "καμένους" και εγκεφαλικά νεκρούς;
Μήπως δεν συνδέεται με τίποτα απ' όλα αυτά, παρά μόνο με την τυφλή και χυδαία ανταγωνιστικότητα της πολυπόθητης ιδιωτικής επιχειρηματικότητας (: κοινώς, τζίρος να γίνεται) η οποία δεν υπολογίζει τίποτα κι όλα τ'αλέθει;

Απεχθάνομαι τα συνθήματα , πάνε χρόνια που φώναζα κάποια. Τώρα όμως θα κάνω μια εξαίρεση και θα Χτυπήσω .... αλλά σαν τι σαν να χτυπήσω;
 Α! Θα χτυπήσω σαν κεραυνός και σαν πληγή του Φαραώ και πάλι λίγο θά'ναι:
Να μείνουν απούλητες όλες οι λαμπάδες σας!
Να λιώσουν όλα τα σοκολατένια αβγά σας!
Να μείνουν άδεια τα ταμεία σας!
Δυο δάκτυλα αφρικανική σκόνη να πιάσουνε τα εμπορεύματά σας.
Πελάτης ούτε για δείγμα στους διαδρόμους σας.
 Λαίδες και χλεχλέδες
να στοιχειώσουνε τα πολυ-καταστήματά σας!


Σχόλια

  1. Ανώνυμος8/4/16, 10:49 μ.μ.

    Δηλαδή επειδή αυτά τα μεγάλης εμπνεύσεως διαφημιστικά μυαλά νομίζουν οτι απευθύνονται σε ουρακοτάγκους θα πληρώσει την νύφη η Άντζελα; Όλα κι όλα η Lady είναι άστέρι μεγάλου βεγγαλικούς, άλλωστε σ'αυτή την ζωή κανένας δεν είναι άσφαλτος.

    Την αγάπη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ για τα σχόλια!
    Τι να πεις; Εκεί που θέλεις να βάλεις τα κλάματα... βάζεις τα γέλια!
    Δεν υπάρχει πιο αντιφατική χώρα και πιο αμφιθυμικός λαός!
    Η Αντζελα μεγάλο κεφάλαιο , ένα Μεγαρο μόνη της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος9/4/16, 12:10 π.μ.

    Ναι, αυτή και η Montserrat Caballe.
    Ελένη, μη το ψάχνεις. Είμαστε εντελώς γειά σου λαός.
    Έξι χρόνια μας πάνε καρότσι ψεύτες,κλέφτες,τοκογλύφοι και οι λοιπές προοδευτικές δυνάμεις και σχεδόν δεν τρέχει τσάι. Όποτε δρομολογείται κάτι δυσάρεστο και τραγικό εμείς ασχολούμαστε είτε με το Ε2 της Τζούλιας, είτε με τα cult σποτάκια ή με τα παλλόμενα τσουτσουνάκια.Μετά το Σοκ και Δέος περάσαμε το Σόκ και πέος.
    Η μαλαπέρδα που μας έχουν χώσει κάτι θεσμικά αγόρια κοντεύει να φτάσει στον οισοφάγο και εμείς "Φέεεετα!"
    Έτσι για να μη λές οτι δεν καταλαβαίνουμε και τα υποσυνείδητα νοήματα των διαφημίσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εχετε δίκιο σε οτι λέτε. Δεν ξέρω εαν έχει κάποια αξία να το ψάχνει κανείς , δηλ. Τι σόι λαός είμαστε... ίσως μόνο για δικούς του λόγους κατανόησης της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζει.
    Πάντως τα αντιφατικά στοιχεία υπάρχουν και δεν είναι μόνο ιστορικοί οι λόγοι δημιουργίας τους. Καλά επισημαίνετε τις υποσυνείδητες διεργασίες. Υπάρχει συλλογικό ασυνείδητο και εκεί βρίσκονται πολλές απαντήσεις για ότι ακανόητο ή αντιφατικό συναντάμε στην ελληνική πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός