Πέρασαν κιόλας δεκαπέντε ημέρες, απόταν με πανηγυρισμούς στις πλατείες των μητροπόλεων, βουτιές σε παγωμένες θάλασσες και ποτάμια, με σαμπάνιες και περιπαθή φιλιά στο στόμα, διαγγέλματα πρωκτοκαθήμενων και λαμπερά πυροτεχνήματα, έξαλλη από χαρά και αισιοδοξία η ανθρωπότητα πάτησε το κατώφλι του 2016 μ. Χ. και μπήκε μέσα.
Μπήκε μέσα, πέταξε τα κλειδιά στο τραπεζάκι του σαλονιού και έβγαλε το μπουφάν της.
Τι μέρα κι αυτή! Τι χρόνος, τι χρόνια....
Έβαλε σε ένα πιάτο τρεις χθεσινούς κεφτέδες, μια φέτα ψωμί, πήρε κι ένα κουτάκι μπύρα. Σωριάστηκε στον καναπέ και πήρε το τηλεκοντρόλ.
Δεκαπέντε μέρες... Τις δυο -τρεις πρώτες η ροή ήταν ήπια. Κάπως σα να περίμεναν όλοι να περάσουν τα απορριμματοφόρα να συλλέξουν την ξεσχισμένη γιορτή, να βάλουν και τις μάνικες να ξεπλυθούν τα πεζοδρόμια απ'την κολλώδη γλυκερή γλίτσα της αγάπης που έληξε και βρομούσε αφόρητα και χυδαία, όπως τα λουκάνικα όταν περάσει η ημερομηνία ανάλωση έως...
Μέσα στις αμέσως επόμενες μέρες η ροή έγινε κανονική.
Κυβερνητικά νομοσχέδια, εκπρόσωποι τύπου, χιονοστιβάδες, κάποιος που εξερράγη, ένας αρχηγός που εξελέγη, ένας ρεπουμπλικάνος στο Όρεγκον, κάποιοι που συνεπλάκησαν και πάλι πίσω στα δικά μας, εξεταστικές επιτροπές, απολύσεις, παραιτήσεις, διεκδικήσεις και ξανά στην διεθνή επικαιρότητα, μια φαρμακευτική εταιρεία στην Γαλλία, απόπειρες βιασμού στην Κολωνία, στο προσφυγικό συνεχίζεται το δράμα, κάποιοι σφάχτηκαν, κάποιοι πνίγηκαν, κάποιοι χάθηκαν, τα προτεινόμενα Όσκαρ, τα προτεινόμενα Νόμπελ , στις Σκουριές οι εργαζόμενοι, η εταιρεία, ο χρυσός, δεν ξέρω ο χρυσός τι είναι, ξέρω την τιμή του μονάχα...
Ο μεταβολισμός της είχε αλλάξει...θα έτρωγε ακατάπαυστα, θα έτρωγε ασύστολα, θα μπουκωνότανε και θα κατάπινε με τον ρυθμό που πίεζε τα μαύρα κουμπιά του τηλεκοντρόλ, δεν θα σταματούσε, αν σταματούσε θα χανόταν ο χρόνος, το πιάτο, το δωμάτιο, ο πλανήτης, η ίδια....Είχαν ήδη περάσει δεκαπέντε μέρες, έμεναν σωστές τριακόσιες πενήντα... μετά θα μπορούσε να απολαύσει ένα πρωτοχρονιάτικο ξεφαντωτικό χέσιμο..., τρία, δύο, ένα, Χρόνια Πολλά, ευτυχεσμένο το νέο έτος 2017!!
Στο μικρό χωριό που ζω και εργάζομαι, φέτος στην αλλαγή του χρόνου, δεν έπαιξε ούτε η καμπάνα της εκκλησίας' δεν ταιριάζει, είπαν. Στο καφενείο μαζεύτηκαν επτά χωριανοί. Ήπιαν το κρασί τους και ευχήθηκαν. Ρίξανε στην ξυλόσομπα τις πορτοκαλόφλουδες. Κρέμασαν για το καλό μια ασκελετούρα στην πόρτα...
Κρατούσε το μικρό χωριό στην μνήμη του, στους σιωπηλούς δρόμους τους, στον έναστρο ουρανό του ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ, τον θάνατο εκείνης της γριάς, της Διαμάντως, της γεροντοκόρης Ελασίτισσας, που είχε πεθάνει λίγο πριν τα Χριστούγεννα , και προσπαθούσε να το αφομοιώσει, να το χωνέψει, να το κάνει σώμα του...
Ένα γεγονός, ούτε θλιβερό ούτε χαρούμενο, ούτε δραματικό ούτε ανατριχιαστικό, τοποθετημένο στον χρόνο μέσα στην ροή της ιστορίας των ανθρώπων του και στον χώρο απέναντι από τον ακίνητο όγκο των Λευκών Ορέων, ... ένα γεγονός απλό, καθημερινό, ανθρώπινο, ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΘΝΗΤΟ.
Και τούτο είναι ο ρεαλισμός μας!
Δεκαπέντε μέρες από την Πρωτοχρονιά...κι αύριο θα γίνουν τα σαράντα.
Μπήκε μέσα, πέταξε τα κλειδιά στο τραπεζάκι του σαλονιού και έβγαλε το μπουφάν της.
Τι μέρα κι αυτή! Τι χρόνος, τι χρόνια....
Έβαλε σε ένα πιάτο τρεις χθεσινούς κεφτέδες, μια φέτα ψωμί, πήρε κι ένα κουτάκι μπύρα. Σωριάστηκε στον καναπέ και πήρε το τηλεκοντρόλ.
Δεκαπέντε μέρες... Τις δυο -τρεις πρώτες η ροή ήταν ήπια. Κάπως σα να περίμεναν όλοι να περάσουν τα απορριμματοφόρα να συλλέξουν την ξεσχισμένη γιορτή, να βάλουν και τις μάνικες να ξεπλυθούν τα πεζοδρόμια απ'την κολλώδη γλυκερή γλίτσα της αγάπης που έληξε και βρομούσε αφόρητα και χυδαία, όπως τα λουκάνικα όταν περάσει η ημερομηνία ανάλωση έως...
Μέσα στις αμέσως επόμενες μέρες η ροή έγινε κανονική.
Κυβερνητικά νομοσχέδια, εκπρόσωποι τύπου, χιονοστιβάδες, κάποιος που εξερράγη, ένας αρχηγός που εξελέγη, ένας ρεπουμπλικάνος στο Όρεγκον, κάποιοι που συνεπλάκησαν και πάλι πίσω στα δικά μας, εξεταστικές επιτροπές, απολύσεις, παραιτήσεις, διεκδικήσεις και ξανά στην διεθνή επικαιρότητα, μια φαρμακευτική εταιρεία στην Γαλλία, απόπειρες βιασμού στην Κολωνία, στο προσφυγικό συνεχίζεται το δράμα, κάποιοι σφάχτηκαν, κάποιοι πνίγηκαν, κάποιοι χάθηκαν, τα προτεινόμενα Όσκαρ, τα προτεινόμενα Νόμπελ , στις Σκουριές οι εργαζόμενοι, η εταιρεία, ο χρυσός, δεν ξέρω ο χρυσός τι είναι, ξέρω την τιμή του μονάχα...
Ο μεταβολισμός της είχε αλλάξει...θα έτρωγε ακατάπαυστα, θα έτρωγε ασύστολα, θα μπουκωνότανε και θα κατάπινε με τον ρυθμό που πίεζε τα μαύρα κουμπιά του τηλεκοντρόλ, δεν θα σταματούσε, αν σταματούσε θα χανόταν ο χρόνος, το πιάτο, το δωμάτιο, ο πλανήτης, η ίδια....Είχαν ήδη περάσει δεκαπέντε μέρες, έμεναν σωστές τριακόσιες πενήντα... μετά θα μπορούσε να απολαύσει ένα πρωτοχρονιάτικο ξεφαντωτικό χέσιμο..., τρία, δύο, ένα, Χρόνια Πολλά, ευτυχεσμένο το νέο έτος 2017!!
Στο μικρό χωριό που ζω και εργάζομαι, φέτος στην αλλαγή του χρόνου, δεν έπαιξε ούτε η καμπάνα της εκκλησίας' δεν ταιριάζει, είπαν. Στο καφενείο μαζεύτηκαν επτά χωριανοί. Ήπιαν το κρασί τους και ευχήθηκαν. Ρίξανε στην ξυλόσομπα τις πορτοκαλόφλουδες. Κρέμασαν για το καλό μια ασκελετούρα στην πόρτα...
Κρατούσε το μικρό χωριό στην μνήμη του, στους σιωπηλούς δρόμους τους, στον έναστρο ουρανό του ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ, τον θάνατο εκείνης της γριάς, της Διαμάντως, της γεροντοκόρης Ελασίτισσας, που είχε πεθάνει λίγο πριν τα Χριστούγεννα , και προσπαθούσε να το αφομοιώσει, να το χωνέψει, να το κάνει σώμα του...
Ένα γεγονός, ούτε θλιβερό ούτε χαρούμενο, ούτε δραματικό ούτε ανατριχιαστικό, τοποθετημένο στον χρόνο μέσα στην ροή της ιστορίας των ανθρώπων του και στον χώρο απέναντι από τον ακίνητο όγκο των Λευκών Ορέων, ... ένα γεγονός απλό, καθημερινό, ανθρώπινο, ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΘΝΗΤΟ.
Και τούτο είναι ο ρεαλισμός μας!
Δεκαπέντε μέρες από την Πρωτοχρονιά...κι αύριο θα γίνουν τα σαράντα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου