[ παράκοσμος_ ]

Το θέμα μου σήμερα είναι το κατέβασμα της θεατρικής παράστασης "Η ισορροπία του Nash" της πειραματικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Πριν από όλα και ως γενική παρατήρηση για την παρούσα αλλά και για κάθε μελλοντική περίπτωση: κάθε  άνθρωπος που θα ήθελε να τοποθετηθεί περί τα κοινωνικά, να κάνει Τέχνη ή απλώς πειραματισμούς, να εκφραστεί καλλιτεχνικά ή ποιητικά, θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι ο λόγος του συντελείται σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον, το οποίο βαίνει επί τα χείρω... Και δεν υπάρχει πιο εχθρικό περιβάλλον για τον λόγο , από εκείνο μιας κοινωνίας που αποστρέφεται να σκέφτεται. Δίπλα στα τηλεοπτικά κανάλια και κάτι ραδιοφωνικούς σταθμούς της συμφοράς, που αδιαλείπτως χρόνια τώρα, αυξάνουν το τονάζ της βλακείας που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, ήρθαν και προστέθηκαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως οι επιταχυντήρες -διασπορείς και  της καφρίλας, η οποία καφρίλα μέχρι πρόσφατα περικλειόταν μέσα στους μαντρότοιχους - οχυρά των γηπέδων και την απολάμβαναν οι εθισμένο...

Χθες ήταν η τελευταία μου επίσκεψη. Είχαμε κάνει τις απαιτούμενες δοκιμές, τις μικροδιορθώσεις σε επίπεδο χιλιοστού και πλέον δεν έμενε τίποτα άλλο παρά η τελική τοποθέτηση..... υπήρχε, λοιπόν,  μια διάθεση απολογισμού διάχυτη στο ιατρείο και την κατάλαβα μόλις μπήκα. -Δεν σε καθυστέρησα σήμερα, έτσι; Στις τέσσερις, ακριβώς! ...  είπε κοιτάζοντας το ρολόι στον τοίχο. - Όχι γιατρέ,  εντάξει... Τι κάνεις;  Κάθισα στο οδοντιατρικό κάθισμα, απέναντι από τον προβολέα κι άκουγα ταυτόχρονα την τηλεόραση να μεταδίδει ανταποκρίσεις για τα μπλόκα των αγροτών κι αυτόν να λέει για τα κουφώματα αλουμινίου που μπάζουν κρύο αέρα, ενόσω περίμενα να ετοιμάσει τα εργαλεία του. Τα ψάρια δίπλα μου κολυμπούσαν ατάραχα, παγιδευμένα έξω απ' τον χρόνο... Κι όλα ήταν φυσιολογικά σουρεαλιστικά. Εγώ απ'  την πλευρά μου , ποτέ δεν παραπονέθηκα για τις καθυστερήσεις του, που κάποιες φορές έφταναν την μιά ώρα! Δεν είναι οι οδοντιατρικές πράξεις σαν τα δρομολόγια των λεωφορείων, να ...

Πολλά δεν μπόρεσα να γίνω στην ζωή μου. Κι έτσι όπως το σκέφτομαι, τώρα που έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της, καταλήγω στο ότι το κύριο   που δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω είναι ένας κωλοπετσωμένος άνθρωπος ( αν και ως γυναίκα είχα την τυπική προϋπόθεση προς τούτο).. ας πούμε ότι προσμετριέται κι αυτή η αποτυχία μου στο άθροισμα των αποτυχιών μου, εκτινάσσοντάς το στα ύψη... Το θέμα, δηλαδή το τι σημαίνει να είσαι κωλοπετσωμένος, είναι θαρρώ από τα πλέον φλέγοντα και θα άξιζε να συμπεριληφθεί επικαιροποιημένο, σε έναν σύγχρονο μεταμοντέρνο οδηγό επιβίωσης. Ας μην μας εξαπατά ο  λαϊκός   και  κάπως κακόηχος χαρακτήρας της λέξης, που προσδίδει μια ευτέλεια. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δουλεμένη και εκλεπτυσμένη έννοια. Η κωλοπετσοσύνη, η αρετή που αντιστοιχεί στον κωλοπετσωμένο, θα μπορούσε επάξια να συμπεριληφθεί ανάμεσα στις άλλες αρετές,  όπως η αντρειοσύνη ή η παρρησία, αν και για τα δικά της κατορθώματα είχαν γραφεί τα ανάλογα έπη, οι ραψωδίες ή οι ρη...

Α! Τι κελάηδημα ήταν εκείνο! Πιο περίπλοκο από το δαντελένιο κουρτινάκι, πιο ασυγκράτητο κι από νερό χειμάρρου... Συνεχόμενο και δυνατό, επίμονο  δίχως να υπολογίζει τίποτα, ούτε φτερά ούτε κάγκελα, ούτε την σμικρότητα των σωμάτων, με τσακίσματα, με τινάγματα, με λαρυγγισμούς, με εξάρσεις... ένα κελάηδισμα οργασμικό. Πόσο δόσιμο μέσα σε ένα μόνο λεπτό. Θα μπορούσε έτσι να  φιλάει η Μουσική.... Θα μπορούσε να ήταν η απάντηση σε κάποιον που θα ρώταγε : λοιπόν, και τι είναι η χαρά της ζωής;  Θα μπορούσε να ήταν μια ακανόνιστη ρωγμή στο τζάμι του παραθύρου, ένα κρακ στην λεία επιφάνεια, που σου γεννά την υποψία της ύπαρξης μιας άλλης χαοτικής πραγματικότητας, πίσω απ'το τζάμι... Θα μπορούσε να είναι μια ηρωική  έξοδος της αγάπης στον κόσμο, μια έξοδος από το ημίφως του δωματίου στο φως, ένας παιάνας  για τους κανόνες   της σιωπής, της αναμονής και της απόγνωσης των φυλακών, μία συντριβή του μέσα κλουβιού για χάρη της. Είδες; Κελαηδάνε .......

Τα πουλάκια εγκαταστάθηκαν, πριν τρεις μήνες, σχεδόν ταυτόχρονα με μένα στο σπίτι. Ενα ζευγάρι καναρίνια, με ευδιάκριτες μεταξύ τους διαφορές: το ένα πιτσιλωτό, το άλλο λευκοκίτρινο. Είχε κι άλλες φορές πάρει καναρίνια,  ζευγάρια πάντα, από έναν συνάδελφό του που είχε πολλά και τα ζευγάρωνε, αλλά δεν ξέρω τι έφταιγε και ψόφαγαν μετά απο λίγες μέρες. Το μαρτυρούσε το άδειο κλουβί που κρεμότανε, ελαφριά σκουριασμένο, έξω στην αυλή. Το  έφερε μέσα και το συγύρισε, γέμισε τις δύο ταιστρες και τις δύο ποτίστρες. Το κλουβί με τα καναρίνια  τοποθετήθηκε μέσα στο κοινό δωμάτιο,  πάνω στο πρεβάζι, μπροστά στο παράθυρο, απέναντι απο το κρεβάτι μου, έτσι που μπορούσα να παρακολουθώ τα πουλιά στις πρωινές τους ζωηράδες και τα βράδια να κοιμούνται  κουκουβιστά πάνω πλαστικά κλαδάκια τους. Τράβηξε στο πλάι το κουρτινάκι, όλο πλεκτό, όλο δαντέλα στο χέρι... Θέλουν μέσα αυτήν την εποχή,   μου  είπε απολογούμενος. Συμφώνησα αμέσως, χωρίς κανέναν δισταγμό. Το ...

Ποίηση : Μανώλης Αναγνωστάκης Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης Τραγούδι : Μαρία Δημητριάδη Δρόμοι παλιοί Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε, με γνώριζε   Η πιθανή ιστορία:  Μ' αρέσει αυτό το ποίημα του Αναγνωστάκη...αν πεις και για το τραγούδι   μ' αρέσει περισσότερο... κι αυτό το αγαπημένο ήρθε και μπερδεύτηκε στα πόδια μου, χθές,  εκεί στην ερημιά, στου Γάλλου που περπάταγα... Μ' αρέσουν τα Σάββατα εκεί, άδεια τα αμφιθέατρα και οι αλέες και ό,τι μαθήματα ήταν να γίνουν, έγιναν....τελειωμένα και κλειστά όλα. Φύσαγε πολύ, όπως ακριβώς το είχανε προβ...

Πέρασαν κιόλας δεκαπέντε ημέρες, απόταν με  πανηγυρισμούς στις πλατείες των μητροπόλεων, βουτιές σε παγωμένες θάλασσες και ποτάμια, με σαμπάνιες και περιπαθή φιλιά στο στόμα, διαγγέλματα πρωκτοκαθήμενων και λαμπερά πυροτεχνήματα, έξαλλη από χαρά και αισιοδοξία η ανθρωπότητα πάτησε το κατώφλι του 2016 μ. Χ. και μπήκε μέσα. Μπήκε μέσα, πέταξε τα κλειδιά στο τραπεζάκι του σαλονιού και έβγαλε το μπουφάν της. Τι μέρα κι αυτή! Τι χρόνος, τι χρόνια.... Έβαλε σε ένα πιάτο τρεις χθεσινούς κεφτέδες, μια φέτα ψωμί, πήρε κι ένα κουτάκι μπύρα.  Σωριάστηκε στον καναπέ και πήρε το τηλεκοντρόλ. Δεκαπέντε μέρες... Τις δυο -τρεις πρώτες η ροή ήταν ήπια. Κάπως σα να περίμεναν όλοι να περάσουν τα απορριμματοφόρα να συλλέξουν την ξεσχισμένη γιορτή, να βάλουν και τις μάνικες να ξεπλυθούν τα πεζοδρόμια απ'την κολλώδη γλυκερή γλίτσα της αγάπης που έληξε και βρομούσε αφόρητα και χυδαία,  όπως τα λουκάνικα όταν περάσει η ημερομηνία ανάλωση έως... Μέσα στις αμέσως επόμενες μέρες η ροή έγινε...

Έβλεπα και άκουγα για την εκλογή  του Κυριάκου Μητσοτάκη  , τις δηλώσεις των πολιτικών προσωπικοτήτων,  τις αναμεταδόσεις των ανταποκριτών, τις ζωντανές συνδέσεις των ρεπόρτερς και τους πανηγυρισμούς των οπαδών ...και μετά τις αναλύσεις των αναλυτών...κι έτσι όπως τους έβλεπα και τους άκουγα... σκέφτηκα Αν με ρώταγαν κι εμένα;...τι θα τους έλεγα,  αν μου ζήταγαν να κάνω κι εγώ ... δηλώσεις;... Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο και ταυτόχρονα πιο βλακώδες πράγμα από την σιγουριά των ηγετών,  αυτών που ασκούν ή διεκδικούν κάποια εξουσία.  Κι αν αυτό ίσχυε από πάντα -οι πτώσεις των μεγάλων αυτοκρατοριών το βεβαιώνουν- ο 21ος θα μας το ξαναθυμίσει με τον οδυνηρό τρόπο του θρυλικού Τιτανικού. Με παρακολουθείτε; Και βέβαια με παρακολουθείτε... Απο αυτήν την πρώτη περίοδο του λόγου των δηλώσεών μου, λοιπόν,  θα διακρίνατε ήδη μια λογική αντίφαση, μάλλον μια παραδοξότητα θα έλεγα.... Ε,  λοιπόν, αν υπάρχει κάτι με το οποίο πρέπει να συμφιλιωθούμε, ε...

Ο μανάβης ο Δημήτρης είναι στη γειτονιά σας... έχω καρότα, έχω σέλινο,  έχω κουνουπίδι έχω λάχανο,  έχω μπρόκολο, έχω άνιθο, έχω μαϊντανά, έχω πορτοκάλια γλυκά, έχω μήλα, έχω μανταρίνια, έχω φρέσκιες  πατάτες, έχω κρεμμύδια,  έχω σκόρδα έχω ντομάτες,  ένα τελάρο πέντε εβρά έχω αγγούρια δροσερά για σαλάτα, έχω πιπεριές, έχω μελιτζάνες για γέμισμα, έχω ραδίκια, έχω σταμναγκάθι έχω πράσα, έχω και χόρτα άγρια, χόρτα του βουνού, έτοιμα, καθαρά... ο μανάβης ο Δημήτρης στη γειτονιά σας.. κι η φωνή του στο μεγα-φωνο έμοιαζε να έρχεται από το όρος Σινά και το Θαβώρ μαζί στα ενδιάμεσα έπαιζε ένα τραγούδι της γυφτιάς, ο μαύρος σκύλος, αδέσποτος στο έρημο χωριό την γάβγισε δυο τρεις  φορές και μετά σταμάτησε, καθώς ξεμάκραινε  σε άλλη ερημιά ώσπου χαθήκανε εντελώς ο μανάβης ο Δημήτρης και η οπωρολαχανική του διακήρυξη κι έμεινα μόνη στην αυλή ψιθυρίζοντας ψιτ ψιτ  ψιτ ψιτ έλα γατούλα μου, έλα να φας τα ψαροκόκαλά σου....

....και να που περάσανε κιόλας επτά χρόνια χωρίς να πω τ'όνομά σου εμείς που κάποτε κουβεντιάζαμε ήσυχα,  ήσυχα κι απλά... Καταλαβαινόμασταν.   .....άραγε θα σε καταλάβω όταν σε δω; και συ, με ποιο κρασί της λησμονιάς θα με καλωσορίσεις;

Στίχοι : Μιχάλης Μπουρμπούλης Μουσική:  Ηλίας Ανδριόπουλος Τραγούδι : Τάσης Χριστογιαννόπουλος  Σε κάποιο μαγαζί Κάπου σε κάποιο μαγαζί ένα τραγούδι παίζει παλιό τραπεζομάντιλο σε αδειανό τραπέζι. Κοιτάζω το φουστάνι σου Πού `χει κι αυτό γεράσει εδώ μέσ’ τα προάστια ποιος να μας λογαριάσει. Κάποιος καημός που άναψε κι ο κόσμος σκοτεινιάζει σαν το τραγούδι το παλιό που κλαίει κι αναστενάζει. Σχόλιο: Σ το  τραγούδι αυτό με προσέλκυσε η εμφατική ερμηνεία του βαρύτονου Τάση Χριστογιαννόπουλου. Βέβαια, η πρώτη εκτέλεση ήταν με τον Αντώνη Καλογιάννη, το 1979, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος   Γράμματα στον Μακρυγιάννη και άλλα λαϊκά,   σε μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου. Στον δίσκο αυτό συμμετείχε επίσης η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, πολλά δε από τα τραγούδια του έγιναν ύμνοι μιας ολόκληρης γενιάς σοσιαλδημοκρατών της δεκαετίας  του '80. Εγώ όμως, όπως είπα στην αρχή, βοηθούμενη από την παρούσα ερμηνεία, σκέφτηκα ότι η ένταση...

Έσκασαν και έλαμψαν τα πυροτεχνήματα της Πρωτοχρονιάς. Εσκασαν και έλαμψαν Η πιο λαμπρή διοργάνωση, έγινε σε κάποια προηγμένη πρωτεύουσα, ζωσμένη από υψηλής τεχνολογίας προϊόντα και κάμερες.  Διήρκεσε δε, μόλις, δώδεκα λεπτά. Ααααα....Ωωωω....Ουαααου.... ξεφώνισαν τα συγκεντρωμένα πλήθη, ηδονιζόμενα, κοιτάζοντας ψηλά τον άδειο ουρανό. Ο μεταβολισμος της εποχής να τρέφεται ολοχρονίς με την φθορά, να χέζει  πυροτεχνήματα. Η πρωτοχρονίλα μεταδόθηκε και αναμεταδόθηκε και εξαπλώθηκε σε όλο τον πλανήτη, καθώς αυτός περιστρεφόταν κατά την φορά της κανονικότητας, γύρω από τον εαυτό του. Επ' ευκαιρία του νέου έτους, να σας ευχηθώ ο κόσμος αυτός να τελειώσει με έναν πάταγο που θα'ναι ο λυγμός του ποιητή του.

Στίχοι :Γεώργιος Ζαλοκώστας Μουσική:  Παραδοσιακό Μια βοσκοπούλα αγάπησα,  μιά ζηλεμένη κόρη και την αγάπησα πολύ ήμουν αλάλητο πουλί,  δέκα χρονών αγόρι. Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ’ ανθισμένα,  Μάρω, ένα λόγο θα σου πώ,  Μάρω, της είπα, σε αγαπώ,  τρελαίνομαι γιά σένα. Από τη μέση με άρπαξε,  με φίλησε στο στόμα και μού’ πε: Γιά αναστεναγμούς,  γιά της αγάπης τους καημούς είσαι μικρός ακόμα. Μεγάλωσα και την ζητώ... άλλον ζητά η καρδιά της και με ξεχνάει τ’ ορφανό... Εγώ όμως δεν το λησμονώ ποτέ το φίλημά της. Πρόταση:  Τ ο  τραγουδάκι που σας προτείνει σήμερα η σελίδα μας,  ταιριάζει πολύ ωραία σε τραπέζι μεσήλικων φίλων. Τραβιέται τ' άτιμο με κόκκινο κρασάκι και τηγανητούς κεφτέδες. Τραγουδιέται με θεατρικότητα από ερωτευμένο, μισομεθυσμένο ζευγάρι ενώ κοιτάζεται γλαρά στα μάτια.

Ο άντρας που  κουβάλαγε το δώρο της ήταν κατάκοπος. Η καρδιά της σκίρτησε, καθώς τον είδε από μακριά που ερχότανε. Έλα,  έλα γρήγορα ,  του φώναξε. Και ήταν σα να λαχταρούσε το δώρο του. Τι να'ταν, άραγε; Κάποιο άρωμα βαρύ, μεθυστικό κι άπιαστο και άπιστο, αυτά που αρέσουν στις γυναίκες.... Κάποιο ρούχο μάλλινο, ζεστό πολύ,  να μην θέλεις να το βγάλεις τον χειμώνα .. Μπορεί  να ήτανε βιβλία, αυτά είναι σίγουρα βαριά πράγματα... Μπορεί να ήταν πολλά πράγματα μαζί,  ανακάτερα, για χρήση, για διασκέδαση, για τις τόσες ανάγκες της ζωής Πόσες επιθυμίες τους στοιβάζουνε οι άνθρωποι σαν ...δώρα! Πόσο φορτώνονται  οι ζωές απ' τις επιθυμίες των άλλων. Κι έτσι, μπορούνε όλοι, λίγο αποδώ, λίγο αποκεί, κάπως να επιθυμήσουν, επιτέλους, την ζωή. Κάπως κι αυτοί να ζήσουν.... Καθώς αυτός πλησίαζε μπόρεσε και τον είδε καθαρά. Τι όμορφο μαύρο χρώμα στα μάτια του! Τι όμορφα που σώπαινε... Τα χέρια του, τι όμορφα που μιλούσαν.... Της έδωσε την τσάντ...