Κάπου άκουσα ότι το βάρος όλων των μυρμηγκιών της γης ισούται με το βάρος όλης της ανθρωπότητας.
Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον!
Ισως να μην είναι άσχετο με το ότι ο κόσμος μου φαίνεται όλο και περισσότερο σαν μια μυρμηγκοφωλιά...
Κι όπως η μυρμηγκοφωλιά έχει τους σκοπούς της εντός της και τους υπηρετεί διαθέτοντας στρατιές πανομοιότυπων μυρμηγκιών που εκτελούν πανομοιότυπες κινήσεις, έτσι και οι άνθρωποι...
Κι όπως η μυρμηγκοφωλιά μπορεί να είναι ένας πολύ παραγωγικός και επιτυχημένος μηχανισμός, έτσι και οι ανθρώπινες κοινωνίες....
Και κάπως έτσι, μπορούμε να πούμε ότι ζούμε πια σε έναν πολύ δραστήριο κόσμο.
Υπάρχουν, λέει, πόλεις που δεν κοιμούνται ποτέ!
Ποτέ;
Ναι, για φαντάσου.... κι υπάρχουν δρόμοι που ποτέ δεν αδειάζουν...
Και μηχανές που λειτουργούν συνέχεια, χωρίς να χρειάζονται οι άνθρωποι.... μπορούν απο το να πουλάνε καφέδες, να εκδίδουν εισιτήρια... μέχρι και να οδηγούν υπερωκειάνεια!
Και μαγαζιά που είναι συνεχώς ανοιχτά, όλο το 24ωρο. Και ταμπέλες που αναβοσβήνουν αδιάκοπα.
Κι όλα αυτά γιατί εμείς τα ορίσαμε έτσι. Σα να λέμε, ότι εμείς ως οι δημιουργοί τους, τούς εμφυσήσαμε εντός τους τον σκοπό της κατασκευής τους.
Δεν υπάρχουν πια αργόσυρτα καραβάνια και πεζοπορίες μηνών σε ατέλειωτες πεδιάδες. Ούτε τριήρεις με κωπηλάτες, ούτε παρατηρητές του έναστρου ουρανού, ούτε βόδια ζεμένα σε άροτρα...
Όλα αυτά υπέθεταν μια, ανυπέρβλητη από τον άνθρωπο, εξωτερική σκοπιμότητα, που πλέον εξέλιπε.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι να υποδηλώνει όλη αυτή η φασαρία των ανθρώπων.... γιατί τόσο μεγάλη κινητικότητα.... γιατί τόση αϋπνία, γιατί μια τέτοια φωταψία; γιατί μια τέτοια επίδειξη ζωντάνιας;
Ποιο νεκρό προσπαθούμε να κρύψουμε;
Μόνο εάν δεχθούμε ότι οι σκοποί είναι εξωτερικοί, ότι δεν είναι εγγεγραμμένοι, δηλαδή οριστικοί και κλειστοί (:βιολογικοί) κι ότι δεν τους θέτουμε υποχρεωτικά μόνο εμείς (:κοινωνικοί), ίσως να αποκτήσουμε ένα μεταφυσικό πλεονέκτημα στο ζύγι... έναντι του ισοζύγιου των μυρμηγκιών.
Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον!
Ισως να μην είναι άσχετο με το ότι ο κόσμος μου φαίνεται όλο και περισσότερο σαν μια μυρμηγκοφωλιά...
Κι όπως η μυρμηγκοφωλιά έχει τους σκοπούς της εντός της και τους υπηρετεί διαθέτοντας στρατιές πανομοιότυπων μυρμηγκιών που εκτελούν πανομοιότυπες κινήσεις, έτσι και οι άνθρωποι...
Κι όπως η μυρμηγκοφωλιά μπορεί να είναι ένας πολύ παραγωγικός και επιτυχημένος μηχανισμός, έτσι και οι ανθρώπινες κοινωνίες....
Και κάπως έτσι, μπορούμε να πούμε ότι ζούμε πια σε έναν πολύ δραστήριο κόσμο.
Υπάρχουν, λέει, πόλεις που δεν κοιμούνται ποτέ!
Ποτέ;
Ναι, για φαντάσου.... κι υπάρχουν δρόμοι που ποτέ δεν αδειάζουν...
Και μηχανές που λειτουργούν συνέχεια, χωρίς να χρειάζονται οι άνθρωποι.... μπορούν απο το να πουλάνε καφέδες, να εκδίδουν εισιτήρια... μέχρι και να οδηγούν υπερωκειάνεια!
Και μαγαζιά που είναι συνεχώς ανοιχτά, όλο το 24ωρο. Και ταμπέλες που αναβοσβήνουν αδιάκοπα.
Κι όλα αυτά γιατί εμείς τα ορίσαμε έτσι. Σα να λέμε, ότι εμείς ως οι δημιουργοί τους, τούς εμφυσήσαμε εντός τους τον σκοπό της κατασκευής τους.
Δεν υπάρχουν πια αργόσυρτα καραβάνια και πεζοπορίες μηνών σε ατέλειωτες πεδιάδες. Ούτε τριήρεις με κωπηλάτες, ούτε παρατηρητές του έναστρου ουρανού, ούτε βόδια ζεμένα σε άροτρα...
Όλα αυτά υπέθεταν μια, ανυπέρβλητη από τον άνθρωπο, εξωτερική σκοπιμότητα, που πλέον εξέλιπε.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι να υποδηλώνει όλη αυτή η φασαρία των ανθρώπων.... γιατί τόσο μεγάλη κινητικότητα.... γιατί τόση αϋπνία, γιατί μια τέτοια φωταψία; γιατί μια τέτοια επίδειξη ζωντάνιας;
Ποιο νεκρό προσπαθούμε να κρύψουμε;
Μόνο εάν δεχθούμε ότι οι σκοποί είναι εξωτερικοί, ότι δεν είναι εγγεγραμμένοι, δηλαδή οριστικοί και κλειστοί (:βιολογικοί) κι ότι δεν τους θέτουμε υποχρεωτικά μόνο εμείς (:κοινωνικοί), ίσως να αποκτήσουμε ένα μεταφυσικό πλεονέκτημα στο ζύγι... έναντι του ισοζύγιου των μυρμηγκιών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου