Από τα μπισκότα προτιμώ τα σπασμένα.
Στο σακουλάκι ψάχνω να βρω εκείνα τα μπισκότα που κάτι τους λείπει, μια ουρίτσα, μια γωνιά, ακόμα και ολόκληρο κεφάλι ή πόδι.
Τα μπισκότα αυτά, αν και σχεδιάστηκαν βάσει ενός προτύπου και παρότι τ'όντι παράχθηκαν ως αντίγραφα αυτής της τέλειας μορφής , για κάποιους λόγους που ποικίλουν από μπισκότο σε μπισκότο -θες γιατί βρέθηκαν στην γωνία της σακούλας, θες γιατί τα πλάκωσαν τ'άλλα, θες γιατί σ' αυτά έπεσε μια απειροελάχιστη επιπλέον ποσότητα αλεύρι κι έγιναν πιο εύθραυστα, θες γιατί πασπάτεψαν πολλά ή άγαρμπα χέρια το σακουλάκι που τους έτυχε να βρεθούν, θες για κάποιον άλλον απροσδιόριστο λόγο- έχασαν την αρχική τους τελειότητα.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγόντων είναι οι καταναλωτές να προτιμούν τα σακουλάκια εκείνα που υπόσχονται τα λιγότερα σπασμένα μπισκότα. Αλλά και όσοι τρώνε τα μπισκότα, το χέρι τους ενστικτωδώς κατευθύνεται στα πιο άρτια κι όχι στα άλλα που κάτι τους λείπει ή, ακόμα χειρότερα, έχουν θρυμματιστεί.
Ετσι, στην κακιά μοίρα των σπασμένων μπισκότων προστίθεται τώρα και το ενδεχόμενο να μπαγιατέψουν, αφού κανείς δεν τα επιλέγει κι όλοι οι άνθρωποι, για κάποιο, επίσης απροσδιόριστο λόγο, ποθούν να γευτούν στον ουρανίσκο τους την τελειότητα της μορφής.
Οι εταιρείες παραγωγής μπισκότων, που γνωρίζουν αυτούς τους εξω-εργοστασιακούς κινδύνους, καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να τους ελαχιστοποιήσουν. Προς τούτο έχουν επινοήσει διάφορες φόρμουλες και πατέντες συσκευασίας: ενισχυμένα σακουλάκια, αδιαφανή περιτυλίγματα, πλαστικές θήκες σαν μικροί νάρθηκες, ενδιάμεσα χωρίσματα, ακόμα και αεροστεγείς ατομικές συσκευασίες, έτσι που από την μιά, τα μπισκότα να μην ακουμπάνε και στριμώχνονται μεταξύ τους κι από την άλλη να γίνεται δυνατή η απόδοση της ατομικής ευθύνης σε κάθε μπισκότο και η κατοχύρωση του δικαιώματός του στο αυτοκαταστροφικό του σπάσιμο.
Κατά την γνώμη μου, ματαιοπονούν.
Αν θέλουμε να έχουμε μπισκότα κι όχι κατι άλλο π.χ, κρουασάν ή φραντζολάκια, τότε θα πρέπει να ξέρουμε ότι, ανήκει στην φύση τους περισσότερο το σπάσιμο απ' ότι η αρτιότητα. Η ευπάθεια είναι η ουσία του να ανήκει κάτι στην κατηγορία "μπισκότο".
Το αυτό ισχύει και για τις φρυγανιές και για τα παξιμάδια. Όσο κι αν τα τελευταία θεωρούνται πιο σκληρά. Για τις προτιμήσεις μου όμως στα παξιμάδια θα αναφερθώ μια άλλη φορά...
Προς το παρόν να πω ότι βρίσκω τα σπασμένα μπισκότα ασυγκρίτως πιο ενδιαφέροντα, γιατί το χαλασμένο και ελλειπτικό τους σχήμα φανερώνει αφενός τα πάθη των μπισκότων κι αφετέρου υποδηλώνει με μεγαλύτερη έμφαση και δραματικότητα την χαμένη τελειότητα της μορφής τους...και ως εκ τούτων μπορούν επάξια να θεωρούνται εφάμιλλα ενός έργου Τέχνης!
Κι από γεύσεις προτιμώ τα μεθυσμένα....
Στο σακουλάκι ψάχνω να βρω εκείνα τα μπισκότα που κάτι τους λείπει, μια ουρίτσα, μια γωνιά, ακόμα και ολόκληρο κεφάλι ή πόδι.
Τα μπισκότα αυτά, αν και σχεδιάστηκαν βάσει ενός προτύπου και παρότι τ'όντι παράχθηκαν ως αντίγραφα αυτής της τέλειας μορφής , για κάποιους λόγους που ποικίλουν από μπισκότο σε μπισκότο -θες γιατί βρέθηκαν στην γωνία της σακούλας, θες γιατί τα πλάκωσαν τ'άλλα, θες γιατί σ' αυτά έπεσε μια απειροελάχιστη επιπλέον ποσότητα αλεύρι κι έγιναν πιο εύθραυστα, θες γιατί πασπάτεψαν πολλά ή άγαρμπα χέρια το σακουλάκι που τους έτυχε να βρεθούν, θες για κάποιον άλλον απροσδιόριστο λόγο- έχασαν την αρχική τους τελειότητα.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγόντων είναι οι καταναλωτές να προτιμούν τα σακουλάκια εκείνα που υπόσχονται τα λιγότερα σπασμένα μπισκότα. Αλλά και όσοι τρώνε τα μπισκότα, το χέρι τους ενστικτωδώς κατευθύνεται στα πιο άρτια κι όχι στα άλλα που κάτι τους λείπει ή, ακόμα χειρότερα, έχουν θρυμματιστεί.
Ετσι, στην κακιά μοίρα των σπασμένων μπισκότων προστίθεται τώρα και το ενδεχόμενο να μπαγιατέψουν, αφού κανείς δεν τα επιλέγει κι όλοι οι άνθρωποι, για κάποιο, επίσης απροσδιόριστο λόγο, ποθούν να γευτούν στον ουρανίσκο τους την τελειότητα της μορφής.
Οι εταιρείες παραγωγής μπισκότων, που γνωρίζουν αυτούς τους εξω-εργοστασιακούς κινδύνους, καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να τους ελαχιστοποιήσουν. Προς τούτο έχουν επινοήσει διάφορες φόρμουλες και πατέντες συσκευασίας: ενισχυμένα σακουλάκια, αδιαφανή περιτυλίγματα, πλαστικές θήκες σαν μικροί νάρθηκες, ενδιάμεσα χωρίσματα, ακόμα και αεροστεγείς ατομικές συσκευασίες, έτσι που από την μιά, τα μπισκότα να μην ακουμπάνε και στριμώχνονται μεταξύ τους κι από την άλλη να γίνεται δυνατή η απόδοση της ατομικής ευθύνης σε κάθε μπισκότο και η κατοχύρωση του δικαιώματός του στο αυτοκαταστροφικό του σπάσιμο.
Κατά την γνώμη μου, ματαιοπονούν.
Αν θέλουμε να έχουμε μπισκότα κι όχι κατι άλλο π.χ, κρουασάν ή φραντζολάκια, τότε θα πρέπει να ξέρουμε ότι, ανήκει στην φύση τους περισσότερο το σπάσιμο απ' ότι η αρτιότητα. Η ευπάθεια είναι η ουσία του να ανήκει κάτι στην κατηγορία "μπισκότο".
Το αυτό ισχύει και για τις φρυγανιές και για τα παξιμάδια. Όσο κι αν τα τελευταία θεωρούνται πιο σκληρά. Για τις προτιμήσεις μου όμως στα παξιμάδια θα αναφερθώ μια άλλη φορά...
Προς το παρόν να πω ότι βρίσκω τα σπασμένα μπισκότα ασυγκρίτως πιο ενδιαφέροντα, γιατί το χαλασμένο και ελλειπτικό τους σχήμα φανερώνει αφενός τα πάθη των μπισκότων κι αφετέρου υποδηλώνει με μεγαλύτερη έμφαση και δραματικότητα την χαμένη τελειότητα της μορφής τους...και ως εκ τούτων μπορούν επάξια να θεωρούνται εφάμιλλα ενός έργου Τέχνης!
Κι από γεύσεις προτιμώ τα μεθυσμένα....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου