_χρυσό παιδί

Παραμέρισα  τα χαρτιά μου στην μια  άκρη του μικρού τραπεζιού και τον προσκάλεσα να καθίσει απέναντί μου, στο αδειανό κάθισμα.
Κυλικείο Πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης σε μέρες διακοπών... ένας μικρός επίγειος παράδεισος....

Πολύ νέος,  μόλις 26 χρονών, από ευκατάστατη οικογένεια της πρωτεύουσας που διαθέτει τίτλους σπουδών και βαθμούς στην στρατιωτική, όμορφος... 'Ομορφος, είναι μια λέξη που δύσκολα προσεγγίζει την τελειότητά του, χρυσαφής θα του ταίριαζε καλύτερα.
Εάν ο Πλάτωνας τον πετύχαινε σε κανένα απ'τα αμφιθέατρα, είμαι σίγουρη ότι θα τον διάλεγε και θα τον έπαιρνε μαζί του ως ακόλουθο και ως το τέλειο δείγμα του χρυσού γένους ....
Άφθαρτος... αρυτίδωτος... ευθυτενής.... ολόξανθος ....ένας Απόλλων!
Τον θυμήθηκα σήμερα το βράδυ καθώς κοίταζα Εσένα.

Δέχθηκε την πρόσκλησή μου σχεδόν με ανακούφιση κι άρχισε να μιλάει.
- Δηλαδή,  τι εννοείς;  τον ρώτησα.
Τον γνώριζα εδώ και πέντε χρόνια..... εμένα δε με τύφλωνε, μπορούσαμε να καθόμαστε απέναντι, εγώ μεσ' τους καπνούς του τσιγάρου μου, εκείνος μεσ' το φως των μαλλιών του,  κι απλώς να μιλάμε.
- Πρέπει να πάρω μια απόφαση,  να γίνω ποιητής ή φιλόσοφος; 
Ήξερα τις δραστηριότητές του και δεν με εξέπληξε. Είχε ήδη εκδώσει μια ποιητική συλλογή, σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά πανελλήνιας κυκλοφορίας δημοσιεύονται συχνά ποιήματά του και τώρα κάνει το μεταπτυχιακό του στην Φιλοσοφία.
-Γίνε και τα δύο, του απάντησα ανάλαφρα...
- Και τα δύο δεν γίνεται! 
- Γιατί  δεν γίνεται; τον ρώτησα η ανίδεη, εγώ.
- Γιατί το ένα αποκλείει το άλλο.... κι εγώ είναι σα να έχω δυο ανθρώπους μέσα μου έναν ορθολογιστή φιλόσοφο κι έναν συναισθηματικό ποιητή, μου εξήγησε.
- Ε, και; πού είναι το πρόβλημα; τον ρώτησα συντηρώντας την συζήτηση.


Μια υποψία τον τελευταίο καιρό είχε άρχισε να τον πολιορκεί.
Η τελειότητά του σα να μην γίνεται σεβαστή από τον χρόνο.
Σα να μην αναγνωρίζεται η αξία του χρυσού που κουβαλάει στα μαλλιά και στα γένια του.
Αν είχε όλον τον χρόνο ίσως και να μην υπήρχε κανένα πρόβλημα... να μπορούσε να γίνει και τα δύο ή και ακόμα περισσότερα...
Ο χρόνος... η αναπαλλοτρίωτη συνθήκη των θνητών. 

- Μα, έτσι δεν θα μπορέσω τίποτα να κάνω τέλειο....μου είπε και σαν να αγανάκτησε που δεν καταλάβαινα τα στοιχειώδη.
- Θέλεις, σα να λέμε δηλαδή να γίνεις αθάνατος... ε; 
Σα να ξαφνιάστηκε από αυτή την παρατήρηση....
- Έτσι δεν είναι; επέμενα εγώ.
- Ναι, ίσως, δεν το είχα σκεφτεί....

Ναι, Αθάνατος..... Γι αυτό και γράφει Ποίηση, θαυμάζει τον Σεφέρη..... Θέλω να γράψω τα ποιήματα που ... που  θα αλλάξουν για πάντα την Ποίηση, μου είπε.
Γι αυτό και κάνει Φιλοσοφία, θαυμάζει τον Καντ, τον Έγελο και άλλους... Θέλω να διατυπώσω μια συστηματική Φιλοσοφία, όχι αποσπάσματα ....κάτι που να μείνει για πάντα....
Γι αυτό και θα κλειστεί στο γραφείο του... θα τελειώσει το μεταπτυχιακό του, θα κάνει και διδακτορικό, όπως τον βεβαιώνει η καθηγήτριά του...
Θα κάνει ανακοινώσεις σε ακαδημαϊκά Συνέδρια, θα  συγγράφει papers.. αρχικά θα είναι απλώς διάσημος και μετά θα γίνει .....
Ή, μπορεί κλεισμένος στο γραφείο του να γράψει κάτι εφάμιλλο της Οδύσσειας...
Δηλώνει ιδεαλιστής... η πραγματικότητα τον αφήνει αδιάφορο, τον κουράζει, τον σκοτίζει και τον βγάζει από τον κεντρικό στόχο του, που όπως είπα, είναι να μείνει αθάνατος.

- Και πού θα βρεις το υλικό σου;   τον ρώτησα...
- Είναι μέσα μου... μου απάντησε.
- Μέσα σου; Χα! ενδιαφέρον αυτό...πολύ ενδιαφέρον...

Είπαμε κι άλλα...

Ξαφνιάζεται κανείς με τα πόσα μπορεί να πούνε δύο εντελώς ανόμοιοι άνθρωποι:
Μια μεσήλικη γυναίκα και ένας όμορφος νεαρός...
Μια θνητή κι ένας Απόλλων...
Ένας άνθρωπος χωρίς κανένα μέλλον,  με έναν που έχει ένα λαμπρό μέλλον εμπρός του...
Ένας άνθρωπος χωρίς τίτλους,  με έναν που θέλει να αποκτήσει τους πιο υψηλούς...
Ένας άνθρωπος που έχει πεθάνει ήδη πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, με έναν που δεν έχει καν σκεφτεί τον θάνατο, έστω και ως ενδεχόμενο της αθανασίας.... 

Χρυσό κι ανίδεο και αγαπημένο μου Παιδί που βαδίζεις στο δρόμο σου.... 
Αχ! αν γινόταν να ήξερες, αν μπορούσα εγώ να στο πω και συ να με πιστεύες, 
ότι  στο δρόμο της ανθρωπινότητάς σου, της ανθρωπιάς και της ανθρωπότητας, ανάμεσα Τελειότητας και Αθανασίας, 
εκεί που διαβαίνουμε ακροβατώντας, ανοίγεται  χάσμα Θανάτου....  

Με συγκίνησε η ορμή του, μπορούσα να καταλάβω πολύ καλά τα πάθη, τους δισταγμούς και τα διλήμματά του.... αλλ' έτσι όπως μιλούσε εκεί απέναντί μου, μού φάνηκε να σκοτεινιάζουν τα μαλλιά και τα γένια του....

Άναρχε Θεέ,

συναΐδιε Λόγε και Πνεύμα.

Τον θυμήθηκα σήμερα καθώς  Σε έβλεπα στο Φως του Τάφου Σου,  

  

Φρίττουσιν οι νόες

την ξένην και φρικτήν σου

ταφήν του πάντων Κτίστου.