Στίχοι :Γεώργιος Ζαλοκώστας
Μουσική: Παραδοσιακό
Μια βοσκοπούλα αγάπησα,
μιά ζηλεμένη κόρη
και την αγάπησα πολύ
ήμουν αλάλητο πουλί,
δέκα χρονών αγόρι.
Μια μέρα που καθόμαστε
στα χόρτα τ’ ανθισμένα,
Μάρω, ένα λόγο θα σου πώ,
Μάρω, της είπα, σε αγαπώ,
τρελαίνομαι γιά σένα.
Από τη μέση με άρπαξε,
με φίλησε στο στόμα
και μού’ πε: Γιά αναστεναγμούς,
γιά της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα.
Μεγάλωσα και την ζητώ...
άλλον ζητά η καρδιά της
και με ξεχνάει τ’ ορφανό...
Εγώ όμως δεν το λησμονώ
ποτέ το φίλημά της.
Πρόταση: Το τραγουδάκι που σας προτείνει σήμερα η σελίδα μας, ταιριάζει πολύ ωραία σε τραπέζι μεσήλικων φίλων.
Τραβιέται τ' άτιμο με κόκκινο κρασάκι και τηγανητούς κεφτέδες.
Τραγουδιέται με θεατρικότητα από ερωτευμένο, μισομεθυσμένο ζευγάρι ενώ κοιτάζεται γλαρά στα μάτια.
Τραγούδι με πρόταση σερβιρίσματος!Καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφή....και σκηνοθετικές οδηγίες για τη απολαυστική πληρότητα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Χρονιά π. Κώστα!!