_το main stream και η πειραματική σκηνη του Εθνικού μας Θεάτρου

Το θέμα μου σήμερα είναι το κατέβασμα της θεατρικής παράστασης "Η ισορροπία του Nash" της πειραματικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.

Πριν από όλα και ως γενική παρατήρηση για την παρούσα αλλά και για κάθε μελλοντική περίπτωση: κάθε  άνθρωπος που θα ήθελε να τοποθετηθεί περί τα κοινωνικά, να κάνει Τέχνη ή απλώς πειραματισμούς, να εκφραστεί καλλιτεχνικά ή ποιητικά, θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι ο λόγος του συντελείται σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον, το οποίο βαίνει επί τα χείρω...
Και δεν υπάρχει πιο εχθρικό περιβάλλον για τον λόγο , από εκείνο μιας κοινωνίας που αποστρέφεται να σκέφτεται. Δίπλα στα τηλεοπτικά κανάλια και κάτι ραδιοφωνικούς σταθμούς της συμφοράς, που αδιαλείπτως χρόνια τώρα, αυξάνουν το τονάζ της βλακείας που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, ήρθαν και προστέθηκαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως οι επιταχυντήρες -διασπορείς και της καφρίλας, η οποία καφρίλα μέχρι πρόσφατα περικλειόταν μέσα στους μαντρότοιχους - οχυρά των γηπέδων και την απολάμβαναν οι εθισμένοι στην τεστοστερόνη οπαδοί των ομάδων και των ιεραρχιών στρατιωτικού τύπου, και πλέον την συναντάς παντού, πιο συχνά κι από τα σκατά των σκύλων στα πεζοδρόμια, ως άποψη και μάλιστα πολιτική, πολλώ μάλλον αισθητική.... 

Αυτή είναι η πραγματικότητα ,ο ορίζοντας της κοινωνίας χάριν των "ευαισθησιών" της οποίας, το Εθνικό θέατρο αυτολογοκρίθηκε, επέβαλε δηλαδή στον εαυτό του τις πρακτικές της χούντας!
Σ' αυτό το κοινωνικό τοπίο  εντάσσονται, όλοι : πλειοψηφούντες και μειοψηφούντες, αριστεροί και δεξιοί, επαναστάτες και συμβιβασμένοι, σούπερ επαναστάτες και καλοπερασάκηδες, διεθνιστές και εθνικιστές, φασίστες και αντιφασίστες , ορθόδοξοι και ετερόδοξοι, πιο γνήσιοι ορθόδοξοι και θολωμένοι παρανοϊκοί...
Στο main stream της εποχής το βασικό είναι ένα : η διαφύλαξη της νίκης και -γιατί όχι; - η πλήρης κυριαρχία του  animal laborans , του ανθρώπου βιολογικό εργαστήριο, δηλαδή η εξάλειψη της σκέψης, η ενοχοποίηση του λόγου.
Θα μπορούσα να αποδείξω τον ισχυρισμό μου απ' αφορμή του κύριου επιχειρήματος που προβλήθηκε για τα χρήματα των φορολογουμένων που πληρώνουν τα κρατικά θέατρα κλπ, κλπ,... αλλά θα μου έπαιρνε πολλή ώρα και έχω διάβασμα...
Θα μπορούσα επίσης να θέσω υπόψη σας κάποιες καίριες παρατηρήσεις από την Ποιητική του Αριστοτέλη, για το έργο τέχνης, την τραγωδία, τον έλεο και τον φόβο, καθώς και για τον τραγικό χαρακτήρα (βλ. Οιδίποδας, Ξηρός-τραγικοί, μοιραίοι και τυφλοί και οι δύο, με διαφορετικά είδη τύφλωσης) αλλά σε τι θα ωφελούσε, αν 2.500 χρόνια τώρα δεν ωφέλησαν τους πολλούς;

Υπό αυτές τις συνθήκες, τι ρόλο παίζει η Τέχνη;
Υπό αυτό το main stream της μη σκέψης, τι σημαίνει συν-είδηση ; ... και ποιός παίρνει είδηση από πειραματικές σκηνές και άλλα τέτοια....των κουλτουριάρηδων και της μπουρζουαζίας;