[ παράκοσμος_ ]

Παραμέρισα  τα χαρτιά μου στην μια  άκρη του μικρού τραπεζιού και τον προσκάλεσα να καθίσει απέναντί μου, στο αδειανό κάθισμα. Κυλικείο Πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης σε μέρες διακοπών... ένας μικρός επίγειος παράδεισος.... Πολύ νέος,  μόλις 26 χρονών, από ευκατάστατη οικογένεια της πρωτεύουσας που διαθέτει τίτλους σπουδών και βαθμούς στην στρατιωτική, όμορφος... 'Ομορφος , είναι μια λέξη που δύσκολα προσεγγίζει την τελειότητά του, χρυσαφής θα του ταίριαζε καλύτερα. Εάν ο Πλάτωνας τον πετύχαινε σε κανένα απ'τα αμφιθέατρα, είμαι σίγουρη ότι θα τον διάλεγε και θα τον έπαιρνε μαζί του ως ακόλουθο και ως το τέλειο δείγμα του χρυσού γένους .... Άφθαρτος... αρυτίδωτος... ευθυτενής.... ολόξανθος ....ένας Απόλλων! Τον θυμήθηκα σήμερα το βράδυ καθώς κοίταζα Εσένα. Δέχθηκε την πρόσκλησή μου σχεδόν με ανακούφιση κι άρχισε να μιλάει. - Δηλαδή,  τι εννοείς;  τον ρώτησα. Τον γνώριζα εδώ και πέντε χρόνια..... εμένα δε με τύφλωνε, μπορούσαμε να καθόμαστε απέναντι, εγώ...

Ουρανέ μου διώχτ' τη συννεφιά να περάσω τα σύνορα κι ένα βράδυ πάνω στα βουνά να χτυπήσω τα σήμαντρα μάνα μου, μάνα στα χέρια μου σήμερα καίνε τα καρφιά Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης Πρώτη εκτέλεση: Χρύσανθος Μάνα μου μάνα στο δρόμο μου σπείρανε πέτρα κι αψιθιά. Μάνα μου μάνα τα νιάτα μου γείρανε κάτω απ΄τα σπαθιά. Ουρανέ μου στείλε μου νερό να ποτίσω την έρημο να φυτρώσει λουλούδι δροσερό: στο κορμί μου τ΄αέρινο μάνα μου μάνα την άνοιξη φέρε μου πάνω στο σταυρό. Μάνα μου μάνα ηλιόλουστη μέρα μου πότε θα σε βρω. Ουρανέ μου διώχ΄τη συννεφιά να περάσω τα σύνορα κι ένα βράδυ πάνω στα βουνά να χτυπήσω τα σήμαντρα μάνα μου μάνα στα χέρια μου σήμερα καίνε τα καρφιά. Ουρανέ μου στείλε μου νερό να ποτίσω την έρημο να φυτρώσει λουλούδι δροσερό στο κορμί μου τ΄αέρινο μάνα μου μάνα τον ήλιο σου φέρε μου πάνω στο σταυρό.

Κάπου άκουσα ότι το βάρος όλων των μυρμηγκιών της γης ισούται με το βάρος όλης της ανθρωπότητας. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον! Ισως να μην είναι άσχετο με το ότι ο κόσμος μου φαίνεται όλο και περισσότερο σαν μια μυρμηγκοφωλιά... Κι όπως η μυρμηγκοφωλιά έχει τους σκοπούς της  εντός της   και τους υπηρετεί διαθέτοντας  στρατιές πανομοιότυπων μυρμηγκιών που εκτελούν πανομοιότυπες κινήσεις, έτσι και οι άνθρωποι... Κι όπως η μυρμηγκοφωλιά μπορεί να είναι ένας πολύ παραγωγικός και επιτυχημένος μηχανισμός, έτσι και οι ανθρώπινες κοινωνίες.... Και κάπως έτσι, μπορούμε να πούμε ότι ζούμε πια σε έναν πολύ δραστήριο κόσμο. Υπάρχουν, λέει,  πόλεις που  δεν κοιμούνται ποτέ!  Ποτέ; Ναι, για φαντάσου.... κι υπάρχουν δρόμοι που ποτέ δεν αδειάζουν... Και μηχανές που λειτουργούν συνέχεια, χωρίς να χρειάζονται οι άνθρωποι.... μπορούν απο το να πουλάνε καφέδες, να εκδίδουν εισιτήρια... μέχρι και να οδηγούν υπερωκειάνεια! Και μαγαζιά που είναι συνεχώς ανοιχτά,...

Εχθές στα δελτία ειδήσεων έπαιξε η είδηση των κινητοποιήσεων των εργαζομένων από το Δρομοκαΐτειο. Δεν θα σταθώ στην κινητοποίηση και στα δίκαια αιτήματα, που είναι το λιγότερο οικονομικά, διοικητικά ή αλλιώς. Εξαιτίας του χώρου, όποια κι αν είναι,  έχουν κυρίως έναν υπαρξιακό χαρακτήρα - φορτίο, κι όσοι έχουν μια μικρή, έστω, αναφορά σε τέτοια ιδρύματα θα καταλάβουν αμέσως τι εννοώ. Θα σταθώ στην σοκαριστική, για μένα, εικόνα μιας εργαζόμενης η οποία μίλησε στον φακό.  Κι αν ήθελα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στην σημερινή μέρα της "κατάλυσης της δημοκρατίας" από την χούντα των στρατιωτικών το 1967, μόνο αυτήν την εικόνα θα επέλεγα. Γιατί; Γιατί έτσι.... Πώς συνδέεται με τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου; Δεν συνδέεται!  Δεν υπάρχει καμία σύνδεση ανάμεσα στο φαφούτικο στόμα της με τα δυο δόντια και στο ωραίο και πολυτελές τουριστικό προϊόν μας. Δεν υπάρχει καμία σύνδεση ανάμεσα στο κοκκινισμένο και  πλαδαρό της πρόσωπο, που δεν θα ξαναδούμε, με τα εξόχως...

Από τα μπισκότα προτιμώ τα σπασμένα. Στο σακουλάκι ψάχνω να βρω εκείνα τα μπισκότα που κάτι τους λείπει, μια ουρίτσα, μια γωνιά, ακόμα και ολόκληρο κεφάλι ή πόδι. Τα μπισκότα αυτά, αν και σχεδιάστηκαν βάσει ενός προτύπου και παρότι τ'όντι  παράχθηκαν ως αντίγραφα αυτής της τέλειας μορφής , για κάποιους λόγους που ποικίλουν από μπισκότο σε μπισκότο -θες γιατί βρέθηκαν στην γωνία της σακούλας, θες γιατί τα πλάκωσαν τ'άλλα, θες γιατί σ' αυτά έπεσε μια απειροελάχιστη επιπλέον ποσότητα αλεύρι κι έγιναν πιο εύθραυστα, θες γιατί πασπάτεψαν πολλά ή άγαρμπα χέρια το σακουλάκι που τους έτυχε να βρεθούν,  θες για κάποιον άλλον απροσδιόριστο λόγο- έχασαν την αρχική τους τελειότητα. Αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγόντων είναι οι καταναλωτές να προτιμούν τα σακουλάκια εκείνα που υπόσχονται τα λιγότερα σπασμένα μπισκότα. Αλλά και όσοι τρώνε τα μπισκότα, το χέρι τους ενστικτωδώς κατευθύνεται στα πιο άρτια κι όχι στα άλλα που κάτι τους λείπει ή, ακόμα χειρότερα,  έχουν θρυμματιστ...

Από την επίσκεψη του Πάπα και των Ορθόδοξων ιεραρχών στην Λέσβο, σε λίγες μέρες δεν θα χει μείνει τίποτα. Ή για να είμαι πιο δίκαιη: δεν θα έχει μείνει τίποτα από τα λόγια τους, ενώ κάπως  περισσότερο θα μείνουν οι εικόνες που μεταδόθηκαν με τους ολοφυρόμενους στα πόδια τους, μετανάστες. Εικόνες που πιθανόν  θα ξανασυναντήσουμε,  σε κάποια εκπομπή ανασκόπησης των σημαντικότερων γεγονότων της χρονιάς που πέρασε, παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2017.... Α! θα έχει μείνει και αρκετό υλικό στους εκκλησιαστικούς "κύκλους" για να τροφοδοτήσουν τους θρησκειολογικούς διαξιφισμούς τους (επί το θεολογικότερον: αφορισμούς, εξορκισμούς κι αναθέματα). Αλλά τί να γίνει;  αυτό είναι το τίμημα της εκκοσμίκευσης στον σύγχρονο κόσμο του θεάματος: Όλοι και όλα να μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους, έτσι που μετά από λίγο, μόλις δηλ. η είδηση πάψει να είναι πρώτο θέμα,  να σου είναι εξαιρετικά δύσκολο, έστω να θυμηθείς κάτι διακριτό  που να μπορείς να το αποδώσεις σε έναν επί...

Επαλήθευση της θεωρίας μες την κουζίνα,  γύρω απ'το τραπέζι το βράδυ... Η κληματαριά πέταξε μικρά πράσινα φύλλα  και δεν την σκέφτομαι πια. Τώρα είναι η εποχή που ξυπνάνε οι αράχνες. Έχω λοιπόν κι εγώ το νου μου στις αράχνες. Όχι μόνο στα φανερά σημεία,  σε ταβάνια και στις γωνίες των τοίχων, αλλά στα πιο απόκρυφα και υπεράνω πάσης υποψίας σημεία,  τρυπώνουν οι αράχνες.... στα κενά που αφήνουν οι τάβλες των κρεβατιών, ανάμεσα στα λούκια που κάνουν τα κάτασπρα δαντελένια κουρτινάκια καθώς πέφτουν με χάρη... παντού. Βρίσκουν απίθανες δικαιολογίες για να στήνουν τους ιστούς τους. Δεν χρειάζεται να δικαιολογούνται. Όχι σε μένα αυτά... Είναι απλώς αράχνες μες την αραχνοειδή αποπνικτική τους μοίρα.  Μικρά σώματα παγιδευμένα, ρουφηγμένα  κι άδεια. Πάτησε πόδι.... στον τρίτο γιο  είχε δώσει το όνομα του πατέρα της.... εκείνος δεν μπορούσε να ζήσει... κι εκείνη αρνιόταν να πεθάνει... Ένας μεταβολισμός θανάτου που δεν νικήθηκε απ' την αγάπη...

Η γενικευμένη παράνοια που διασχίζει απ' άκρο σ' ακρο τον πλανήτη, εμένα μου λέει ότι μετά απο 10 χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού επίκειται, μόλις τώρα,  η εμφάνιση ενός νέου τύπου ανθρώπου , ο Λογικός άνθρωπος... Αυτή όμως η εξέλιξη δεν είναι νομοτελειακά καθορισμένη και εγγυημένη, επειδή ακριβώς οι δρόμοι της τρέλας εξ ορισμού παίζουν με το κακό και την καταστροφή. Το ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του νέου τύπου ανθρώπου και σε τι αυτός θα διαφέρει από άλλες λογικές υπάρχουσες εκδοχές , μέσα σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας, ζωής και ύπαρξης,  είναι κάτι που θα άξιζε κάποιοι να κάνουν τον κόπο,  να προσπαθήσουν  να το περιγράψουν, ως τα πρώτα βήματά του...

Έχω μια ερώτηση να κάνω Κύριε,  Το πρόθεμα λάθρο να το χρησιμοποιώ μόνο με δεύτερο συνθετικό το ουσιαστικό μετανάστης ή μπορώ να κάνω μια ευρεία χρήση του, π.χ. να το χρησιμοποιώ και για άλλα, όπως τα Κύρια ονόματα   που περιλαμβάνονται στα  panama papers; και Κύριε... κάθε φορά που ξεσκονίζω, όπως με διέταξες να κάνω, παράξενοι θόρυβοι ακούγονται μέσα από τα σερβάν  σα να μετατοπίζονται τα γυαλικά και να ριγούν τα συρταρωτά τζαμάκια στις προθήκες τους Νομίζω ότι Τρίζει ο οίκος σου...

Για να επέλθει μια αισθητική αποκατάσταση, μια πολιτιστική εξισορρόπηση  και μια ψυχική κάθαρση , μετά το βλαχο-μπαρόκ της Λαίδης και τις πεο-γραφίες του Δουκός εκ Βελγίου, η σελίδα σήμερα,  Σάββατο 9 Απριλίου,  αναρτά ένα τραγούδι ενός παντελώς αγνώστου  τραγουδοποιού. Γιατί πάντα, μα πάντα ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι και στην πιο απόλυτη σιωπή κάποιος γραντζουνάει την καρδιά του! Τι με κοιτάς; Δεν με γνωρίζεις; Είμαι εγώ που τη ζωή μου την ορίζεις Εγώ που πέθανα στα καταφύγια Που βρήκα θάνατο μια μέρα ακαριαίο Που ένιωσα πείνα στη ζωή μου την επίγεια Εγώ που πνίγηκα μια νύχτα στο Αιγαίο Στίχοι-Μουσική-Τραγούδι: Σπύρος Γραμμένος

Αφού αποκρούσαμε επιτυχώς την βελγική πεο-επίθεση, μηδέποτε όμως εφησυχάζοντες, έναντι  πολλών και παντοίων επιβουλών αλλοιώσεως του υψηλού πολιτιστικού φρονήματος του ελληνικού λαού, μπορούμε να βαδίσουμε προς το ελληνο-ορθόδοξο Πάσχα. Το σύνθημα για αυτή την αναστάσιμη πορεία το έδωσε η Λαίδη, η οποία και ηγείται ως πρωθιέρεια... Ποιά Λαίδη; θα ρωτήσετε αφελώς. Όχι η λαίδη Γκα-γκα, με την οποία η σελίδα μας είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί στο παρελθόν, κατά την τελευταία της επίσκεψη στο φτωχικό μας,.... αυτή είναι ξενόφερτη. Εμείς έχουμε την δική μας, εγχώρια Λαίδη! Τι χρεία έχουμε τις εισαγόμενες; Ιδού: Τί να σχολιάσει κανείς; Αντιπαρέρχομαι το αισθητικό μέρος της εν λόγω διαφήμισης το οποίο δένει αρμονικά  με το σύνολο των διαφημιστικών μηνυμάτων (spots) της εταιρείας Jumbo, δημιουργώντας ένα αξεπέραστης αξίας portfolio που θα ζήλευε όχι μόνο ο άνθρωπος-ορχήστρα Φλωρινιώτης κι ο δήμαρχο-γιατρός Πατούλης,  αλλά κι αυτό ακόμα το παγκόσμιο ρεύμα στην Τέ...

Όλη η Πτώση της Ανθρωπότητας θα μπορούσε να συνοψιστεί σε τούτο : Ο κάθε άνθρωπος   δεν μπορεί να νιώσει συμπόνια για τα παιδιά του.  Κι ας κυκλοφορούν διάφορες άλλες ερμηνείες.   Θα μπορούσα πιθανόν να αποδείξω τον ισχυρισμό μου προσκομίζοντας ενώπιόν σας  κάποια λογικά επιχειρήματα. Ίσως κάποιοι να πείθονταν, κάποιοι άλλοι θα τα αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό και οι περισσότεροι μάλλον θα τα απέρριπταν. Αλλά γιατί να το κάνω; Το έχει κάνει ήδη ο Σικελιανός στο ποίημά του Ιερά Οδός *. Και το έχει κάνει και καλύτερα και αληθινότερα, όπως το συνηθίζουν οι ποιητές! Εν ολίγοις, αυτό που δεν μπορεί ο πτωτικός άνθρωπος να κάνει,  είναι  να νιώσει και να πράξει όπως η μεγάλη Καφέ Αρκούδα απέναντι στο αρκουδάκι της. Η έλλειψη αυτής της οντολογικής συμπόνιας, επενδύεται με ποικίλους ροζ και σιελ συναισθηματισμούς, κρύβεται μέσα  σε σχέσεις υποταγής -υποχρεώσεων  και μεταμφιέζεται σε "όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον", όταν  είναι εκπολιτισ...

Υπάρχουν εποχές που ο κόσμος συνωστίζεται, μπουκώνουν οι είσοδοι, βλέπεις μόνο τις πλάτες των μπροστινών και οι πίσω βλέπουν την δική σου. Σε σπρώχνουν και σπρώχνεις... Όλοι βλέπουν μόνο πλάτες. Ένας αγκώνας έχει χωθεί στο πλευρό σου. Ένας εφαψίας σπρώχνει το πέος του, κρατώντας ψηλά το μούτρο του. Που  μου θυμίζει πρόβατο. Ακόμα κι αν απέλυες τα πόδια σου δεν θα  σωριαζόσουν. Βλακεία, βλακεία.... συμπαγής. Τίποτα δεν μπορεί να εισχωρήσει ούτε κάτι τόσο λεπτό όσο ένα σπίρτο. Τα σώματα αναδύουν ιδρώτα κι απλυσιά πάνω από μήνα. Τα κεφάλια αναδεύονται αργά παχύρευστα σαν βάλτος. Ακόμα κι αν λιποθυμούσες από την βρώμα δεν θα κατέρρεες. Τα πλήθη ποδοπατούνται στην επόμενη φήμη. Βρίσκεσαι καρφωμένος μες τον συνωνιστισμό των εθνών πίσω έρχονται κι άλλοι κι άλλοι αδιάκοπα Κι η έξοδος είναι κλειστή Για όλους.

Κράξιμο, μια ιδιαιτέρως εκτονωτική και ψυχωφελής πρακτική. Κράξιμο, το προσφιλές εθνοσωτήριο άθλημα των νεοελλήνων. Κράξιμο, μια δυνατότητα να ακούγεσαι θορυβωδώς (κρα, κρα!), ακόμα κι αν δεν έχεις απολύτως τίποτα να πεις. Κράξιμο, μια ξεκούραστη δραστηριότητα, ένα βολικό και θρασύδειλο  ραχάτι! Κράξιμο, η ακόρεστη πείνα σας για ανθρώπινη σάρκα,  που όσο  κι αν εξωραϊσατε ποτέ δεν μπορέσατε να απαλλαγείτε από την ηδονή που σας προσφέρει! Κράξιμο, ένας κοσμικός αφορισμός.... Aφορισμός ένα θεόθεν κράξιμο... Κράζετε, κράζετε...  ο Θάνατος μετράει με δρασκιελιές την Γη... Κράζετε, κράζετε....  έτσι κι αλλιώς ο κόσμος γέμισε ψοφίμια, κι η δυσοσμία της σήψης αναβλύζει από αναρίθμητους κι ασφαλώς Ανώνυμους πόρους....

Μπορεί να παραιτήθηκε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, να έγιναν οι σχετικές πλάκες με τα βίντεο στο διαδίκτυο και οι "άνθρωποι της τέχνης" να φάνηκαν ομονοούντες διαμαρτυρόμενοι.... μη νομίζετε όμως ότι έγινε και τίποτα σπουδαίο. Ακόμα κι αν τίποτα από αυτά δεν γινότανε και ο κ. Φαμπρ παρέμενε στην θέση του και υλοποιούσε τελικά όλες κι ακόμα περισσότερες από τις καλλιτεχνικές του εμπνεύσεις, κανένα πλήγμα δεν θα είχε καταφερθεί στο πολιτιστικό επίπεδο του ελληνικού λαού.  Το πολύ θα είχε προστεθεί άλλη μια μετά- μοντέρνα και υπεροπτική ασυναρτησία μέσα στο απέραντο σκουπιδαριό του  διασκεδάζειν, που εκτείνεται από το Χόλιγουντ έως την Κίνα και καταβροχθίζει δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Προσωπικά καθόλου δεν με σοκάρει να δω μια παράσταση με γυμνά ανθρώπινα σώματα, αρκεί να με πείσει ότι αυτό δεν γίνεται με αυτοσκοπό να αυτοχριστεί η παράσταση και μέσω αυτής ο σκηνοθέτης ( κ.λ. συντελεστές)  "πρωτοπορία" , ανεβάζοντας έτσι το ...

Για μας που είμαστε γυναίκες και δεν πήγαμε στο στρατό κι ούτε είχαμε την δυνατότητα, λόγω της ανατομικής κατασκευής  μας, να επιδοθούμε σε επιδεικτικές συγκρίσεις και αξιολογήσεις πεών (:κοινώς, " άντε παιδιά, για να περάσει η ώρα ας δούμε ποιός την έχει μακρύτερη")  το θέαμα μιας παλέτας παλλόμενων πεών,  με την ονομασία Mountain Olympos , είναι τουλάχιστον δυσερμήνευτο. Στην αρχή  πέρασε απ' το ευγενές μυαλό μου, μήπως πρόκειται για πρωταπριλιάτικο αστείο, για να γελάσει ο κάθε πικραμένος της πρώτης φοράς ... μιας και  το θέαμα  έχει    μια εσάνς γελοίου....   Α λλ' όχι! γρήγορα κατάλαβα ότι επρόκειτο για ένα σοβαρότατο καλλιτεχνικό γεγονός. Σκέφτηκα,  μήπως κάτι θέλει να πει ο ποιητής και γω, λόγω των απολιθωμένων μου αντιλήψεων, δεν μπορώ να αντιληφθώ; Μήπως υπάρχει κάποιο πολύ προχώ-κρυμμένο μήνυμα;  Κι ας πούμε ότι ξεπερνάω τις παρωχημένες σεμνοτυφίες μου και καταπνίγω τον αυθορμήτως αναβλύζοντα γέλωτα, το πρόβ...

Συχνά πυκνά,  αν από λάθος πατήσω ένα πλήκτρο στην οθόνη αφής του ταμπλετ, εις το οποίο εκπονώ τα πονήματα που αναρτώ.... εμφανίζεται μια εφαρμογή της γκουγκλ η οποία με ρωτάει: Θέλετε να παίρνετε απαντήσεις πριν να ρωτήσετε; Στην αρχή δεν έδωσα σημασία.  Επειδή όμως ξετσουτσούνιζε επιμόνως το εν λόγω μήνυμα, με εκνεύρισε και  μου εκίνησε ως ήτο φυσικό την περιέργεια... Ήξερα ότι υπάρχουν ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις,  αλλά το αντίστροφο δεν το είχα υπόψη μου.... Δηλαδή τι; σα να λέμε a priori απαντήσεις πριν την εμπειρία των ερωτήσεων; Δηλαδή τι; απαντήσεις αδέσποτες; Ω της μωρίας το ανάγνωσμα !! Ω της ρηχότητος η κορύφωσις!! Εάν βρε σκερβελέδες της γελοιότητος του μάρκετινγκ -ιντερνετικό, τηλεοπτικό,  ντίτζιταλ και πάσης φύσεως- γνωρίζετε τις απαντήσεις πριν από τις ερωτήσεις, πώς σας διέφυγε και δεν ξέρετε την απάντηση πριν με ρωτήσετε, εάν θέλω να παίρνω τις απαντήσεις πριν σας ρωτήσω; Το κοίταξα: τι καιρό θα κάνει αύριο, αν κυκλοφορούν τα μονά ή...