_το τελευταίο ραντεβού

Χθες ήταν η τελευταία μου επίσκεψη. Είχαμε κάνει τις απαιτούμενες δοκιμές, τις μικροδιορθώσεις σε επίπεδο χιλιοστού και πλέον δεν έμενε τίποτα άλλο παρά η τελική τοποθέτηση..... υπήρχε, λοιπόν,  μια διάθεση απολογισμού διάχυτη στο ιατρείο και την κατάλαβα μόλις μπήκα.

-Δεν σε καθυστέρησα σήμερα, έτσι; Στις τέσσερις, ακριβώς! ... είπε κοιτάζοντας το ρολόι στον τοίχο.
- Όχι γιατρέ,  εντάξει... Τι κάνεις; 

Κάθισα στο οδοντιατρικό κάθισμα, απέναντι από τον προβολέα κι άκουγα ταυτόχρονα την τηλεόραση να μεταδίδει ανταποκρίσεις για τα μπλόκα των αγροτών κι αυτόν να λέει για τα κουφώματα αλουμινίου που μπάζουν κρύο αέρα, ενόσω περίμενα να ετοιμάσει τα εργαλεία του. Τα ψάρια δίπλα μου κολυμπούσαν ατάραχα, παγιδευμένα έξω απ' τον χρόνο... Κι όλα ήταν φυσιολογικά σουρεαλιστικά.


Εγώ απ'  την πλευρά μου , ποτέ δεν παραπονέθηκα για τις καθυστερήσεις του, που κάποιες φορές έφταναν την μιά ώρα!
Δεν είναι οι οδοντιατρικές πράξεις σαν τα δρομολόγια των λεωφορείων, να φτάνουν ακριβώς....μπορούσα να περιμένω όσο δούλευε με τον προηγούμενο πελάτη' στον προθάλαμο ή μέσα, ο χρόνος μου αυτός ήταν δικός του.
Παρ' όλα αυτά, εγώ πήγαινα  πάντα στην ώρα μου στο καθορισμένο ραντεβού και  μια δυο φορές που λόγοι ανεξάρτητοι από την θέλησή μου με ανάγκασαν να το ακυρώσω, τον ειδοποίησα από την προηγούμενη, όπως μου είχε ζητήσει να κάνω.
Κι έφευγα επίσης ακριβώς την ώρα που του είχα πει ότι θα έπρεπε να  φύγω... μια φορά έφυγα χωρίς  καν να μπω μέσα, χωρίς να κάνουμε τίποτα!
Σ' έφερα άδικα, μου είχε πει τότε.
Δεν φταις εσύ γιατρέ, είναι άλλη η ποιότητα του χρόνου...Στον σταθμό των λεωφορείων ο χρόνος είναι παγιδευμένος στα αποκόμματα των εισιτηρίων και στους ταχογράφους, θα μπορούσα να του είχα απαντήσει κι εγώ, αλλά δεν είπα κάτι.

Μου έβαλε τους μηχανισμούς και βάλθηκε να ελέγχει, δεξιά αριστερά,   πάνω και κάτω την ευστάθεια του συστήματος.
Κλείσε καλά, τρίψε....
Κλείσε καλά , τρίψε....
Κλείσε καλά, τρίψε... Τι νιώθεις;

Εγώ απ' την πλευρά μου, ήμουν πάντα τυπική αλλά όχι κι απόμακρη...γελούσα με τα αστεία του κι απέφευγα, ως σώφρων άνθρωπος,  να μπαίνω σε αντιπαράθεση μαζί του για τα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας ή για τα άλυτα προβλήματα της μεταφυσικής...

Γέλασα, ...Τίποτα, γιατρέ...

Ικανοποιήθηκε από την απάντησή μου και συνέχισε κάτι να κάνει με τα δόντια μου, μέχρι κι ένα καμινέτο άναψε για να λιώσει μια χημική ουσία που δεν θυμάμαι πώς μου την είπε, πάντως ήταν απαραίτητη για την στερέωση στα οστά της γνάθου...

Εγώ απ'την πλευρά μου ήμουν,  σε όλη την διάρκεια της συνεργασίας μας,  υπομονετική, ψύχραιμη,  ανθεκτική στον πόνο.
Τον άφηνα να κάνει ότι θέλει μέσα στο στόμα μου... με τον τροχό, τις σύριγγες και την ταναλια του...
Όλα πάνω μου, λέγανε: σου έχω εμπιστοσύνη γιατρέ,  κάνε τα ταχυδακτυλουργικά σου...

Τελειώσαμε, μου είπε ξαφνικά..  Πώς τα νιώθεις; Σ' ενοχλεί κάτι;

Συγκεντρώθηκα όλη σε μια προσπάθεια να νιώσω το ξένο σώμα μέσα στο στόμα μου. Μου πήρε αρκετή ώρα, σα να σκεφτόμουν κάτι εξαιρετικά περίπλοκο και δύσκολο.  Εκείνος περίμενε με αγωνία. Μου έδωσε κι έναν καθρέφτη να κοιτάξω. Αισθητικά ήταν άψογο, λεπτοφτιαγμένο, άσπρο, στις σωστές αναλογίες.
- Ξένο, παράξενο... του είπα.
- Έτσι είναι στην αρχή. Κάναμε εξαιρετική δουλειά!  Καλύψαμε το κενό, γι αυτό νιώθεις παράξενα... μου απάντησε και ήταν περήφανος σαν γλύπτης στα αποκαλυπτήρια  του μνημείου που φιλοτέχνησε....
Μην ανησυχείς, θα το συνηθίσεις, είναι θέμα χρόνου, όλοι το συνηθίζουν και δεν έχουν κανένα πρόβλημα, δεν το αποχωρίζονται ποτέ, δεν χαλάει, δεν παλιώνει... βάλαμε το καλύτερο μέταλλο , τα πιο αξιόπιστα υλικά....
Μ' αυτό θα πεθάνεις...
...μου είπε στο αποκορύφωμα του λογίδριου των αποκαλυπτηρίων και σαν να ταράχτηκε στο άκουσμα των λέξεων. Προσπάθησε κάπως να δικαιολογηθεί, να καλυφθεί, κάτι είπε για την ζωή που είναι ακόμα μπροστά μου, για τις χαρές της ζωής,  για το ότι ποτέ δεν ξέρεις και μου εύχεται όλα τα καλά και... χρόνια πολλά.

Εγώ από την πλευρά μου τον άκουγα και στριφογύριζα την γλώσσα μου γύρω από κάθε δόντι του μηχανισμου, ξανά και ξανά, σαν να ψηλάφιζα ένα μνημείο αιώνιο, κάτι που μου δόθηκε για να καλύψει το κενό των απωλεσθέντων δοντιών , ένα μνημείο πάσης απώλειας, κάτι που θα έχω για πάντα στο στόμα μου και δεν θα θέλω να το βγάλω, κάτι που θα μείνει ακόμα κι όταν εγώ θα έχω γίνει σκόνη...
Γέλασα διάπλατα με την φανερή αμηχανία του.

Εντάξει,  γιατρέ. Το βασικό είναι που  μπορώ πλέον να γελάω, μια χαρά τα κατάφερες.... 
Κοίταξα το ρολόι στο τοίχο.
Χα, άργησα γιατρέ! Να κάνουμε και τον τελικό λογαριασμό μας, είναι δύσκολοι καιροί.... Σου χρωστάω πολλά ακόμα;