_εξομολογήσεις: ο κωλοπετσωμένος

Πολλά δεν μπόρεσα να γίνω στην ζωή μου.
Κι έτσι όπως το σκέφτομαι, τώρα που έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της, καταλήγω στο ότι το κύριο  που δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω είναι ένας κωλοπετσωμένος άνθρωπος (αν και ως γυναίκα είχα την τυπική προϋπόθεση προς τούτο).. ας πούμε ότι προσμετριέται κι αυτή η αποτυχία μου στο άθροισμα των αποτυχιών μου, εκτινάσσοντάς το στα ύψη...

Το θέμα, δηλαδή το τι σημαίνει να είσαι κωλοπετσωμένος, είναι θαρρώ από τα πλέον φλέγοντα και θα άξιζε να συμπεριληφθεί επικαιροποιημένο, σε έναν σύγχρονο μεταμοντέρνο οδηγό επιβίωσης.
Ας μην μας εξαπατά ο  λαϊκός   και  κάπως κακόηχος χαρακτήρας της λέξης, που προσδίδει μια ευτέλεια. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δουλεμένη και εκλεπτυσμένη έννοια.
Η κωλοπετσοσύνη, η αρετή που αντιστοιχεί στον κωλοπετσωμένο, θα μπορούσε επάξια να συμπεριληφθεί ανάμεσα στις άλλες αρετές,  όπως η αντρειοσύνη ή η παρρησία, αν και για τα δικά της κατορθώματα είχαν γραφεί τα ανάλογα έπη, οι ραψωδίες ή οι ρητορικοί λόγοι.
Πλην όμως, φευ!, επειδή η κωλοπετσοσύνη αναπτύχθηκε μεταξύ των γυναικών, των δούλων και των πληβείων, στερείται γραπτών μνημείων κι έτσι η έννοια φτάνει έως εμάς από καθαρή παρεξήγηση.
Αυτή όμως η ίδια, διόλου δεν πτοείται από αυτό, διότι το κύριο και ουσιώδες χαρακτηριστικό της κωλοπετσοσύνης είναι να μην πτοείται.

Η αρετή αυτή έχει ως ορίζοντα  το γίγνεσθαι, ως πεδίο δράσης της την συνεχή ροή και μεταβλητότητα και ως σκοπό την προστασία της (ροής, μεταβολής) από την παγίωση, την ακαμψία.
Επειδή όμως η ίδια είναι μια αρετή,  ανήκει,  ούτως ειπείν,  σε ένα αμετάβλητο στάτους  καθολικοτήτων, προκύπτει ο εύκολα παρεξηγήσιμος χαρακτήρας της, ο οποίος αποτυπώνεται εξάλλου  και στο όνομά της.

Αν όμως  συγκρατήσουμε μόνο την παραπάνω διαλεκτική σχέση και την δούμε στην καθαρότητά της, θα διαπιστώσουμε ότι η κωλοπετσοσύνη είναι η απαραίτητη διανοητική, ψυχική και συναισθηματική σκευή του πλατωνικού "φιλοσόφου βασιλέα" που αναγκάζεται να αφήσει την vita contemplativa και  να γυρίσει πίσω στο σπήλαιο των ανδρείκελων και των σκιών....

Ή σε μια πιο χριστιανική εκδοχή,  η κωλοπετσοσύνη είναι μια φανερή εγκόσμια ιδιότητα του Θεού,  προκειμένου να επιβιώνουμε έως της συντέλειας του κόσμου...

Ίσως, δηλαδή θα άξιζε, στο μέλλον να γράψω κάτι πιο αναλυτικό για το ενέργημα της  εν λόγω αρετής [κάτι σαν οι προϋποθέσεις του κωλοπετσωμένου ανθρώπου ή για μια νέα κωλοπετσοσύνη], το οποίο ενέργημα έρχεται από τα βάθη των αιώνων,  βρίσκεται στον αντίποδα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού αλλά και του μακιαβελικού Ηγεμόνα,  και για τούτο έχει ιδιαίτερη  αξία στην εποχή που διανύουμε.
 Έως τότε ας το σκεφτεί ο καθένας από μόνος του..

Προσωπικά,  άργησα να το καταλάβω... αλλά ίσως και η αργοπορία μου να προκλήθηκε ή να αναπαριστά κάτι από την φύση του ενεργήματος...