Όλη η Πτώση της Ανθρωπότητας θα μπορούσε να συνοψιστεί σε τούτο : Ο κάθε άνθρωπος δεν μπορεί να νιώσει συμπόνια για τα παιδιά του.
Κι ας κυκλοφορούν διάφορες άλλες ερμηνείες.
Θα μπορούσα πιθανόν να αποδείξω τον ισχυρισμό μου προσκομίζοντας ενώπιόν σας κάποια λογικά επιχειρήματα. Ίσως κάποιοι να πείθονταν, κάποιοι άλλοι θα τα αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό και οι περισσότεροι μάλλον θα τα απέρριπταν.
Αλλά γιατί να το κάνω;
Το έχει κάνει ήδη ο Σικελιανός στο ποίημά του Ιερά Οδός*.
Και το έχει κάνει και καλύτερα και αληθινότερα, όπως το συνηθίζουν οι ποιητές!
Εν ολίγοις, αυτό που δεν μπορεί ο πτωτικός άνθρωπος να κάνει, είναι να νιώσει και να πράξει όπως η μεγάλη Καφέ Αρκούδα απέναντι στο αρκουδάκι της.
Η έλλειψη αυτής της οντολογικής συμπόνιας, επενδύεται με ποικίλους ροζ και σιελ συναισθηματισμούς, κρύβεται μέσα σε σχέσεις υποταγής -υποχρεώσεων και μεταμφιέζεται σε "όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον", όταν είναι εκπολιτισμένη, δηλαδή μετριασμένη.
Όταν όμως αφεθεί στην ολότητα της βαρβαρότητάς της, ξεσπά σε ωμή καταστροφική βία , ενός, του οποιουδήποτε Δημιουργού απέναντι σε ένα, το οποιοδήποτε Πλάσμα.
Η οντολογική συμπόνια προ- τίθεται της λογικότητας. Δίχως αυτήν, η λογικότητα οδηγεί ή στο νομικισμό ή στον απολυταρχισμό.
*Περισσότερα για την οντολογική συμπόνια της μεγάλης Καφέ Αρκούδας, όπως εγώ την εννοώ και την καταλαβαίνω, μπορείτε, ίσως, να αντλήσετε από την παλιότερη αναφορά μου στο ποίημα του Αγγέλου Σικελιανού, πηγαίνοντας στην ετικέτα Σικελιανός- Ρίτσος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου