_το κελάηδισμα

Α! Τι κελάηδημα ήταν εκείνο!

Πιο περίπλοκο από το δαντελένιο κουρτινάκι, πιο ασυγκράτητο κι από νερό χειμάρρου...

Συνεχόμενο και δυνατό, επίμονο  δίχως να υπολογίζει τίποτα, ούτε φτερά ούτε κάγκελα, ούτε την σμικρότητα των σωμάτων, με τσακίσματα, με τινάγματα, με λαρυγγισμούς, με εξάρσεις... ένα κελάηδισμα οργασμικό.

Πόσο δόσιμο μέσα σε ένα μόνο λεπτό.

Θα μπορούσε έτσι να  φιλάει η Μουσική....

Θα μπορούσε να ήταν η απάντηση σε κάποιον που θα ρώταγε : λοιπόν, και τι είναι η χαρά της ζωής; 

Θα μπορούσε να ήταν μια ακανόνιστη ρωγμή στο τζάμι του παραθύρου, ένα κρακ στην λεία επιφάνεια, που σου γεννά την υποψία της ύπαρξης μιας άλλης χαοτικής πραγματικότητας, πίσω απ'το τζάμι...

Θα μπορούσε να είναι μια ηρωική  έξοδος της αγάπης στον κόσμο, μια έξοδος από το ημίφως του δωματίου στο φως, ένας παιάνας  για τους κανόνες   της σιωπής, της αναμονής και της απόγνωσης των φυλακών, μία συντριβή του μέσα κλουβιού για χάρη της.

Είδες; Κελαηδάνε .... 
Την Άνοιξη,  θα ζεστάνει ο καιρός και θα τα βγάλω έξω....μου είπε.

Συμφώνησα αμέσως.... Ναι, όταν θα έρθει η Άνοιξη. 

Αυτό είναι το τέλος του διηγήματος.

Λείπει η μέση...

Θα λείψω κάμποσο καιρό.

Ευχαριστώ όσους διάβασαν ό, τι είχα να πω...